Η φωτογραφία δεν είναι από τη "Βενεζουέλα του Τσίπρα", αλλά από την Ελλάδα του Σαμαρά...

Οι ΗΠΑ, κινούμενες εξυπνότερα από ό, τι στο παρελθόν με τη χρήση στρατιωτικής βίας στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν, έχουν εξαπολύσει το τελευταίο χρονικό διάστημα τον αποκαλούμενο "πόλεμο του πετρελαίου" προκειμένου να γονατίσουν ισχυρούς αντιπάλους τους, κυρίως τη Ρωσία. Θύμα αυτής της πολιτικής αποτελεί και η Βενεζουέλα, η οποία έχει δει την τιμή τού "μαύρου χρυσού" να πέφτει πάνω από το μισό μέσα σε λίγους μόλις μήνες. Αυτό είναι λογικό να έχει συνέπειες και στη ζωή των πολιτών, από τη στιγμή που η οικονομία τής συγκεκριμένης χώρας βασίζεται σε πολύ μεγάλο βαθμό στο πετρέλαιο. Αυτό που είναι παράλογο είναι να τη χρησιμοποιεί ο Αντ. Σαχλαμαράς ως αντιπαράδειγμα κι ως φόβητρο πως θα πάθουμε τα ίδια αν ο ΣΥΡΙΖΑ ανέλθει στην εξουσία. Μακάρι, όμως, και τα χρήματα που μπαίνουν στον ελληνικό κρατικό προϋπολογισμό να καταλήγουν στο ψαλίδισμα της διαφοράς που χωρίζει πλούσιους και φτωχούς, στη δημόσια παιδεία και υγεία, καθώς και στις υποδομές, όπως συνέβη στη Βενεζουέλα του Ούγκο Τσάβες, κι όχι στην αποπληρωμή ενός δημόσιου χρέους που είναι βιώσιμο μόνο υπό την προϋπόθεση ότι θα πεθάνουν από την πείνα οι μισοί έλληνες...

Σκεφτείτε να μην είχαν ωφεληθεί οι πολίτες τής Βενεζουέλας όλα αυτά τα χρόνια από τις φιλολαϊκές πολιτικές τού εκλιπόντος ηγέτη τους πώς θα ήταν η κατάσταση σήμερα και σε αυτή τη λατινοαμερικανική χώρα, η οποία μαζί με τόσες άλλες στην περιοχή έχουν νιώσει την τελευταία δεκαετία πώς είναι να διαχειρίζονται οι ίδιες τον πλούτο τους κι όχι οι αμερικανοί μέσω ντόπιων, πολλές φορές δικτατορικώς επιβαλλόμενων, αχυρανθρώπων τού "θείου Σαμ". Κι αφού τα ελληνικά διαπλεκόμενα μίντια μας "βομβαρδίζουν" με τις ουρές έξω από τα σούπερ μάρκετ στο Καράκας, λες και στην Αθήνα δεν καταγράφεται πανζουρλισμός κάθε φορά που γίνεται δωρεάν διανομή τροφίμων, γιατί δεν μας λένε και τί απόγινε η Αργεντινή, την οποία πρόσφατα είχαν χρησιμοποιήσει σαν άλλο σκιάχτρο; Δεν ακούω κατσαρόλες στους δρόμους τού Μπουένος Άιρες να χτυπούν επειδή αρνήθηκε η πρόεδρος Κριστίνα Φερνάντες να αποπληρώσει πλήρως τα αρπακτικά των διεθνών αγορών. Φταίει η απόσταση ή το ότι οι αργεντινοί δεν λερώνουν τα βρακιά και δεν "καταπίνουν" τόσο εύκολα την προπαγάνδα όσο οι έλληνες;...

