Αν το γκράφιτι στο Πολυτεχνείο είναι η σημαντικότερη καλλιτεχνική αντίσταση στα μνημόνια, δεν φταίνε μόνο οι γκραφιτάδες...

Εχουν "δικαίωμα" οι γκραφιτάδες να επεμβαίνουν σε δημόσιους χώρους; Το έχουν. Εχουν το δικαίωμα οι διαχειριστές των δημόσιων κτιρίων να σβήνουν τα γκράφιτι; Το έχουν ομοίως! Πριν βιαστείτε να με παραλληλίσετε με τον Σολομώντα και τις λύσεις του οφείλουμε όλοι μας να παραδεχθούμε ότι για τα περισσότερα ζητήματα, αν όχι για όλα, δεν υπάρχουν εύκολες μονολεκτικές απαντήσεις τού στιλ "ναι" ή "όχι". Η προσωπική μου αισθητική δεν ικανοποιείται από το γκράφιτι στο Πολυτεχνείο, το οποίο έχει προκαλέσει τόσες συζητήσεις. Από την άλλη, ωστόσο, δεν ήμουν ικανοποιημένος κι από την εικόνα που ανάδιδε το κτίριο και πριν την επέμβαση των γκραφιτάδων, γι' αυτό κι αναρωτιέμαι αν κυκλοφορούν καθόλου στην Αθήνα όσοι πιάνουν τη μύτη τους και τρίβουν τα μάτια τους από αγανάκτηση για το θέαμα που παρουσιάζει σήμερα το ιστορικό αρχιτεκτονικό δημιούργημα, το οποίο όμως είχε εγκαταλειφθεί εδώ και χρόνια, Και συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις είτε πέφτει στη συνέχεια στα καλύτερα είτε στα χειρότερα χέρια. Αν, για παράδειγμα, το γκράφιτι του Πολυτεχνείου ανήκε στον διάσημο Banksy, οι αντιδράσεις των ιθαγενών που συγκλονίζονται μόνο όταν βλέπουν καθρεφτάκια θα ήταν οι ίδιες;...

Το γκράφιτι είναι εξ ορισμού παράνομο. Αν δεν ήταν, άλλωστε, θα λεγόταν έκθεση ζωγραφικής ή οτιδήποτε άλλο. Γι' αυτό και η κάθε αρμόδια αρχή έχει υποχρέωση να το απαγορεύει ή, τέλος πάντων, να το επιτρέπει υπό συγκεκριμένους όρους και προϋποθέσεις, μολονότι κάτι τέτοιο δεν θα ήταν του γούστου των γνήσιων γκραφιτάδων. Αλίμονο, εξάλλου, αν συγκρίνουμε το γκράφιτι, το οποίο είναι πνευματική δημιουργία, με τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που διαπράττουν οι τζιχαντιστές, οι οποίοι πληροφορούμαι πως έχουν βάλει στο μισαλλόδοξο στόχαστρό τους ακόμα και τις πυραμίδες τού Χέοπα, όπως μερικούς αιώνες πριν κάποιοι χριστιανοί ομοϊδεάτες τους γκρέμιζαν μνημεία και κατάστρεφαν φιλοσοφικά κι όχι μόνο έργα τού αρχαίου ελληνικού πολιτισμού...

Θα με ρωτήσετε: "Πώς θα σου φαινόταν αν οι γκραφιτάδες επενέβαιναν και στον Παρθενώνα; Θα μιλούσες και τότε για ελευθερία δημιουργικής έκφρασης"; Σας απαντώ: αν η ελληνική Πολιτεία αφήνει ξέφραγο αμπέλι πολιτιστικά μνημεία τής κλίμακας του Παρθενώνα, τότε πρωτίστως η ευθύνη είναι δική της για ό,τι επακολουθήσει. Και θα πρόσθετα πως η τέχνη μετατρέπεται στην ουσία σε άχρηστη ύλη όταν μένει στατική μέσα στο πέρασμα του χρόνου κι όταν δεν αφήνεται να γίνει κτήμα τού συνόλου τής ανθρωπότητας. Σε αυτό το πλαίσιο θα περίμενα πρώτα να δω το είδος τής επέμβασης τον Παρθενώνα και στον κάθε Παρθενώνα πριν βγάλω κρίση. Κι αυτό γιατί καμία αλλαγή δεν είναι απαραιτήτως προς το χειρότερο, ακόμα κι όταν το πρωτότυπο είναι αριστουργηματικό. "Και τί θα γίνει αν η επέμβαση τον καταστρέψει ανεπανόρθωτα;", σας ακούω πάλι να με ρωτάτε. Ας μη διαλύαμε το ελληνικό Δημόσιο κι ας μην απολύαμε χρήσιμους υπαλλήλους του, σας απαντάω. Δεν θα είχα, όμως, καμία αντίρρηση να χτίζαμε σε ένα άλλο σημείο των Αθήνων ένα σύγχρονο Παρθενώνα, στον οποίο θα δινόταν η δυνατότητα συνεισφοράς όλων των πολιτιστικών δυνάμεων της χώρας κι όχι μόνο...

Το πρόβλημα, ωστόσο, με την πνευματική παραγωγή στην Ελλάδα είναι βαθύτερο. Αν ύστερα από πέντε σκοταδιστικά χρόνια μνημονίων η σημαντικότερη καλλιτεχνική αντίσταση στην παρακμή, ή έστω από τις σημαντικότερες, είναι το γκράφιτι στο Πολυτεχνείο τότε μάλλον κάτι δεν πηγαίνει καλά με τους καλλιτέχνες αυτού του τόπου. Αντί να κλαψουρίζουν για τις μειωμένες επιδοτήσεις από τον κρατικό κορβανά, λες και η έμπνευση πρέπει να νταραβερίζεται με τους τραπεζικούς λογαριασμούς, θα όφειλαν να παράγουν έργο έχοντας η κρίση στρώσει το "χαλί" για τους ίδιους. Κι ο Μίκης Θεοδωράκης, για παράδειγμα, ήταν πιο δημιουργικός όταν έτρωγε ξύλο και τον έστελναν στις φυλακές και στα ξερονήσια. Οταν άρχισε να αντιμετωπίζεται σαν ιερή αγελάδα και να του δίνει κάθε πόλη και χωριό το χρυσό κλειδί της το πηγαίο ταλέντο του φάνηκε να υπνωτίζεται...

Τί καλύτερο, ωστόσο, να περιμένεις από μια πνευματική ηγεσία, η οποία με την ανούσια ρητορική της έχει εναποθέσει όλες τις τις ελπίδες στην Ανγκ. Μέρκελ και στον Β. Σόιμπλε ώστε να επιβιώσει σε μια Ελλάδα όπου οι μέχρι σήμερα διαπλεκόμενοι νταβατζήδες της μπορεί και να μην έχουν πολύ μέλλον ακόμα; Οταν έχεις συνηθίσει να μπερδεύεις την τέχνη με το γλείψιμο, τις κλίκες και τον ελιτισμό, καθώς και τη δημιουργία με την υποταγή στην "your master's voice" είναι λογικό να κοκκινίζεις αντικρίζοντας το γκράφιτι του Πολυτεχνείου και να κατηγορείς τους δημιουργούς του για ασέβεια. Αλλωστε τί σόι φαρισαίος θα ήσουν σε διαφορετική περίπτωση;... 

Υ.Γ. Προς βουλευτές ΣΥΡΙΖΑ (όχι ότι οι υπόλοιποι είναι καλύτεροι, αλλά από τους άλλους έχω μικρότερες απαιτήσεις) που το πρωί καρπώνονται βουλευτικά αυτοκίνητα, αλλά το βράδυ βγάζουν όλη τους τη μαχητικότητα διεκδικώντας τις γερμανικές πολεμικές επανορθώσεις: Αν δεν αλλάξουμε πρώτα τον εαυτό μας, δεν θα αλλάξουμε ποτέ τον κόσμο...