Η Αριστερά, δηλαδή η Ελλάδα, πρέπει να πεθάνει για να ανασάνουν τα αρπακτικά...

"Η Ελλάδα πρέπει να πεθάνει"! Αυτός είναι ο στόχος τής Γερμανίας, ο οποίος ημέρα με την ημέρα γίνεται ολοένα και πιο ξεκάθαρος. Και με αυτό δεν υιοθετώ την εθνικιστική προσέγγιση πως δήθεν η γερμανική ελίτ, η οποία εξουσιάζει την Ευρώπη, φθονεί το ελληνικό αναρχικό πνεύμα που εμπνέεται από το αρχαίο του κάλλος κι εμπνέει με τη σειρά του ακόμα και σήμερα τους λαούς. Αν θέλουμε να κοιτάξουμε την αλήθεια κατάματα θα διαπιστώσουμε ότι κι αυτά τα τελευταία πέντε μνημονιακά χρόνια ήμασταν ο ευρωπαϊκός λαός που φοβήθηκε περισσότερο από κάθε άλλο να σηκώσει κεφάλι και να αντισταθεί στην άγρια φτωχοποίησή του. Ακόμα και σήμερα αν ρωτηθούμε αν προτιμούμε την αξιοπρέπεια ή το ευρώ, θα προτιμήσουμε το δεύτερο. Κι όμως το  Βερολίνο τρέμει τη νέα ελληνική κυβέρνηση γιατί ήταν η μοναδική την τελευταία δεκαετία που είάχε το θάρρος να το κοιτάξει στα μάτια και να αμφισβητήσει το δρόμο τής λιτότητας. Γι'αυτό και η κυβέρνηση της Αριστεράς πρέπει να αποτύχει ώστε να μη γιγαντωθεί στην Ευρώπη ένα κύμα αμφισβήτησης πολιτικών σε βάρος των πολλών και υπέρ των λίγων. Γι' αυτό και είναι άδικη η σκληρή κριτική που δέχεται για αθέτηση των προεκλογικών της δεσμεύσεων τόσο από εκείνους που έτσι κι αλλιώς δεν τις ασπάστηκαν ποτέ, επιμένοντας σε αδιέξοδες τακτικές, όσο κι από τους νταβατζήδες τής εργατικής τάξης, οι οποίοι θυμίζουν τους προπονητές τής εξέδρας που τα γνωρίζουν όλα αλλά όταν είναι να καθίσουν στον πάγκο απαντούν πως αυτή δεν είναι δουλειά τους. Μπορεί να έγιναν λάθη στη διαπραγμάτευση, αλλά αυτή έγινε για πρώτη φορά και φαίνεται κι από τον τρόπο με τον οποίο οι ευρωπαίοι και το ΔΝΤ εξακολουθούν επιτίθενται λυσσασμένα στην ελληνική κυβέρνηση. Δεν υπογράψαμε μνημόνιο, όπως θέλουν να προπαγανδίζουν οι καλοθελητές τής μηδενικής προσπάθειας. Δεν το έχουμε σκίσει όμως, τουλάχιστον όχι ακόμα...

