Οι θιασώτες τής ριγκανικής και της θατσερικής σχολής, που θέλει τους φτωχούς να έχουν επιλέξει τη φτώχεια τους όχι γιατί δεν ξεσηκώνονται εναντίον τής κοινωνικής αδικίας αλλά γιατί είτε δεν διαθέτουν τα δόντια λιονταριού είτε γιατί δεν θέλουν να τα χρησιμοποιούν στη ζούγκλα, επιμένουν στην εφαρμογή πολιτικών που έχουν αποδειχθεί αδιέξοδες την τελευταία πενταετία. Είναι γεγονός ότι στα μνημόνια περιέχονται και ρυθμίσεις όπως, για παράδειγμα, για το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων ή για την αποσυμφόρηση των δικαστηρίων που κινούνται προς τη σωστή κατεύθυνση. Δεν είναι, ωστόσο, αυτές η κεντρική του ιδέα αλλά η επίτευξη δημοσιονομικών στόχων οι οποίοι σε υφεσιακούς καιρούς είναι αδύνατο να πιαστούν αν δεν προηγηθεί οικονομική γενοκτονία τού πληθυσμού, καθώς και η κινεζοποίηση της αγοράς εργασίας στο όνομα μιας ανταγωνιστικότητας που μπορεί να κερδηθεί με χίλιους δυο άλλους τρόπους, όπως με την πάταξη της γραφειοκρατίας, κι όχι με τη γιγάντωση της ανεργίας, την εξαθλίωση των εργαζόμενων και τη μετανάστευση. Οπως στο μνημόνιο περικλείονται ωφέλιμες διατάξεις έτσι και στην Ελλάδα κάποιες φορές κάνει κρύο. Δεν είναι, όμως, οι βροχές και τα χιόνια οι λόγοι για τους οποίους επισκέπτονται κάθε χρόνο τη χώρα μας εκατομμύρια τουρίστες...
Δεν ξέρω για εσάς, αλλά προσωπικώς έχω μπουχτίσει εδώ και πέντε χρόνια να διαβάζω κάθε ημέρα αναλύσεις για το αν η Ελλάδα χρεοκοπεί ή όχι, οι οποίες συνοδεύονται συνήθως από απειλές προς τους πολίτες. Μοιάζουμε με τους καταδικασμένους σε θανατική ποινή τους οποίους συνοδεύουν κάθε τρεις και λίγο στο εκτελεστικό απόσπασμα και πριν ακουστούν οι τουφεκιές οι δεσμοφύλακες τους δίνουν ένα...φιλικό χτύπημα στην πλάτη και τους λένε "τυχερούληδες, θα δείτε τον ήλιο για ένα ακόμα 24ωρο". Πείτε μου όμως εσείς τί σόι ζωή είναι αυτή κι αν αξίζει κανείς να την κάνει με το φόβο πως αν την απορρίψει το τέλος θα έρθει αυτόματα. Με βάση όσα διαδραματίζονται πίσω από τις κλειστές πόρτες δεν βρίσκω άλλη βιώσιμη λύση ενόψει της σκληρής διαπραγμάτευσης για το πρόγραμμα που θα διαδεχθεί το μνημόνιο από τη σύγκρουση χωρίς αστερίσκους, υποσημειώσεις και δημιουργικές ασάφειες. Κι αν ακόμα χρειαστεί να διαλέξω ανάμεσα στο μαρτύριο της σταγόνας και την περιπλάνηση στην έρημο θα προτιμήσω τη δεύτερη γιατί τότε τουλάχιστον δεν θα κυκλοφορώ με αλυσίδες στα πόδια. Ναι, είναι πολύ πιθανό να πεθάνω από τη δίψα αν δεν βρω όαση. Αλίμονο, όμως, αν μείνουμε για μια ζωή κλεισμένοι στο Μεσολόγγι τρώγοντας ο ένας τις σάρκες τού άλλου πιστεύοντας ότι με αυτόν τον τρόπο σωζόμαστε. Πλησιάζει ο καιρός που οι έλληνες οφείλουμε να εκστομίσουμε ένα έμπρακτο και μεγαλοπρεπές "άι σιχτίρ" σε όσους μας κουνούν το δάχτυλο περιφρονητικά και μας κάνουν μαθήματα ήθους και σύνεσης όταν οι πολυεθνικές τους έχουν βρομίσει με μαύρο χρήμα ολόκληρη την υφήλιο κι όταν οι ηγεσίες τους έχουν αναμειχθεί οι ίδιες σε σκάνδαλα ολκής. Ετσι δεν είναι φράου Μέρκελ και χερ Σόιμπλε;...
