Ολη η Ελλάδα ξέρει πλέον ποιός είναι ο Σαμαράς κι αυτή η γνώση θα δώσει την αυτοδυναμία στο ΣΥΡΙΖΑ...

Η προεκλογική περίοδος έπεισε και τους πλέον δύσπιστους πως υπάρχουν δύο Ελλάδες, το οποίο σημαίνει πως η εθνική ενότητα είναι κούφια έκφραση αν δεν βασίζεται σε μια στοιχειώδη συναντίληψη της κοινωνικής πραγματικότητας. Από τη μία, για παράδειγμα, έχεις τον Αντ. Σαχλαμαρά που με τα λόγια και τις πράξεις του προσβάλλει και τους πιο ανοιχτόμυαλους δεξιούς, οι οποίοι δεν θέλουν να πιστέψουν ότι το μέλλον τής χώρας θα είναι η συνέχιση νεοφιλελεύθερων πολιτικών στο οικονομικό πεδίο και νεοφασιστικών κι άκρως οπισθοδρομικών στο κοινωνικό. Είναι θλιβερό για έναν πρωθυπουργό επί ένα μήνα να μην διαφημίζει το όποιο έργο του, να ασχολείται αποκλειστικώς με την αξιωματική αντιπολίτευση, να συμμετέχει ο ίδιος και να συναινεί σε τηλεοπτικά σποτ που περιδινούνται κάπου ανάμεσα στην κακογουστιά και στη χυδαιότητα, να μην τολμά να αντιπαρατεθεί σε ντιμπέιτ με τον Αλέξη Τσίπρα ή να περιοδεύσει στην Ελλάδα φοβούμενος την οργή των πολιτών και να πραγματοποιεί την κεντρική προεκλογική του συγκέντρωση στην Αθήνα σε ένα κλειστό γυμναστήριο μεσαίων διαστάσεων...

Τις τελευταίες τριάντα ημέρες η ελληνική κοινή γνώμη παρακολουθεί, ακόμα και με κάποιες δόσεις οίκτου, έναν απερχόμενο πρωθυπουργό το οπλοστάσιο επιχειρημάτων τού οποίου έχει να ανανεωθεί με φρέσκο υλικό εδώ και πολύ καιρό, με αποτέλεσμα να κάνει την ίδια ακριβώς προεκλογική καμπάνια με αυτή του 2012. Μόνο που τότε ο Αντ. Σαχλαμαράς δεν ήταν πρωθυπουργός, φοβόμασταν αλλά δεν είχαμε δει τα πεπραγμένα του στο ρόλο τού καπετάνιου, ψυχανεμιζόμασταν το μεσαιωνισμό του, βασιζόμενοι στο πολιτικό του παρελθόν, αλλά δεν είχαμε γίνει αυτόπτες μάρτυρες της πλήρους στήριξής του στους φεουδάρχες ή των στρατοπέδων συγκέντρωσης για τους μετανάστες, για παράδειγμα. Τωρα, όμως, ξέρουν ακόμα και οι μαθητές δημοτικού ποιός είναι ο Αντ. Σαχλαμαράς και πού θα καταλήξει ο δρόμος των μνημονίων κι αυτή η γνώση μάς αποτρέπει από το να του δώσουμε και νέα ευκαιρία για να μας βάλει και το χαλκά στο λαιμό...

Ο ελληνικός λαός δεν πρέπει να κάνει, επίσης, το λάθος και να ενισχύσει κόμματα που παρουσιάζονται ως καινούρια αλλά είναι πιο μπαγιάτικα κι από τις θατσερικές πολιτικές. Ο Στ. Θεοδωράκης, για παράδειγμα, μας είπε χθες πως δεν πρέπει να αυξηθούν οι μισθοί και οι συντάξεις γιατί με αυτόν τον τρόπο θα αυξηθούν οι εισαγωγές! Για το Ποτάμι, επομένως, το πρόβλημα δεν είναι πώς θα επιβιώσουν τα ελληνικά νοικοκυριά αλλά πώς θα βελτιωθούν οι οικονομικοί δείκτες. Προκειμένου, μάλιστα, να δικαιολογήσει την άποψή του αυτή ο Στ. Θεοδωράκης επικαλέστηκε ακόμα και τους πρωτοετείς φοιτητές οικονομικών επιστημών. Αυτό το μάθημα οικονομικών μου προκαλεί εντύπωση όταν προέρχεται από κάποιον ο οποίος δεν έχει καν πανεπιστημιακό πτυχίο, εκτός ίσως από αυτό της ζωής, όπως οι πουτάνες για παράδειγμα. Αλλά σε αυτήν τη χώρα όλοι τα ξέρουμε όλα οπότε δεν υπάρχει πρόβλημα...