Ο Αντ. Σαχλαμαράς, εξάλλου, παρουσιάζεται να λησμονεί κάτι πολύ σημαντικό. Οι ΗΠΑ και η Βενεζουέλα είναι δύο ξεχωριστά κράτη, τα οποία διαθέτουν ανύπαρκτες ή έστω τυπικές διπλωματικές κι εμπορικές σχέσεις. Η Γερμανία και η Ελλάδα δεν είναι απλώς δύο χώρες οι οποίες συναλλάσσονται σε εμπορικό επίπεδο σε καθημερινή βάση, αλλά υπό μία έννοια είναι ένα κράτος, αν ληφθεί υπόψη πως μοιράζονται το ίδιο νόμισμα σε οικονομικό επίπεδο και σε πολιτικό ανήκουν στην ίδια διεθνή οντότητα, την Ευρωπαϊκή Ενωση. Με λίγα λόγια, και γιατί εκεί μας παραπέμπουν τα ανελέητα ψεύδη τού για λίγες ακόμα ημέρες πρωθυπουργού μας, αν η Γερμανία κηρύξει πόλεμο στην Ελλάδα, παρόμοιο με αυτόν των ΗΠΑ στη Ρωσία και στη Βενεζουέλα, θα είναι σαν το Βερολίνο να παρατάσσει τα στρατεύματά του έξω από το Μόναχο, ρισκάροντας όχι μόνο να αφανίσει μια απείθαρχη πόλη αλλά και το ίδιο, προκαλώντας παραλλήλως ένα ευρωπαϊκό ντόμινο που η Ανγκ. Μέρκελ είναι πολύ συντηρητική ως πολιτικός για να μπορέσει να το διαχειριστεί. Κι όποιος πιστεύει ότι παίζουμε το μέλλον τής πατρίδας μας στα ζάρια μάλλον τώρα ξεκινά να διαβάζει βιβλία διπλωματίας και διεθνών σχέσεων. Σε διαφορετική περίπτωση θα γνώριζε πολύ καλά ότι η παγκόσμια Ιστορία δεν ήταν, δεν είναι και δεν πρόκειται να είναι τίποτα άλλο από μια τεράστια σκακιέρα πάνω στην οποία δεν κερδίζει πάντοτε αυτός που διαθέτει τα καλύτερα πιόνια αλλά εκείνος που αξιοποιεί ό, τι έχει με τον καλύτερο τρόπο. Οπως, δηλαδή, δεν έκαναν οι ελληνικές κυβερνήσεις ειδικώς των τελευταίων πέντε χρόνων, με τα γνωστά αποτελέσματα...

Ας υποθέσουμε ότι η Βενεζουέλα ήταν "καλό παιδί" κι έκανε όλα τα χατίρια των αμερικανών. Σε τί θα ωφελούσε, όμως, αυτό τη ζωή των πολιτών τής χώρας εφόσον ο πλούτος της κατάληγε μπιρ παρά στα χέρια των "γιάνκηδων" με τη σύμπραξη μιας εγχώριας, ελεγχόμενης από ξένους νταβατζήδες και διεφθαρμένης ολιγαρχίας, η οποία θα πλούτιζε ασύστολα σε βάρος των πολλών; Κι αυτό που περιγράφω δεν είναι ένα θεωρητικό σενάριο μιας οργιώδους φαντασίας. Είναι η ιστορία των χωρών τής Νοτίου Αμερικής, οι λαοί των οποίων έζησαν στο πετσί τους επί δεκαετίες κι αιώνες τί σημαίνει να σε κυβερνούν, πολλές φορές με τη χρήση στρατιωτικής βίας, υποτελείς στην Ουάσιγκτον κυβερνήσεις. Αυτή ακριβώς η ανάμνηση, η οποία δεν είναι και τόσο μακρινή, είναι που οπλίζει τους λατινοαμερικανικούς λαούς με υπομονή για να αντιμετωπίσουν και τη νέα ιμπεριαλιστική απειλή. Αργά ή γρήγορα οι τιμές τού πετρελαίου θα ξαναπάρουν την ανηφόρα και η ζωή θα επιστρέψει στην ομαλότητά της στη Βενεζουέλα. Η Ελλάδα, πάλι, βρίσκεται ακόμα ένα βήμα πίσω. Δεν έχει προχωρήσει στην ανατροπή, η οποία θα οδηγήσει και σε ρήξεις τις οποίες δεν πρέπει να φοβάται η πλειονότητα των πολιτών αλλά η ελίτ που σπέρνει τον πανικό πως θα ξεμείνουμε από τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης όταν ήδη πολλά νοκοκυριά έχουν ξεμείνει από τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης, στα οποία συμπεριλαμβάνω την αξιοπρέπεια και τον αυτοσεβασμό, στη νεοφιλελεύθερη οικονομία τής ελεύθερης αγοράς την οποία τόσο πολύ μας λένε πως πρέπει να ευγνωμονούμε μέσα από τα ερείπια της ζωής μας. Η 25η Ιανουαρίου, πάντως, μπορεί να αποτελέσει μια καλή αρχή...