Το ίδιο δικαστήριο, μάλιστα, έκρινε πως δεν πρέπει να μου αναγνωριστεί το ελαφρυντικό τού πρότερου έντιμου βίου πιθανότατα γιατί κατά τη διάρκεια της αγόρευσής μου χρησιμοποίησα τη φράση του βρετανού δημοσιογράφου Τζέρεμι Πάξμαν σύμφωνα με την οποία "ο δημοσιογράφος οφείλει να συμπεριφέρεται στην όποια εξουσία με τον ίδιο σεβασμό με τον οποίο συμπεριφέρεται ένας σκύλος σε μια κολώνα τής ΔΕΗ". Το ίδιο δικαστήριο επιφύλαξε συνολική ποινή φυλάκισης 26 μηνών στον Κώστα Βαξεβάνη. Αν όλα αυτά δεν λέγονται κατάχρηση εξουσίας κι εκδικητικότητα, επιτρέψτε μου να θεωρώ πως δίνουμε διαφορετικούς ορισμούς γι' αυτές τις έννοιες...
Εκλεισα την ίδια αγόρευση με την ευχή κάποια ημέρα στο εδώλιο του κατηγορουμένου να δούμε εκείνους που οδήγησαν τον τόπο στα βράχια κι όχι μόνο αυτούς που φώναζαν "προσοχή, παγόβουνο". Το πρόβλημα, βεβαίως, δεν είναι μόνο προσωπικό. Είναι ζήτημα δημοκρατίας και δικαιοσύνης, αξίες που το απόγευμα του Σαββάτου βιάστηκαν αγρίως στο προκάτ κτίριο της πρώην Σχολής Ευελπίδων από εκείνους που θα όφειλαν να είναι θεματοφύλακές τους. Στο ίδιο δικαστήριο που ο Ανδρ. Βγενόπουλος παραδέχθηκε, μεταξύ άλλων, ότι δανειοδοτούσε οφσόρ εταιρείες με χίλιες κυπριακές λίρες μετοχικό κεφάλαιο και πως αναμείχθηκε στην πώληση του ΟΤΕ για να πιέσει την κυβέρνηση Καραμανλή ώστε να προχωρήσει πιο γρήγορα η ιδιωτικοποίηση αυτού του δημόσιου φιλέτου επιβεβαιώθηκαν οι χειρότεροι φόβοι μου για το ότι αργεί ακόμα το άλμα προς την κοινωνική δικαιοσύνη...
Οταν το δημόσιο συμφέρον ενημέρωσης του αναγνωστικού κοινού υποτάσσεται στην "ανάγκη" προστασίας τής προσωπικής ευθιξίας ενός μεγιστάνα, που οφείλει κάποια στιγμή να μας δώσει μια σαφή εξήγηση για το πώς έγινε μεγιστάνας, τότε εγκαταλείπουμε την αφύπνιση του πόπολου βορά στα νύχια εκείνου που τα έχει πιο γαμψά και με περισσότερα χρήματα στην τσέπη για να τα ακονίζει. Αν θέλουμε κάποια στιγμή να διαβάζουμε, να ακούμε και να βλέπουμε ειδήσεις που δεν θα είναι άμεση ή έμμεση διαφήμιση πρέπει να αποφασίσουμε να δώσουμε στους ρεπόρτερ το οξυγόνο τής ελευθεροτυπίας, όχι μόνο στα χαρτιά αλλά και στην πράξη. Σε διαφορετική περίπτωση καταδικάζουμε μια ολόκληρη κοινωνία στην προπαγάνδα τού μεγάλου κεφαλαίου, του οποίου οι ποινικές του εκκρεμότητες προσιδιάζουν περισσότερο σε αυτές κοινών απατεώνων παρά προτύπων...
Στο ίδιο δικαστήριο ο Ανδρ. Βγενόπουλος, με την αλαζονεία που γεννά το άφθονο χρήμα σε συνειδήσεις που δεν μπορούν να αντέξουν το βάρος του, άλλοτε παρουσιαζόταν ως ένας κακομοίρης μικρομέτοχος κι άλλοτε ως ο εθνικός ευεργέτης που δίνει δουλειά σε χιλιάδες ανθρώπους και ρευστότητα στην ελληνική οικονομία. Αυτός ο "α λα καρτ" αυτοπροσδιορισμός χαρακτηρίζει τον επιχειρηματικό-τραπεζικό-πολιτικό-μιντιακό κύκλο τού ανδρός, που από τη μια απαιτεί νέες θυσίες από την πλειονότητα του ελληνικού λαού κι από την άλλη "ξεκουράζει" τα μαύρα του φράγκα σε φορολογικούς παραδείσους, όταν δεν τα επενδύει σε κάθε είδους πλυντήρια, και δεν εννοώ ρούχων. Πρόκειται για τον ίδιο κύκλο που η κυβέρνηση της Αριστεράς έχει την ιστορική ευθύνη να σπάσει προκειμένου το Σύνταγμα και οι νόμοι αυτής της χώρας να αφορούν τους πάντες κι όχι μόνο εκείνους που δεν μπορούν να ξεφύγουν από την τσιμπίδα τους...
Καλά κάνουμε και κυνηγούμε τα "φακελάκια" των γιατρών. Ακόμα, όμως, κι αν τα συναθροίσουμε για ένα χρονικό διάστημα ενός έτους δεν θα φτάσουν παρά μόνο μία μίζα για την προμήθεια ιατροφαρμακευτικού υλικού σε νοσοκομείο. Τί θέλω να πω; Πως όσο από τις αίθουσες των δικαστηρίων εξέρχονται νικητές με τα κοχίμπα στο στόμα τους οι μεγαλοκαρχαρίες είναι τουλάχιστον υποκριτικό να απαιτούμε από τον ελαιοχρωματιστή να κόβει αποδείξεις. Κι αυτό όχι γιατί δεν πρέπει ο κάθε μπογιατζής να το κάνει για το κοινό καλό, αλλά γιατί η δικαιοσύνη των δύο μέτρων και δύο σταθμών δεν είναι τίποτα άλλο από ολιγαρχία με την προβιά δημοκρατίας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου