Αν ο Μπόμπολας είχε χάσει δικούς του στο Δίστομο, μπορεί ο Σταύρος να έβλεπε τα πράγματα αλλιώς...

Τσεκάρετε ποιές λέξεις χρησιμοποιεί ένας μέσος νεοφιλελεύθερος και θα διαπιστώσετε ότι η πιο συνηθισμένη στο λεξιλόγιό του είναι ο "λαϊκισμός". Με αυτήν τη λέξη οι νεοφιλελέδες αποκρούουν οποιαδήποτε συζήτηση για αναδιανεμητικά τού πλούτου μέτρα, για κοινωνική δικαιοσύνη, για τις τριγωνικές συναλλαγές των λάτσηδων, των βαρδινογιάννηδων και των λοιπών μεγαλοκαρχαριών ή για τρόπους ώστε να πληρώνουν οι πλούσιοι τους φόρους που αναλογούν στα εισοδήματά τους. Θεωρούν πως με αυτό το δήθεν ακαταμάχητο επιχείρημα μπορούν να κρύβουν τον ελιτισμό και το μίσος τους για το λαό, τον ίδιο λαό βεβαίως που αν είχε ταξική συνείδηση θα τους είχε προ καιρού περιθωριοποιήσει και δεν θα τους αντιμετώπιζε ως σοβαρούς εκφραστές δημόσιου λόγου, όπως θέλουν να αυτοπαρουσιάζονται, αλλά ως κρετίνους λακέδες ενός σάπιου κατεστημένου...

Με αφορμή την επανασύσταση της επιτροπής για τη διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων και του αναγκαστικού κατοχικού δανείου οι ίδιες γκροτέσκες φιγούρες τής ψευτοδιανόησης εφηύραν ένα νέο όρο, τον εθνολαϊκισμό, προκειμένου να συνδέσουν τον εθνικισμό με ένα δίκαιο εθνικό αίτημα με πανανθρώπινες διαστάσεις. Και σε αυτήν τους την προσπάθεια έχουν βρει έναν κοινοβουλευτικό σύμμαχο στη μορφή τού Ποταμιού, του ηγέτη του Στ. Θεοδωράκη κι ορισμένων βουλευτών του που όταν δεν αυνανίζονται χρησιμοποιώντας τα iPhone τους εντός τής Βουλής καταφεύγουν σε σοφίσματα προκειμένου να μην γίνεται αντιληπτό αυτό που πραγματικά είναι: ένα συνονθύλευμα, δηλαδή, απολιτίκ κομπλεξικών που μισούν στην πραγματικότητα αυτό που είναι κι εκπροσωπούν οι ίδιοι και τους οποίους δεν ενώνει τίποτα άλλο παρά τα χρήματα του Γ. Μπόμπολα. Τους διακατέχει τέτοιος ζήλος, μάλιστα, να υπερασπίζονται τα συμφέροντα του πάτρονά τους που κάθε δεύτερη κοινοβουλευτική τους ερώτηση αφορά τα κατασκευαστικά του έργα. Είναι κι αδέξιοι, πέρα από όλα τα άλλα...

Η Ελλάδα θρήνησε τα περισσότερα θύματα κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής από οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά οι κατακτητές έβαλαν χέρι στο εθνικό θησαυροφυλάκιο προκειμένου να ολοκληρώσουν το χιτλερικό εφιάλτη για επικράτηση του φασισμού σε όλα τα μήκη και πλάτη τής οικουμένης. Το ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις των προηγούμενων επτά δεκαετιών δεν διεκδίκησαν τα οφειλόμενα ή έκαναν ορισμένες παραχωρήσεις δεν τα καθιστά ούτε παραγεγραμμένα- τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, άλλωστε, παραγράφονται μόνο από τους ανιστόρητους- ούτε αδιανόητο να διεκδικηθούν σήμερα μεσούσης της κρίσης. Ισα ίσα που αν δεν μπει κι αυτό το θέμα τώρα στο τραπέζι ίσως να μην μπει ποτέ...