Το ζητούμενο σύντροφοι είναι τί κάνουμε από εδώ και πέρα και με δεδομένο ότι η Γερμανία ήδη δημιουργεί συνθήκες οικονομικής ασφυξίας για την Ελλάδα. Είναι πλέον φανερό ότι οδηγούμαστε σε ένα νέο εκβιασμό που θα έχει την ονομασία "τρίτο μνημόνιο ή χρεοκοπία". Μέχρι σήμερα ο Αλέξης Τσίπρας κι ο Γιάνης Βαρουφάκης έδειξαν διάθεση να κρατήσουν στις μασχάλες τους και τα δύο "καρπούζια": τόσο την κατάργηση υφεσιακών μνημονιακών πολιτικών που στρέφονται κυρίως σε βάρος των εργαζόμενων και την αντικατάστασή τους από μέτρα κοινωνικής δικαιοσύνης όσο και την παραμονή στην ευρωζώνη. Η δημιουργική ασάφεια που πέτυχε η κυβέρνηση με την ενδιάμεση συμφωνία προκειμένου να εφαρμόσει πολιτικές που δεν συνάδουν με τα μνημόνια θα κρατήσει το πολύ τέσσερις μήνες. Το αργότερο στο τέλος Ιουνίου θα κληθούμε να καταλήξουμε σε νέο κοινωνικό συμβόλαιο, στο οποίο γίνεται κατανοητό ότι από την πλευρά των θεσμών θα ζητηθούν νέα επώδυνα μέτρα χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η ανθρωπιστική κρίση που καταγράφεται στη χώρα μας. Τότε για την κυβέρνηση ανοίγονται δύο δρόμοι: ο πρώτος είναι η υπογραφή της ουσιαστικώς σε ένα τρίτο μνημόνιο, ακυρώνοντας τις προεκλογικές της δεσμεύσεις και προδίδοντας, παραλλήλως, τις προσδοκίες πολλών για μια διακυβέρνηση που όμοιά της δεν είχε ζήσει ποτέ ο τόπος. Ο άλλος, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, είναι η σύγκρουση η οποία δεν έγινε τώρα. Η σύγκρουση που μπορεί να οδηγήσει ακόμα και στο Grexit...

Γι' αυτό και η κυβέρνηση, σε παράλληλη πορεία με μέτρα τα οποία ακυρώνουν τις μνημονιακές δεσμεύσεις, όπως υποσχέθηκε και χθες ο Αλέξης Τσίπρας, οφείλει να καλλιεργήσει στον ελληνικό λαό πως σούπερμεν δεν υπάρχουν και πως θα πρέπει να ετοιμαστεί να αποφασίσει ο ίδιος για το μέλλον του απευθείας, χωρίς διαμεσολαβητές και μεσσίες. Αν σαδομαζοχιστές όπως η Ανγκ. Μέρκελ κι ο Β. Σόιμπλε του βάλουν το μαχαίρι στο λαιμό ο πρωθυπουργός δεν έχει άλλες επιλογές από το αναλάβει πρωτοβουλίες σύγκρουσης ή να προχωρήσει σε δημοψήφισμα με το ερώτημα "ναι ή όχι στο τρίτο μνημόνιο", με ό,τι μπορεί αυτό να συνεπάγεται για το μέλλον τής Ελλάδας στη ζώνη τού ευρώ, ή για να πάμε σε εκλογές. Αλίμονο, όμως, αν υπογράψει το τρίτο μνημόνιο. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν έλαβε στις 25 Ιανουαρίου από τους έλληνες πολίτες τέτοια εντολή, ενώ θα έχει απεμπολήσει πλήρως το ηθικό του πλεονέκτημα έναντι των πολιτικών του αντιπάλων. Δεν θέλω, άλλωστε, ούτε να σκέφτομαι πώς θα είναι η Ελλάδα την επομένη τής κατάρρευσης της Αριστεράς. Κι αν δεν το σκέφτονται εκείνοι που τα τελευταία εκατό χρόνια έχουν αιματοκυλήσει δύο φορές την Ευρώπης, ας το αναλογιστούν αυτοί που κουβαλούν στο πολιτικό τους DNA την ιστορική μνήμη της επικράτησης του φασισμού. Σε αυτήν την τιτάνια προσπάθεια η Αριστερά είναι μόνη της: απέναντί της είναι οι εγχώριες και διεθνείς ελίτ, αλλά και η σταλινική αριστερά και το λούμπεν προλεταριάτο το οποίο διψά για την αποτυχία της γιατί σε διαφορετική περίπτωση η διαχρονική τους ηττοπάθεια θα αποτελέσει σοβαρό λόγο μαζικών αυτοκτονιών. Οπως έχει γράψει κι ο Αλμπέρ Καμί, μία από τις χειρότερες αιτίες εχθρότητας είναι η λύσσα και η ποταπή επιθυμία να δεις να υποκύπτει αυτός που τολμά να αντιστέκεται σε αυτό που σε συνθλίβει...