Ο ρεζίλης των Παπανδρέου γεννήθηκε με ένα μεγάλο πλεονέκτημα, το οποίο είναι και το μεγάλο του μειονέκτημα. Είναι γιος κι εγγονός δύο στιβαρών προσωπικοτήτων, γεγονός που του άνοιξε το δρόμο για να γίνει κι ο ίδιος πρωθυπουργός, αλλά που ταυτοχρόνως καθιστούσε από το ξεκίνημα πολύ δύσκολη οποιαδήποτε προσπάθεια να αφήσει το δικό του προσωπικό στίγμα. Γι' αυτό και, συνειδητά ή υποσυνείδητα δεν έχει και τόση σημασία, αυτό που οι μέτριες ικανότητές του δεν του επέτρεπαν να ολοκληρώσει δημιουργικά αποφάσισε να το κάνει καταστροφικώς, αφήνοντας με αυτόν τον τρόπο το δικό του σημάδι στη σύγχρονη ελληνική ιστορία. Πάνω στην αγωνία του να τον θυμούνται οι επόμενες γενιές όχι ως τον "Γιωργάκη" αλλά ως τον "Γιώργαρο" επιχείρησε το άλμα στο κενό, δίχως όμως να έχει τη χώρα προσδεδεμένη και χωρίς αλεξίπτωτο. Το μνημόνιο, ακόμα κι αν δεχθώ ότι δεν ήταν προϊόν σκόπιμης υποδούλωσης της Ελλάδας στον ξένο παράγοντα, αποτέλεσε την απελπισμένη απόπειρα του γιου να φωνάξει στον πατέρα του "νενίκηκά σε Ανδρέα". Μόνο που δεν νίκησε, αλλά ηττήθηκε κατά κράτος. Οι ιστορικοί τού μέλλοντος θα θυμούνται την εποχή μας και θα τη συγκρίνουν με τραγωδίες όπως η μικρασιατική καταστροφή και η κατοχή. Και γι' αυτόν τον παραλληλισμό ελάχιστοι θα μείνουν για να περιποιούν τιμή στον ρεζίλη των Παπανδρέου...
Κι έρχεται τώρα για να ιδρύσει ένα νέο κόμμα και σαν άλλος φροϊδικός Οιδίποδας να σκοτώσει το κόμμα τού πατέρα του. Είμαι ο τελευταίος που θα λυπηθεί αν μείνει εκτός Βουλής το ΠΑΣΟΚ του Β. Βενιζέλου, μπροστά στο οποίο το ΠΑΣΟΚ του αρχιερέα τής διαπλοκής μοιάζει με σοσιαλιστικό κίνημα. Ο μόνος λόγος, ωστόσο, που ο ρεζίλης δημιουργήσε το παρ' ολίγον ΚΟΔΗΣΟ είναι η εκδίκηση που θέλει να πάρει από το διάδοχό του και, κυρίως, να λύσει τις ιστορικές εκκρεμότητές του με τον πατέρα του. Σαν άλλος "Ξένος" του Αλμπέρ Καμί αφού δεν γίνεται να αγαπηθεί όπως αγαπήθηκε ο Ανδρέας προτιμά να πεθάνει πολιτικώς μέσα σε κραυγές μίσους τής πλειοψηφίας, η οποία όσο μνήμη χρυσόψαρου κι αν έχει δεν μπορεί να λησμονήσει τόσο εύκολα τον χειρότερο πρωθυπουργό τής μεταπολίτευσης. Είναι πολύ πιθανό ο Γ. Παπανδρέου να είναι μέλος και της επόμενης Βουλής. Ενδεχομένως, αν και δεν το θεωρώ το πιθανότερο σενάριο, να παίξει ρόλο-κλειδί και για το σχηματισμό τής επόμενης κυβέρνησης. Οταν, όμως, έρθει η ώρα να συναντήσει τον πατέρα και τον παππού του, τί θα τους πει που δεν θα είναι ντροπιαστικό για τον ίδιο; "Διέλυσα τη χώρα και το ΠΑΣΟΚ, αλλά κάποια στιγμή υπήρξα κυβερνητική τσόντα;..."
Ο ρεζίλης χρησιμοποιεί πάλι όμορφες λέξεις για να καλύψει την ιδεολογική του γύμνια. Από την "πράσινη" ανάπτυξη περάσαμε στο διαφωτισμό και στην ελευθερία, δίχως όμως να ζητήσει συγγνώμη για ό,τι μεσολάβησε στη διαδρομή και λέγεται μνημόνιο. Κι αν δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω μαζί του στην ανάγκη για αναδιανομή τού πλούτου, ακόμα και για το "λεφτά υπάρχουν" εφόσον υπάρξει επιτέλους η πολιτική βούληση να αναζητηθούν από αυτούς που όντως τα έχουν και τα κρύβουν σε εξώχώριες εταιρείες ή τα ξεπλένουν με αγορές ποδοσφαιριστών και φιλανθρωπίες, μου είναι αδύνατο να ξεχάσω πως αυτός που μου τα υπόσχεται κυβερνά, από διάφορα πόστα-ακόμα κι αυτό του πρωθυπουργού-, τα τελευταία τριάντα και βάλε χρόνια. Κι αν μπορεί να γοητευτώ από τις όμορφες κουβέντες τού σαραντάρη Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος δεν έχει δοκιμαστεί στην άσκηση εξουσίας, πώς είναι δυνατό να πέσω σε αυτήν την παγίδα ακούγοντας τον ρεζίλη; Και πώς μπορώ να συμμεριστώ όσους φωνάζουν "Παπανδρέου, Παπανδρέου" στις συγκεντρώσεις του πιστεύοντας ότι βλέπουν μπροστά τους νεκραναστημένο τον ηγέτη τής "Αλλαγής" κι όχι τον αποτυχημένο κανακάρη του; Γιώργο μου, ψυχολόγο χρειάζεσαι που θα σε βοηθήσει, έστω και στα 62 σου, να συνειδητοποιήσεις ότι ήσουν φτιαγμένος για μια μεγάλη καριέρα στο κανόε καγιάκ ή στο μαραθώνιο και πάντως όχι για να συνεχίσεις την οικογενειακή επιχείρηση...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου