Το bullying στο χωριό μου το λέμε και political correctness...

Το bullying έχει πολλές όψεις. Μία από αυτές είχε ως θύμα της τον Βαγγέλη Γιακουμάκη. Μια άλλη εκφράζεται μέσα από τη σύγχρονη μάστιγα που ακούει στο όνομα "πολιτικός ορθολογισμός" ("political correctness" αγγλιστί) και η οποία διέπεται από κατ' εξοχήν φασιστικά χαρακτηριστικά. Κι αυτό γιατί επιβάλλει με το ζόρι στο πόπολο τα γούστα τής ελίτ. Πάρτε, για παράδειγμα, τί συμβαίνει με την περίπτωση του Αντρέας Λούμπιτς, ο οποίος φέρεται ως ο πιθανότερος υπαίτιος της αεροπορικής τραγωδίας στις Αλπεις. Τις τελευταίες ημέρες τα διεθνή μέσα ενημέρωσης έχουν δημοσιεύσει πληροφορίες για το συγκεκριμένο άτομο σύμφωνα με τις οποίες, μεταξύ άλλων, βρισκόταν πολύ κοντά στην τύφλωσή του, έπαιρνε ψυχοφάρμακα κι ενδεχομένως να ήταν ομοφυλόφιλος. Κατά τη λογική των πολιτικώς ορθών ο Τύπος θα έπρεπε να αποκρύψει αυτά τα στοιχεία γιατί σε διαφορετική περίπτωση είναι σαν να θεωρούμε όλους τους τυφλούς, τους ψυχασθενείς και τους γκέι ικανούς να πάρουν ένα αεροπλάνο και να το πετάξουν στα βράχια...

Η κοινή γνώμη, δηλαδή, δεν δικαιούται να μάθει τίποτα άλλο για τον Λούμπιτς παρά μόνο ίσως τη φωτογραφία του κι ένα πιστοποιητικό γέννησης. Κι όταν λες στους "politically correct" πως αν μη τί άλλο υπάρχει επιστημονικό ενδιαφέρον να πληροφορηθούμε το προφίλ τού ανθρώπου που πιθανότατα προχώρησε σε μια τόσο ακραία ενέργεια, πιστεύουν ότι σε αφοπλίζουν απαντώντας σου πως τότε θα έπρεπε να πληροφορηθούμε και το ζώδιό του ή τί είδους σαμπουάν χρησιμοποιούσε. Οταν, όμως, στα επιχειρήματα η απόκριση είναι εξυπνακισμοί καταλαβαίνουμε οι περισσότεροι τουλάχιστον ποιός έχει τη λογική με το μέρος του και ποιός δογματίζει...

Οι άνθρωποι είμαστε πολύπλοκοι μηχανισμοί που δεν λειτουργούμε σε ατομικό επίπεδο με τον ίδιο τρόπο ακόμα κι όταν μοιραζόμαστε με άλλους κάποια κοινά χαρακτηριστικά. Αλλοι, για παράδειγμα, αξιοποιούν στο έπακρο ακόμα και τα μειονεκτήματα, τις αναπηρίες ή τη διαφορετικότητά τους από τη μάζα κι άλλοι δεν είναι τόσο δυνατοί και υποκύπτουν στη μισαλλοδοξία τού πλήθους. Δεν είμαι ειδικός για να φτιάξω το ψυχολογικό προφίλ τού Λούμπιτς και ούτε είναι αυτό εύκολο να σχηματιστεί ακόμα κι από τους επιστήμονες μέσα σε διάστημα μιας μόνο εβδομάδας. Δεν θα πρέπει, όμως, να έχουμε μια όσο το δυνατό πιο ολοκληρωμένη εικόνα γι' αυτόν τον άνθρωπο από το να απαιτούμε από τα μέσα ενημέρωσης να αυτολογοκρίνονται για να μην ενοχληθούν συγκεκριμένες ομάδες τού πληθυσμού; Αν κάποιος, για παράδειγμα, διάγει μια κρυφή ερωτική ζωή εξαιτίας τής στενομυαλιάς συντηρητικών κοινωνιών δεν θα πρέπει αυτό να συνυπολογιστεί ως παράγοντας που επιβαρύνει την ψυχοσύνθεσή του; Και πώς θα ξεφύγουμε, επιτέλους, από μεσαιωνικές αντιλήψεις που καταστρέφουν ανθρώπινες ψυχές αν προκρίνουμε συνεχώς ως λύση στα προβλήματά μας το στρουθοκαμηλισμό;...

Οι δημοσιογράφοι όφειλαν, επομένως, να καταγράψουν πως ο Λούμπιτς ενδεχομένως να ήταν ομοφυλόφιλος, στηριζόμενοι βεβαίως σε πραγματικά περιστατικά, όπως την ίδια υποχρέωση θα είχαν αν ήταν γυναικάς που άλλαζε θηλυκές ερωτικές παρτενέρ κάθε βράδυ. Στο φως είναι που όλοι μπορούμε να εξάγουμε αντικειμενικότερα συμπεράσματα, όχι στο σκοτάδι, πόσω μάλλον όταν το επιλέγουμε με την υποτίθεται ελεύθερη βούλησή μας και δεν μας επιβάλλεται έξωθεν. Σε διαφορετική περίπτωση μεταλλασσόμαστε σε άνευρα όντα, τα οποία σιωπούν πιο πολύ από όσο μιλούν υπό το φόβο πως τα λόγια τους μπορεί να ενοχλήσουν ορισμένους. Οπως, όμως, είναι χυδαίο να χρησιμοποιείς σαν σάκο τού μποξ ευαίσθητους ανθρώπους όπως ο Βαγγέλης Γιακουμάκης άλλο τόσο είναι φαύλο να επιβάλλεις τη δική σου αισθητική δια της ψυχολογικής βίας στους υπόλοιπους. Στόχος μου είναι μέχρι το τέλος τής ζωής μου να έχω όσο το δυνατό λιγότερα απωθημένα. Αυτό θα με κάνει καλύτερο και για τον εαυτό μου και για το κοινωνικό σύνολο. Αν μου το επιτρέπετε και δεν το απαγορεύει κι αυτό ο πολιτικός ορθολογισμός σας, το ίδιο θα συνιστούσα και σε πολλούς συμπολίτες μου. Σε μια τέτοια περίπτωση θα ζούσαμε σε έναν πιο ειρηνικό κόσμο αφού θα τα είχαμε βρει με τον πιο αδυσώπητο εχθρό μας, τα γκρεμισμένα μας όνειρα δηλαδή...