Ο Αλέξης Τσίπρας ξεκαθάρισε, εξάλλου, για μια ακόμα φορά από το βήμα τής Βουλής πως κι ο γερμανικός λαός ήταν θύμα τού ναζισμού και πως το ιστορικό μας αίτημα δεν έχει στόχο τους γερμανούς αλλά την απονομή δικαιοσύνης. Στο κάτω κάτω αν θέλουμε να παίξουμε το παιχνίδι τής προτεσταντικής ηθικολογίας, το να είναι τεμπέλης, αν πιστέψουμε τη φιλολογία τής "Bild" για τους έλληνες, την οποία βεβαίως κανένας έλληνας νεοφιλελεύθερος δεν έχει χαρακτηρίσει λαϊκίστικη φυλλάδα, είναι σαφώς ελαφρύτερο ελάττωμα από το να είσαι ψυχρός φονιάς...

Κι όσο για εκείνους που κλαυθμηρίζουν για πιθανή κατάσχεση του Ινστιτούτου Γκέτε και για πόλεμο στο γερμανικό πολιτισμό, τους απαντώ πως είναι στο χέρι τής γερμανικής κυβέρνησης να τον προστατεύσει καταβάλοντας το ιστορικό της χρέος, ακόμα κι αν δεχθώ το ακραίο επιχείρημα πως η κυβέρνηση θα μετατρέψει σε μια τέτοια περίπτωση το Ινστιτούτο σε ψησταριά και δεν θα διατηρήσει τη φυσιογνωμία του. Αν η Ανγκ. Μέρκελ κι ο Β. Σόιμπλε πιστεύουν πράγματι στο διαφωτισμό, πόσω μάλλον στο φιλελληνικό κίνημα του ρομαντισμού, φαντάζομαι πως δεν θα έχουν αντίρρηση στο να ζητήσουν μια έμπρακτη συγγνώμη από το λαό που οι πρόγονοί τους οδήγησαν στο λιμό και στα εκτελεστικά αποσπάσματα...

Οσο περνά ο καιρός και οι διάφορες μάσκες αχρηστεύονται γίνεται όλο και πιο διαυγές γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ προτίμησε να σχηματίσει κυβέρνηση με τους Ανεξάρτητους Ελληνες κι όχι με το Ποτάμι. Μπορεί το κόμμα τού Π. Καμμένου να είναι "ψεκασμένο", να έχει κάνει τις θεωρίες συνωμοσίας το ψωμοτύρι του, να διακατέχεται από εθνικιστικές αγκυλώσεις και να βλέπει τον Β. Πούτιν ως τον αρχάγγελο που θα σώσει τα ορθόδοξα αδέρφια του από την καταστροφή, αλλά διαθέτει δύο πολύ σημαντικά ατού: είναι σταθερώς αντιμνημονιακό και δεν είναι μαριονέτα των εθνικών μας νταβατζήδων, κάτι που πολύ δύσκολα μπορούν να αρνηθούν ότι δεν ισχύει για το Ποτάμι ακόμα και οι ψηφοφόροι του.

Κι αυτό που χρειάζεται πρωτίστως αυτήν τη στιγμή η χώρα είναι να απεμπλακούμε από τις υφεσιακές μνημονιακές πολιτικές, που έχουν οδηγήσει στη μεγαλύτερη οικονομική γενοκτονία στην Ευρώπη από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, καθώς και να πολεμηθεί η διεφθαρμένη ελληνική ελίτ, η οποία συντηρεί τον πλούτο της εξανδραποδίζοντας την πλειονότητα του πληθυσμού. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρει όλα αυτά ο Αλέξης Τσίπρας με τη συμπαράσταση του Π. Καμμένου. Γνωρίζω, όμως, ότι δεν λείπει η σχετική βούληση από κανέναν από τους δύο. Μην περιμένετε, ωστόσο, να ορκιστώ το ίδιο και για τον Στ. Θεοδωράκη. Ποιός ο λόγος να υποπέσω στο αδίκημα της ψευδορκίας;...