Εβγαλε "βρόμα" η Ιστορία ότι όχι μόνο δεν ξοφλήσαμε, αλλά ότι την Κυριακή θα νικήσουμε...

Μπορώ να συζητήσω πολιτικά με έναν αριστεριστή, με έναν σοσιαλδημοκράτη, με έναν φιλελεύθερο, με έναν νεοφιλελεύθερο, με έναν συντηρητικό, ακόμα και με έναν φασίστα, φανερό ή κρυφό, αν και με τον τελευταίο η υπομονή μου θα εξαντληθεί γρήγορα. Πώς, όμως, να συζητήσω, για παράδειγμα, με μία "πολεμίστρια τού φωτός", όπως αυτοπροσδιορίζεται υποψήφια του Ποταμιού, ενός κόμματος-παρωδία του οποίου η μόνη ιδεολογική αναφορά είναι η διάσωση του παρόντος συστήματος; Το έχουν ομολογήσει, άλλωστε, κι άλλοι υποψήφιοι του μορφώματος του Στ. Θεοδωράκη πως δεν υπάρχει κανένας ιδεολογικός συνεκτικός ιστός μεταξύ τους. Και πώς να υπάρχει όταν κάτω από την ίδια στέγη φιλοξενούνται νεοφιλελεύθεροι, όπως η Μ. Ξαφά, και καρεκλολάγνοι κεντροαριστεροί της συνευθύνης όπως ο Σπ. Λυκούδης; Σύνθημα του Ποταμιού είναι να τα αλλάξουμε όλα. Συμφωνώ πως πρέπει να αλλάξουμε τα περισσότερα. Το ζητούμενο είναι, ωστόσο, προς ποιά κατεύθυνση. Προς αυτή της εξυπηρέτησης των συμφερόντων τού λαού, όπως προτάσσει η Αριστερά, ή της ελίτ, όπως προωθεί η δεξιά; Και τα δύο μαζί δεν γίνεται να συμβούν. Η πολιτική είναι ζήτημα επιλογών κι όταν είναι αυτές να γίνουν μπουρδολογίες και γενικότητες δεν έχουν καμία αξία. Τότε αποφασίζεις με ποιούς θα πας και ποιούς θα αφήσεις. Και τότε θα φανερωθεί Σταύρε μου αυτό που κρύβεις πίσω από το χαμογελαστό σου πρόσωπο, το σακίδιο και το όλο λαϊφστιλίστικο αμπαλάζ με το οποίο σε έχουν ντύσει οι μιντιάρχες φίλοι σου: πως είσαι ένα απόλυτο τίποτα, χρησιμότατο ωστόσο ως ανάχωμα στον ερχομό τής Αριστεράς στην εξουσία. Τί "κρίμα", όμως, που ούτε το Ποτάμι σου θα μπορέσει να ανακόψει το..ποτάμι τής Ιστορίας, το οποίο στρέφεται στη ριζοσπαστική Αριστερά για την απεμπλοκή του από πολιτικές υποδούλωσης του λαού κι εθνικής ταπείνωσης...