Αρκεί, βεβαίως, να μπορέσουν να πείσουν οι ποταμίσιοι τους μεροκαματιάρηδες πως οφείλουν να ψοφήσουν της πείνας οι ίδιοι και οι οικογένειές τους γιατί προέχει να μειωθεί το έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών. Η επιβίωση, πάντως, των πολλών, πόσω μάλλον με όρους αξιοπρέπειας, είναι το τελευταίο πράγμα που απασχολούσε διαχρονικά τους νεοφιλελεύθερους. Ακόμα κι ο πρόεδρος των ΗΠΑ, του πλέον νεοφιλελεύθερου κράτους τού πλανήτη, όπου αν ισχυριστείς πως οι εργαζόμενοι δικαιούνται μία εβδομάδα αναρρωτικής άδειας το χρόνο αποκαλείσαι ταυτοχρόνως κομμουνιστής, δήλωσε πως πρέπει να ενισχυθεί η μεσαία τάξη. Στην Ελλάδα πάλι οι νεοφιλελέδες είναι τόσο αυτοκαταστροφικοί κι άπληστοι που πιστεύουν, μέσα στην αλαζονεία τους, πως θα μπορέσουν να διατηρήσουν τα πλούτη τους και πως δεν θα προκληθεί κοινωνική επανάσταση ακόμα κι αν εξοντώσουν πλήρως τους μικρομεσαίους...

Πώς θα ήταν δυνατό, επομένως, η ριζοσπαστική Αριστερά να δώσει τη συναίνεσή της σε μια τέτοια Ελλάδα; Πώς θα μπορούσε, χωρίς να προδώσει τα λαϊκά στρώματα, να ταυτιστεί με πολιτικές που φτωχοποίησαν τους πολλούς και πλούτισαν ακόμα περισσότερο τους λίγους, μόνο και μόνο για να λέμε πως υπάρχει εθνική συνεννόηση; Οταν οι εφοπλιστές, για παράδειγμα, θα δεχθούν να καταβάλλουν τους φόρους που αναλογούν στην περιουσία τους τότε μόνο θα δικαιούνται να απαιτούν εθνική ενότητα μέσα από τα μιντιακά παπαγαλάκια τους. Αυτό που εδώ και πέντε χρόνια επιθυμούσαν από την Αριστερά ήταν να "ξεπλύνει" τις αμαρτίες τους, όπως το επιχείρησε η ΜΝΗΜΑΡ, η οποία σε αυτές τις εκλογές παλεύει να ξεπεράσει την Ενωση Κεντρώων του Β. Λεβέντη...

Αν η ελίτ ήθελε, κι αν την θέλει μετά από την Κυριακή, μια κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας την καλώ να συμφωνήσει με τη λογικότατη πρόταση ΣΥΡΙΖΑ περί απομείωσης του μεγαλύτερου μέρους τού έτσι κι αλλιώς μη βιώσιμου δημόσιου χρέους, περί ρήτρας ανάπτυξης για την αποπληρωμή τού υπόλοιπου κι ενός νέου τύπου σχεδίου Μάρσαλ, το οποίο θα είναι λιγότερο αποικιοκρατικό από το πρωτότυπο και θα δημιουργεί ίσες ευκαιρίες για την παραγωγή πλούτου. Οπως, δηλαδή, συνέβη και με τη Γερμανία το 1953, με τη σύμφωνη γνώμη τότε και της Ελλάδας, μολονότι η χώρα μας μια δεκαετία νωρίτερα είχε θρηνήσει το χαμό εκατοντάδων χιλιάδων συμπατριωτών μας εξαιτίας τής ναζιστικής θηριωδίας. Η Αριστερά, πάντως, δεν έχει δικαίωμα να επαναλάβει, ως αυτοδύναμη κυβέρνηση από τη Δευτέρα, την προδοσία τής Βάρκιζας, από την οποία συμπληρώνονται σε λίγες ημέρες 70 χρόνια, και να καταθέσει τα όπλα της προς τέρψη των σύγχρονων δοσίλογων. Τα ιστορικά λάθη πρέπει να διδάσκονται, όχι να επαναλαμβάνονται...