Οι δοσίλογοι ζητούν από τον Τσίπρα να πυροβολήσει στο κεφάλι το λαό του...

Δεν ξέρω αν ο Αλέξης Τσίπρας κερδίσει ή χάσει το παιχνίδι με στόχο τη λαϊκή κυριαρχία σε αυτήν τη χώρα. Αυτό που γνωρίζω, πάντως, είναι ότι το έκανε να έχει το ενδιαφέρον που είχε απολέσει τα τελευταία πέντε χρόνια, με τις προηγούμενες κυβερνήσεις να το έχουν πουλήσει εκ των προτέρων στην Ανγκ. Μέρκελ. Ας μην κρυβόμαστε, άλλωστε, πίσω από το δάχτυλό μας. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν βρίσκεται απέναντι στην Ευρώπη και στους λαούς της, όπως τεχνηέντως θέλουν να πιστέψουμε τα ηττημένα διαπλεκόμενα παπαγαλάκια, αλλά κόντρα στην καγκελάριο της Γερμανίας και τη γερμανική Γηραιά Ηπειρο την οποία επιθυμεί η ίδια να διαιωνίσει. Στην Ελλάδα είχαμε εκλογές την Κυριακή, ο λαός έστειλε ένα ξεκάθαρο μήνυμα για το πώς θέλει να κυβερνηθεί και τα μέτρα που εξαγγέλλουν οι υπουργοί, τα οποία δεν είναι παροχές αλλά επανάκτηση στοιχειώδους ανθρώπινης αξιοπρέπειας, κινούνται προς αυτήν την κατεύθυνση...

Ο ΣΥΡΙΖΑ θα βρεθεί υπόλογος μόνο αν αθετήσει τις υποσχέσεις του κι όχι αν τις υλοποιήσει. Κι αυτό θα είναι καλό για όλους τους ευρωπαίους πολίτες, οι οποίοι καλούνται να αντιληφθούν κι αυτοί με τη σειρά τους ότι δεν πληρώνουν από την τσέπη τους, τους έλληνες για να ζουν ζωή χαρισάμενη, όπως είναι η προπαγάνδα που τους "ταΐζουν", αλλά για να μπορεί η ευρωπαϊκή ελίτ από τη μια να σκυλεύει την Ελλάδα κι από την άλλη να διογκώνει τα υπερκέρδη της σε βάρος των πολλών. Ας αναρωτηθούν, για παράδειγμα, οι γερμανοί φορολογούμενοι πόσα από τα τουλάχιστον 80 δισεκατομμύρια ευρώ που κέρδισε το Βερολίνο από την ελληνική κρίση κατάληξαν στη βελτίωση της δικής τους ποιότητας ζωής και πού πήγαν τα υπόλοιπα. Θα κατανοήσουν τότε ότι αυτοί που τους "δουλεύουν" δεν είναι οι "τεμπέληδες" έλληνες, αλλά οι άπληστοι γερμανοί εργοδότες τους...

Σε αυτό το πλαίσιο, είναι θετικό το ότι ο Αλέξης Τσίπρας ανοίγει το παιχνίδι και σε χώρες τις οποίες σνόμπαρε μεθοδικώς τα τελευταία χρόνια η ελληνική πολιτική ηγεσία. Οι θετικές τοποθετήσεις για παροχή βοήθειας προς τη χώρα μας από τη Ρωσία και τις ΗΠΑ είναι όπλα στο διαπραγματευτικό τραπέζι. Κι αν κάποιοι υποστηρίξουν πως η Μόσχα δεν βοήθησε την Κύπρο πριν δύο χρόνια, να τους θυμίσω πως δεν είχε κανένα λόγο να το κάνει για μια χώρα που της είχε στρέψει την πλάτη εξαιτίας των επιλογών τού προέδρου της Ν. Αναστασιάδη. Ο Μπ. Ομπάμα εξάλλου δεν είναι κομμουνιστής, επισημαίνει ωστόσο το αυτονόητο, το οποίο άλλωστε έχει αποδείξει και η αμερικανική ιστορία μετά από το κραχ τού 1929 και το "Νιου Ντιλ" του Φράνκλιν Ρούζβελτ: πως η άγρια λιτότητα είναι καταστροφική για μια ήδη χειμαζόμενη οικονομία και πως απαιτούνται αναπτυξιακές πολιτικές για να ορθοποδήσει. Θα πρόσθετα προς την κατεύθυνση της δίκαιης αναδιανομής τού παραγόμενου πλούτου και της δημιουργίας ίσως ευκαιριών για την παραγωγή νέου, όπως και πρέπει να είναι προτεραιότητα μιας αριστερής κυβέρνησης...

