Το καλοκαίρι πάμε "διακοπές" είτε στη Ρήξη είτε στο Καστελόριζο, διαλέξτε προορισμό...

Σύμφωνα με τελευταία δημοσκόπηση, επτά στους δέκα έλληνες τάσσονται υπέρ ενός έντιμου συμβιβασμού, κατά όμως μιας ρήξης με τους θεσμούς. Θέλουμε δηλαδή και την πίτα ολόκληρη, αλλά και το σκύλο χορτάτο και σε αυτό μεγάλη ευθύνη φέρει κι ο ΣΥΡΙΖΑ. Εγραφα στις 31 Δεκεμβρίου: "Είμαι απέναντι, επίσης, στον Αλέξη Τσίπρα και στο κόμμα του κυρίως γιατί δεν λέει ξεκάθαρα, ανοιχτά κι αντρίκεια στον ελληνικό λαό πως στην περίπτωση που η Ανγκ. Μέρκελ δεν αποδεχθεί το πρόγραμμά του η μόνη απάντηση που πρέπει να της δοθεί θα είναι η σύγκρουση με κάθε όπλο, ακόμα και με την απειλή στάσης πληρωμών ή εξόδου από το ευρώ και την ευρωζώνη, ακόμα και με την υλοποίηση αυτών των απειλών στην ακραία περίπτωση που η πιο συντηρητική πολιτικός τής Ευρώπης αναλάβει ένα τέτοιο ρίσκο και για τους δικούς της νταβατζήδες. Οταν το πιθανότερο σενάριο είναι πως η καγκελάριος της Γερμανίας θα παραμείνει σταθερή στις νεοφιλελεύθερες θέσεις της για συνέχιση της ταξικής άγριας λιτότητας, η Αριστερά θα έπρεπε να έχει προετοιμάσει το πόπολο για σκληρή αντιπαράθεση, για αίμα και δάκρυα, με προοπτική όμως για άλλες πολιτικές, όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά για ολόκληρη την Ευρώπη. Οσο ο Αλέξης Τσίπρας δεν το κάνει τόσο περισσότερο αποδυναμώνει την πρωθυπουργία του"...

Το λάθος τής κυβέρνησης δεν είναι το ότι δεν έχει καλές προθέσεις, το ότι δεν διαπραγματεύεται, το ότι υπηρετεί τα συμφέροντα της ελίτ. Αυτές είναι αμαρτίες των προηγούμενων. Το σφάλμα της είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν φρόντισε προεκλογικώς να καλλιεργήσει το έδαφος για τη σύγκρουση και γι' αυτό τρέχει τώρα και δεν φτάνει. Και γι' αυτό φοβάμαι πως αν οδηγηθούμε σε δημοψήφισμα για το τρίτο μνημόνιο αυτό θα περάσει και με την ψήφο τού έντρομου λαού. Προφανώς και η κυβέρνηση της Αριστεράς δεν μπορεί να ανατρέψει νοοτροπίες ραγιαδισμού κι ωχαδερφισμού αιώνων μέσα σε 50 ημέρες. Υπόσκαψε, όμως, μόνη της το λάκκο της όταν ο Αλέξης Τσίπρας έκοψε την πρόταση "θα σκίσουμε τα μνημόνια" στη μέση και δεν την ολοκλήρωσε με το "εφόσον ο ελληνικός λαός είναι διατεθειμένος να αγωνιστεί γι' αυτό μέχρι τέλους"...

Δεν είχα φορέσει την προβιά τού μάντη Τειρεσία όταν προέβλεπα πριν τις εκλογές πως η καγκελάριος της Γερμανίας δεν θα υποκύψει στο νέο έλληνα πρωθυπουργό χάρη στην προσωπική του γοητεία ή στη νωπή λαϊκή εντολή που θα είχε λάβει. Ούτε στο ΣΥΡΙΖΑ πίστευαν ότι η Ανγκ. Μέρκελ θα εγκατάλειπε από τη μία ημέρα στην άλλη μια πολιτική που της έχει χαρίσει τρεις εκλογικές νίκες και την καθιστά ακόμα και σήμερα αδιαμφισβήτητη κυρίαρχο στο γερμανικό πολιτικό σκηνικό για τα "μάτια" μιας χώρας 10.000.000 ψυχών. Κατανοώ ότι το κατεστημένο είχε δημιουργήσει ένα κλίμα πανικού το οποίο ως ένα βαθμό δεν έπρεπε να υποθάλπει η τότε αξιωματική αντιπολίτευση, αλλά αυτό δεν την απαλλάσσει από το ψέμα τής μισής αλήθειας που είπε στον ελληνικό λαό...

Με λίγα λόγια, αν στο τέλος Ιουνίου φτάσουμε σε ένα τρίτο μνημόνιο με τους ίδιους επαχθείς όρους με τα δύο προηγούμενα κανένας δεν θα είναι άμοιρος ευθυνών. Δεν μπορεί να θεωρηθεί ανεύθυνος ο λαός, πόσω μάλλον αν το υπερψηφίσει σε δημοψήφισμα, όταν για επτά στους δέκα το ευρώ είναι φετίχ και γνωρίζοντας αυτό το Βερολίνο μπορεί να πιέζει όσο θέλει την Αθήνα. Δεν νοείται ελευθερία δίχως σύγκρουση και δεν έχω δει ποτέ σύγκρουση να κερδίζεται από αυτούς που δεν είναι διατεθειμένοι να θυσιαστούν προκειμένου στο τέλος να επικρατήσουν οι ιδέες τους. Θα ευθύνεται, όμως, και η κυβέρνηση γιατί άργησε να μπει στη διαδικασία πειθούς τής κοινής γνώμης για την αναγκαιότητα ρήξεων σε ορισμένες περιπτώσεις. Δεν είναι κακό που ακολουθεί τώρα την τακτική τής απειλής δημοψηφίσματος ή πρόωρων εκλογών ούτε είναι ενδεχομένως αργά. Αν, όμως, στο τέλος πέσουν υπογραφές σε ένα τρίτο ετεροβαρές μνημόνιο κανένας δεν θα θυμάται τις καλές προθέσεις, το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης ή το λόγο τού Αλέξη Τσίπρα στις προγραμματικές δηλώσεις, παρά μόνο θα αισθάνεται πως βλέπει σαν ένα εφιαλτικό "deja vu" τον ρεζίλη των Παπανδρέου στο Καστελόριζο σχεδόν πέντε χρόνια μετά. Και κανένας δεν αντέχει μια ακόμα χαμένη πενταετία, την οποία θα διαδεχθούν είτε οι σταλινικοί τού ΚΚΕ, στην καλύτερη περίπτωση, μετατρέποντάς μας σε απομονωμένους ναυαγούς στη μέση τού ωκεανού, είτε οι χιμπαντζήδες με τα μαύρα στη χειρότερη...