Μόνο τυχαίο δεν είναι πως αυτοί που μιλούν διαχρονικά για το τέλος των ιδεολογιών και της Ιστορίας είναι εκείνοι οι οποίοι βιοπορίζονται υπηρετώντας το κατεστημένο. Ακόμα και οι απογοητευμένοι Αριστεροί, αυτοί που αισθάνθηκαν προδομένοι από την κατεύθυνση που πήρε ο υπαρκτός σοσιαλισμός ακόμα και πριν την κατάρρευσή του, δεν παύουν να πιστεύουν και να αγωνίζονται για έναν κόσμο όπου η κοινωνική δικαιοσύνη θα καθορίζει τα συντάγματα και τους νόμους των κρατών. Δεν έχω ακούσει και ούτε πρόκειται να ακούσω φυσικά τον Στ. Θεοδωράκη να μιλά για δίκαιη αναδιανομή τού πλούτου παρά μόνο να βγαίνουν από το θελκτικό για ανικανοποίητες νοικοκυρές στόμα του ατάκες που ένας καλός μαθητής λυκείου χρησιμοποιεί κατά κόρον στις εκθέσεις ιδεών που γράφει στο σχολείο. Τον ακούω, πάντως, να ισχυρίζεται πως δεν θα επιτρέψει να γκρεμιστεί η χώρα, αναφερόμενος φυσικά στο ΣΥΡΙΖΑ κι όχι στους σαμαροβενιζέλους που την γκρέμισαν ήδη. Αρνείται να γίνει υπουργός τού Αλέξη Τσίπρα, μολονότι ο σημερινός αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι ναι μεν 40 χρόνων αλλά δεν έχει κυβερνήσει την Ελλάδα 40 χρόνια, ωστόσο δεν έχει πρόβλημα να πιάσει στασίδι στο υπουργικό συμβούλιο του Αντ. Σαχλαμαρά. Γυροφέρνει σε όλη τη χώρα ένα πολιτικό πρόγραμμα κατασκευασμένο από διαφημιστές κι επικοινωνιολόγους και το οποίο συμπεριλαμβάνει έναν αχταρμά ιδεοληψιών που καλύπτουν όλο το πολιτικό φάσμα, από το νεοφιλελευθερισμό έως το νεοφασισμό. Γιατί νεοφιλελεύθερο είναι, για παράδειγμα, να θέλεις ένα μικρό κράτος το οποίο δεν θα μπορεί να ελέγχει εκ των πραγμάτων την ασυδοσία των μεγαλοεπιχειρηματιών και τραπεζιτών και γιατί είναι νεοφασιστικό να ζητάς ποσόστωση μεταναστών σε κάθε γειτονιά...

Πριν από ένα τέταρτο του αιώνα οι απανταχού θιασώτες τής ελεύθερης αγοράς πανηγύρισαν για την πτώση τού ανατολικού μπλοκ και της Σοβιετικής Ενωσης. Θριαμβολογούσαν για το τέλος τής Ιστορίας, πιστεύοντας ότι οι λαοί δεν θα ξεσηκώνονταν ποτέ πια απέναντι σε ένα σύστημα που επιτρέπει στο 1% του παγκόσμιου πληθυσμού να καρπώνεται το 99% του παγκόσμιου πλούτου. Θεώρησαν πως η, δίκαιη αφού επρόκειτο στη ουσία για δικτατορικά καθεστώτα υπό το μανδύα ενός ψευδεπίγραφου σοσιαλισμού, ήττα τού 1989 έβαζε ένα οριστικό τέλος στην πάλη των τάξεων και πως από εκείνο το σημείο και μετά το μεγάλο κεφάλαιο θα εξουσίαζε ασύδοτα στο αιώνα τον άπαντα. Και σε μεγάλο βαθμό αυτό έγινε τα τελευταία 25 χρόνια, με τις γνωστές ολέθριες συνέπειες για την ανθρωπότητα. Ζούμε σε έναν κόσμο που δεν θεωρείται πια σπάνιο φανατικοί να εισβάλλουν σε σατιρικά έντυπα και να δολοφονούν σκιτσογράφους, όπου εκατοντάδες εκατομμύρια συνανθρώπων μας εγκαταλείπουν τον τόπο τους γιατί η μετα-αποικιακή Δύση βρήκε άλλες μεθόδους για να διαιρεί και να βασιλεύει κι όπου ακόμα και στην ίδια τη Δύση επιβάλλονται πολιτικές λιτότητας που οδηγούν σε οικονομική γενοκτονία τής μάζας. Και ύστερα οι εξουσιαστές απορούν γιατί έχει αναβιώσει ο φασισμός στην Ελλάδα, στη Γαλλία ή στη Μεγάλη Βρετανία ή γιατί στη νότια Ευρώπη οι λαοί επανακτούν την ταξική τους συνείδηση και στρέφονται προς τα Αριστερά για να δουν λίγο φως στην άβυσσο. Την Κυριακή στην Ελλάδα θα νικήσουν οι "ηττημένοι" τής Ιστορίας και θα στείλουν ισχυρότατο μήνυμα ανατροπής και στην Ισπανία που ακολουθεί, κι όχι μόνο. Και τότε τύποι όπως ο Στ. Θεοδωράκης δεν θα έχουν άλλη εναλλακτική από το να επιστρέψουν στα στημένα ρεπορτάζ και στα εστιατόριά τους. Δεν ήταν έτσι κι αλλιώς καμωμένοι για κάτι περισσότερο παρά τα αντιθέτως λεγόμενα στα δελτία των οκτώ...