Το αντικομμουνιστικό σύνδρομο πίσω από το μίσος των δεξιών για τον Τσίπρα...

Ξέρετε ποιος είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους μπορεί ο Αλέξης Τσίπρας να αφήσει ισχυρό αποτύπωμα στην πολιτική Ιστορία τής χώρας; Το ότι αρκετοί αντίπαλοί του όχι απλώς τον αντιπαθούν αλλά τον μισούν. Μίσος ενδεχομένως να αισθάνονται για τον πρωθυπουργό ακόμα και οι πρώην σύντροφοί του, οι οποίοι ολημερίς κι ολοβραδύς τον αποκαλούν ψεύτη και προδότη. Είναι βιαστικό να αξιολογήσεις τον Αλέξη Τσίπρα από τον ένα μόλις χρόνο στην πρωθυπουργία τής χώρας. Για να αλλάξεις την Ελλάδα προς το καλύτερο χρειάζεσαι χρόνια, δεν αρκούν μήνες. Αυτό, βεβαίως, ισχύει και για να την αλλάξεις προς το χειρότερο, γι' αυτό και δεν πείθουν εκείνοι που ισχυρίζονται πως η χώρα μας μέσα σε ένα χρόνο καταστράφηκε όσο δεν είχε καταστραφεί τα προηγούμενα 70 και οι οποίοι, με αυτόν τον τρόπο, αποδεικνύουν ότι τα δεξιά μετεμφυλιακά αντικομμουνιστικά σύνδρομα έχουν επιβιώσει ακόμα και στις ημέρες μας. Ο Τσίπρας, ωστόσο, δικαιούται να κριθεί στο τέλος τής τετραετίας: αν μέχρι το Σεπτέμβριο του 2019 μας έχει βγάλει από τα μνημόνια κι έχει βελτιώσει την ποιότητα ζωής των περισσότερων Ελλήνων, μαζί με την υλοποίηση πρωτόγνωρων για την Ψωροκώσταινα μεταρρυθμίσεων, τότε θα δικαιούται την επανεκλογή του. Αν όχι, ας ψάξουμε για τον επόμενο, έστω κι αν αυτήν τη στιγμή δεν βλέπω καταλληλότερο στο πολιτικό σκηνικό...

Η χώρα διέρχεται αυτήν την περίοδο ίσως τη δυσκολότερη στιγμή της στη μεταδικτατορική περίοδο, αφού καλείται να αντιμετωπίσει μια διπλή κρίση τεραστίων διαστάσεων, την οικονομική και το Προσφυγικό. Οποιοσδήποτε άλλος στην θέση τού σημερινού πρωθυπουργού θα απέφευγε ακόμα και τις δηλώσεις. Ο Αλέξης Τσίπρας, ωστόσο, έδωσε τηλεοπτική συνέντευξη παρουσία και με ερωτήματα κοινού, απαντώντας σε όλα. Μπορεί οι αποκρίσεις του να έπεισαν ή να μην έπεισαν, αλλά βρέθηκε εκεί και τις έδωσε όταν προκάτοχοί του δεν εμφανίζονταν καν στη Βουλή, της οποίας το θεσμικό ρόλο ο ίδιος χάρη στη συχνή παρουσία του σε αυτή έχει αναβαπτίσει. Ο Αλέξης Τσίπρας, επίσης, έχει ζητήσει τη σύγκληση Υπουργικού Συμβουλίου ή Συμβουλίου Πολιτικών Αρχηγών περισσότερες φορές από οποιονδήποτε άλλο. Θα μου πείτε πως το κάνει για επικοινωνιακούς λόγους ή γιατί αναζητά συνενόχους. Μπορείτε να μου πείτε χίλια πράγματα από αυτά που δεν θα λέγατε ποτέ σε προηγούμενους πρωθυπουργούς που κυβερνούσαν με το αποφασίζομεν και διατάσσομεν και οι οποίοι δεν έδιναν δεκάρα τσακιστή για τη δημοκρατία. Η ουσία, όμως, παραμένει: οι δημοκρατικοί θεσμοί τής εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας λειτουργούν και η δικαιοσύνη αφήνεται απερίσπαστη να κάνει το έργο της. Κι αυτό από μόνο του είναι κατάκτηση...

Θα μου πείτε, επίσης, πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει ανοίξει μέτωπο με όλους τους διαπλεκόμενους, κι αυτό είναι αλήθεια. Κάποιοι, μάλιστα, από αυτούς φρόντισαν να συνθηκολογήσουν πριν υποστούν βαρύτερες συνέπειες. Αν πάντως, ορισμένοι πιστεύουν ότι στο χώρο των ΜΜΕ, για παράδειγμα, έχει συγκροτηθεί ένα ισχυρό κι ενωμένο συριζαίικο μέτωπο, το οποίο, για παράδειγμα, θα μπορούσε να σχηματίσει το MEGA της Αριστεράς μάλλον δεν έχουν αντιληφθεί ότι καμιά κυβέρνηση στο παρελθόν δεν είχε απέναντί της τόσα πολλά μέσα ενημέρωσης. Κι αυτό δεν συμβαίνει γιατί τόσοι πολλοί την θεωρούν κακή-μια χαρά θα την θεωρούσε, για παράδειγμα, ο Στ. Ψυχάρης και η γάτα του αν του έσβηνε όλα τα θαλασσοδάνεια-, αλλά γιατί δεν είναι σε θέση να ασκούν πάνω της την επιρροή που ασκούσαν στις προηγούμενες. Είχαν συνηθίσει να υπαγορεύουν νόμους και να ξεγλιστρούν από την τσιμπίδα τού νόμου και τώρα κάθε τρεις και λίγο περνούν το κατώφλι τού εισαγγελέα. Είναι δύσκολη η προσαρμογή στη νέα πραγματικότητα, αλλά κάποιοι θα τη συνηθίσουν θέλουν δεν θέλουν. Η φυλακή, άλλωστε, πλάθει χαρακτήρες...