Σε ένα κόσμο με τόσο έντονες αλληλεπιδράσεις όλοι έχουμε ανάγκη όλους: τόσο η Ελλάδα, για παράδειγμα, την Ευρώπη όσο όμως και η Ευρώπη την Ελλάδα. Τυχόν άρνηση του Αλέξη Τσίπρα να πυροβολήσει στο κεφάλι το λαό του δεν είναι προδοσία τής ευρωπαϊκής ιδέας, αλλά υπεράσπισή της. Οπως, εξάλλου, δεν είναι δυνατό να ζητείται από την Αθήνα να συναινέσει σε μια πολιτική απέναντι στο ουκρανικό ζήτημα η οποία έχει για συμμάχους της νεοφασίστες, όπως αυτοί του Δεξιού Τομέα, και η οποία λησμονεί πως η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών στην ανατολική Ουκρανία και στην Κριμαία είναι κι αισθάνονται ρώσοι. Να αλλάξουμε και την Ιστορία μόνο και μόνο για να μην μας κάνει παράπονα ο "θείος Σαμ" και η "θεία" Ανγκελα; Κι από πού κι ως πού είναι η Αθήνα υποχρεωμένη να συμφωνεί στα πάντα με τους ευρωπαίους εταίρους της; Στη δημοκρατία είναι λογικό να υπάρχουν και διαφωνίες, εκτός αν για κάποιους αυτή είναι απλώς πρόφαση εν αμαρτίαις...

Αναγνωρίζω την αξία τής συναίνεσης, αντιτίθεμαι στη συναίνεση στο λάθος και χειροκροτώ τη σύγκρουση όταν αυτή είναι αναγκαία για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των πολλών. Η πρόταση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ για απομείωση του δημόσιου χρέους, ρήτρα ανάπτυξης κι ένα ελληνικό "Νιου Ντιλ" ούτε παράλογη είναι ούτε θέλει να "ρίξει" κανέναν. Η μόνη περίπτωση να μειωθεί σε λογικό επίπεδο το χρέος χωρίς να υπάρξει "κούρεμά" του είναι να οδηγηθεί στον θάνατο τουλάχιστον ο μισός ελληνικός πληθυσμός. Μπορεί αυτό για την Ανγκ. Μέρκελ να είναι απλώς ένα στατιστικό ρίσκο, για τις ελληνικές κυβερνήσεις ωστόσο οι οποίες το αποδέχθηκαν αποτελεί εσχάτη προδοσία για την οποία οφείλεται να λογοδοτήσουν στη δικαιοσύνη...

Αυτό που περιμένω από τη σημερινή κυβέρνηση είναι να δώσει τον αγώνα μέχρις εσχάτων και με την ενεργό συμπαράσταση του ελληνικού λαού να υπερασπιστεί τη λαϊκή κυριαρχία, την εθνική ανεξαρτησία και την εδαφική ακεραιότητα απέναντι σε εκείνους που οι εκλογές αποτελούν αγκάθι στις ολιγαρχικές τους διαθέσεις. Κι αν αυτό σημαίνει ότι δεν θα μπορώ να αγοράσω Πόρσε για την επόμενη δεκαετία, μικρό το κακό. Αν δεν με απατά το πορτοφόλι μου, ούτε και τώρα μπορώ. Κανένα αμάξι πολυτελείας, άλλωστε, δεν μπορεί να υπερσκελίσει ανθρώπινα ιδανικά όπως η ελευθερία, η δημοκρατία και η αξιοπρέπεια. Κι αν γι' αυτά είμαστε υποχρεωμένοι σήμερα να δώσουμε τη μάχη τής ζωής μας θα πρέπει να αισθανόμαστε τυχεροί που μας δόθηκε αυτή η ιστορική ευθύνη και να οικτίρουμε μόνο εκείνους που βάφτισαν το δοσιλογισμό υπευθυνότητα...