Ζούμε τη μεταπολίτευση...

Η δική μου γενιά, η γενιά των 35άρηδων, δεν γνώρισε ούτε παγκόσμιους πόλεμους ούτε στρατιωτικές δικτατορίες. Ζει, όμως, τα τελευταία πέντε χρόνια μια πρωτοφανή οικονομική γενοκτονία, η οποία βασίστηκε στη λογική πως οι πολλοί πρέπει να πληρώσουν και για τις αμαρτίες των λίγων, όταν οι λίγοι κέρδισαν πολύ περισσότερα από τους πολλούς τα προηγούμενα χρόνια. Ο κάθε διορισμός στο Δημόσιο ή το κάθε διακοποδάνειο εξισώθηκε με την καταλήστευση του δημόσιου χρήματος από 300 οικογένειες ελλήνων πλουτοκρατών, οι οποίες φρόντισαν να έχουν στο "pay roll" τους πολιτικούς, δημοσιογράφους, δικαστικούς, υψηλόβαθμους δημοσίους υπαλλήλους κι όποιους άλλους τους ήταν χρήσιμοι για τις δουλειές τους. Η δική μου γενιά, όμως, έχει και την ευτυχία να ζήσει τη δική της μεταπολίτευση. Γιατί αν δεν το πήρατε είδηση εσείς που βρισκόσασταν στην Ελλάδα τις τελευταίες ημέρες (ο γράφων βρισκόταν στο εξωτερικό για επαγγελματικές υποχρεώσεις που του στέρησαν το ανεπανάληπτο πανηγύρι τής 25ης Ιανουαρίου) αυτό που ζούμε είναι ένα άλλο καθεστώς, κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που είχαμε την προηγούμενη εβδομάδα. Οι ανατροπές σε όλα τα μέτωπα, μολονότι δεν συμφωνώ με όλες, έπρεπε να γίνουν εδώ και πολύ καιρό. Οι επιζήσαντες, όμως, των μνημονίων έχουμε την υπομονή να τις δούμε να ξεδιπλώνονται στο αμέσως προσεχές μέλλον...

Η σύγκρουση είναι, βεβαίως, αυτονόητη. Ο Αλέξης Τσίπρας ή ο Γιάνης Βαρουφάκης, για παράδειγμα, καλά κάνουν και τοποθετούνται δημοσίως εναντίον ενός σκηνικού ρήξης και "φαρ ουέστ", αλλά ο οποιοσδήποτε μπορεί να δει πως το επόμενο χρονικό διάστημα η Ελλάδα και η Ευρώπη θα γίνουν θεατές μιας μονομαχίας η οποία θα κρίνει την τύχη των λαών ολόκληρης της ηπείρου. Σε μία διαπραγμάτευση είναι λογικό κάτι να δίνεις και κάτι να χάνεις. Εύχομαι ο πρωθυπουργός τής Ελλάδας να μην υποχωρήσει από κόκκινες γραμμές που ξεπερνούν ιδεολογίες και ταυτίζονται με την ανάγκη τού ελληνικού λαού να αναπνεύσει με αξιοπρέπεια. Η στάση τού Αλέξη Τσίπρα στο ουκρανικό ζήτημα μαρτυρά, αν μη τί άλλο, πως πλέον στην Αθήνα έχει εγκατασταθεί μια κυβέρνηση η οποία δεν θα λέει "ναι σε όλα" ούτε θα παραμένει αδρανής θεατής των παγκόσμιων εξελίξεων. Κατανοώ ότι θα περάσει λίγος χρόνος για να το καταλάβουν όσοι διαφέντευαν αυτόν τον τόπο τις τελευταίες δεκαετίες κι έχουν το θράσος και σήμερα να επιτίθενται, για παράδειγμα, στην επαναπρόσληψη των καθαριστριών τού υπουργείου Οικονομικών με κονδύλια τα οποία θα εξοικονομηθούν από την απόλυση χαραμοφάηδων συμβούλων τής άγριας λιτότητας. Η Ελλάδα, όμως, αλλάζει και καλά θα κάνουν να αλλάξουν κι εκείνοι. Οσοι. τουλάχιστον, δεν θα βρεθούν με ποινικές εκκρεμότητες από παλαιότερες αμαρτίες τους, τις οποίες θα έχουν καιρό για να αναστοχαστούν στις φυλακές Κορυδαλλού... 

Κανένας δεν μπορεί να γνωρίζει εκ των προτέρων το αποτέλεσμα οποιασδήποτε σύγκρουσης. Οποιος, όμως, ευελπιστεί σε μια ήττα τής νέας κυβέρνησης στην ουσία ευελπιστεί σε ήττα τού ελληνικού λαού. Δεν είναι τυχαίο πως από όλα όσα έχουν ανακοινωθεί τις τελευταίες ημέρες η Ανγκ. Μέρκελ εκφράζει τη δυσφορία της μόνο για το "πάγωμα" των ιδιωτικοποιήσεων. Πόσο πιο απλά να το πει η καγκελάριος πως αυτό που την ενδιαφέρει από την Ελλάδα είναι οι γερμανικές πολυεθνικές να την αγοράσουν μπιρ παρά; Αυτός ήταν, άλλωστε, εξαρχής ο στόχος τού Βερολίνου, γι' αυτό κι ένα πρόβλημα ρευστότητας αντιμετωπίστηκε με την εξαθλίωση των ελληνικών νοικοκυριών μέσω πολιτικών που ήταν φαρμάκια κι όχι φάρμακα. Η εντολή που δόθηκε την Κυριακή στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ από τον ελληνικό λαό είναι ξεκάθαρη: "δώστε μας πίσω τη ζωή μας". Αυτό, όμως, δεν σημαίνει πως θα πρέπει να επιστρέψουμε και σε εποχές όπου αρκούσε να ήσουν "πράσινο" ή "γαλάζιο παιδί" για να πάρεις μια καλή θεσούλα στο Δημόσιο. Αλίμονο αν επιστρέψουν σε αυτό κι άχρηστοι ή απατεώνες, αλίμονο αν αφήσουμε τα πανεπιστήμια να γίνουν άντρο επαγγελματιών τής επαναστατικής γυμναστικής ή αν ευελπιστούμε να έχουμε αύριο μεθαύριο καλούς επιστήμονες που θα έχουν πάρει το πτυχίο τους ύστερα από...20 χρόνια σπουδών. Η κοινωνική δικαιοσύνη είναι αυτονόητο πρόταγμα μιας κυβέρνησης της Αριστεράς κι αυτή δεν αφορά μόνο την καταπολέμηση ενός συστήματος κομμένου και ραμμένου στα μέτρα τής ελίτ, αλλά και των παρασίτων που μπόρεσαν να επιβιώσουν στη σκιά του...