Το 92% των 250 δισεκατομμυρίων ευρώ που έλαβε η χώρα μας από το 2010 πήγαν στην εξόφληση παλαιότερων δανείων, κυρίως σε γερμανικές και γαλλικές τράπεζες οι οποίες αγόραζαν ελληνικά ομόλογα με χαρακτηρισμό "σκουπίδια" λίγο πριν το πρώτο μνημόνιο γνωρίζοντας ότι θα τα πληρωθούν στο ακέραιο χάρη στην πίεση που θα ασκούσαν οι πολιτικές τους ηγεσίες στις ξεπουλημένες ελληνικές, και στην ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών που την τελευταία 15ετία έχουν κάνει τα θαλασσοδάνεια, με τα οποία διαπλέκονται κόμματα, επιχειρηματίες και μίντια, συνήθη πρακτική τους. Την ώρα, για παράδειγμα, που έκλεισαν τις κάνουλες σε οποιοδήποτε μικρομεσαίο είχαν ανοίξει για τα καλά τη στρόφιγγα προς όφελος των καναλαρχών, οι οποίοι με αυτόν τον τρόπο χρηματοδότησαν τις πτωχευμένες κι απαξιωμένες στη συνείδηση του ελληνικού λαού μιντιακές επιχειρήσεις τους, οι οποίες προπαγανδίζουν σε καθημερινή βάση ένα φαύλο σύστημα κα συκοφαντούν οποιαδήποτε προσπάθεια ανατροπής του. Μόνο το MEGA έχει λάβει την τελευταία εξαετία από τις τράπεζες ένα ποσό που αγγίζει τα 150.000.000 ευρώ. Σκεφτείτε αν αυτά τα λεφτά, που κατά τα άλλα δεν υπάρχουν, είχαν μοιραστεί σε εκατοντάδες παλιούς ή νέους μικρομεσαίους επιχειρηματίες πόσο θα είχε τονωθεί η πραγματική ιδιωτική οικονομία, για την οποία τόσο δήθεν κόπτονται οι νεοφιλελεύθεροι...
Οταν συγκρούεσαι είτε νικάς είτε χάνεις. Τί νόημα έχει, όμως, να παραμένουμε στο οχυρό μας, παριστάνοντας πως συνεχίζουμε τη ζωή μας σαν να μην τρέχει τίποτα όταν γύρω από τα τείχη ο αντίπαλος στρατός έχει παραταχθεί για μάχη; Μέχρι τον Ιούνιο η κυβέρνηση οφείλει να συγκρουστεί με τους διεθνείς τοκογλύφους, πηγαίνοντας στην ευθεία αντιπαράθεση που απόφυγε για τέσσερις μήνες επιλέγοντας, και καλώς έπραξε, τον ανταρτοπόλεμο μέχρι να μπορέσει να μετρήσει τις δυνάμεις της. Δεν θα καταφέρει, όμως, τίποτα αν δεν έχει στο πλευρό της ένα λαό ο οποίος θα είναι διατεθειμένος να θυσιάσει ακόμα και το ευρώ για την ελευθερία του, όσο επώδυνη κι αν είναι αυτή η απόφαση. Αν ο αντίπαλος γνωρίζει ότι δεν είσαι διατεθειμένος να πολεμήσεις μέχρι τελευταίας ρανίδας του αίματός σου είναι λογικό να εκβιάζει για μία άνευ όρων παράδοση. Αν την κάνει η κυβέρνηση της Αριστεράς θα είναι ένοχη, όχι όμως περισσότερο από τους πολίτες της που θεωρούν το νόμισμα φετίχ. Γι' αυτό και δηλώσεις όπως οι χθεσινοβραδινές του Γιάνη Βαρουφάκη πως η επιστροφή στη δραχμή θα μας οδηγήσει στη νεολιθική εποχή δεν συνεισφέρουν στην καλλιέργεια του κλίματος αναμέτρησης μέχρις εσχάτων που οφείλει να προωθήσει η κυβέρνηση. Κι αυτό όχι γιατί διαφωνώ μαζί του, αλλά γιατί κι ο μεσαίωνας τον οποίο ζούμε σήμερα δεν είναι ακριβώς το όραμά μου για το μέλλον μας στον 21ο αιώνα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου