Είναι αλήθεια ότι ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του είναι άπειροι, ορισμένοι από αυτούς είναι ανίκανοι κι έχουν κάνει αρκετά λάθη μέχρι σήμερα, με κορυφαίο ότι η σκληρή διαπραγμάτευση του 2015 κράτησε περισσότερο από όσο έπρεπε από τη στιγμή που δεν είχαμε τα καλύτερα χαρτιά στα χέρια μας κι ο αντίπαλος ήταν αποφασισμένος να μείνει σταθερός στις ιδεοληψίες του. Είναι, ωστόσο, κάτι παραπάνω από άδικο να κατηγορείται μια κυβέρνηση με διάρκεια ζωής κάτι παραπάνω από ένα έτος για τα σφάλματα και τις αμαρτίες 70 χρόνων, από τότε δηλαδή που τέλειωσε ο εμφύλιος πόλεμος. Αν στους δοσίλογους και στους απογόνους τους δώσαμε "deadline" επτά δεκαετιών για να μας αποδείξουν αν είναι ικανοί ή όχι να προστατεύσουν τον ελληνικό λαό, νομίζω πως οφείλουμε να προσφέρουμε τουλάχιστον μια τετραετία σε εκείνους που βρίσκονταν στην αντιπολίτευση μέχρι τον Ιανουάριο του 2015 και μερικές δεκαετίες νωρίτερα στα εκτελεστικά αποσπάσματα, στις φυλακές, στα ξερονήσια και στις εξορίες...
Σε προσωπικό επίπεδο ακούω όλο και πιο συχνά, ακόμα κι από εκείνους που γνωρίζουν πολύ καλά πώς ζω, και μεταξύ σοβαρού κι αστείου πως έχω πουληθεί στην εξουσία γιατί εκτιμώ πως δεν υπάρχει καλύτερη λύση από τον Αλέξη Τσίπρα αυτήν τη στιγμή στο πολιτικό σκηνικό. Άλλωστε κι όταν ρωτώ "πείτε μου κάποιον καλύτερο" σκοντάφτω σε αμηχανία ή σε απαντήσεις που ξεφεύγουν της λογικής. Είναι, για παράδειγμα, καλύτερος ο Κούλης, ο οποίος βαρύνεται με πλειάδα σκανδάλων κι όταν διετέλεσε υπουργός προχώρησε στη μέγιστη ντροπή να απολύσει μόνο εκείνους που δεν διόρισε ο ίδιος, η οικογένεια και το κόμμα του, δηλαδή τους σχολικούς φύλακες και τις καθαρίστριες, και να επιχειρήσει να προσλάβει ως διευθυντές στο Δημόσιο τους δικούς του; Αυτή ήταν, δηλαδή, η μεγάλη μεταρρύθμιση του μέγα μεταρρυθμιστή;...
Ή, μήπως, είναι λύση ο Γιάνης, η Ζωή, ο Παναγιώτης ή το ΚΚΕ-το οποίο δεν θέλει, άλλωστε, να κυβερνήσει-, οι οποίοι μιλούν ακόμα και σήμερα σαν να μην προηγήθηκε το 2015 και το θλιβερό αποτέλεσμα της άκαμπτης στάσης τους; Καλώ, εξάλλου, τον οποιοδήποτε να καταγράψει ένα 24ωρο από τη ζωή μου. Τί το σκανδαλώδες θα ανακαλύψει; Δικαστικές καταδίκες κι απειλές για διώξεις από εκείνη με την οποία υποτίθεται πως τα έχω βρει, δηλαδή την εξουσία. Αν είναι προδότες, για παράδειγμα, όσοι καταδικάζονται σε δέκα μήνες φυλάκιση χωρίς ελαφρυντικά γιατί είπαν απευθυνόμενοι σε ένα σάπιο επιχειρηματία πως ο δημοσιογράφος οφείλει να συμπεριφέρεται στην εξουσία με τον ίδιο σεβασμό που συμπεριφέρεται ένας σκύλος σε μια κολόνα της ΔΕΗ, τότε δίνουμε διαφορετικό ορισμό στην προδοσία...
Τα λέω όλα αυτά για να μου στήσετε ανδριάντα και να καταθέτετε στεφάνια σε αυτόν όταν πεθάνω; Όχι! Τα εκμυστηρεύομαι γιατί έχω βαρεθεί την κριτική των δειλών, μοιραίων κι άβουλων, που "από τους άλλους προσμένουν παλικαριά και ο ίδιοι όλο λερώνουν τα βρακιά", εκείνων που στο καφενείο κατακεραυνώνουν το σύστημα και το ακριβώς επόμενο λεπτό παίρνουν στο τηλέφωνο τον ντόπιο βουλευτή για να τους βολέψει. Η ηθική ακεραιότητα είναι πολύ εύκολο κατόρθωμα όταν ασκείται από την εξέδρα ή από το Άγιον Όρος, γίνεται ωστόσο πολύ δύσκολη όταν καλείσαι να την εφαρμόσεις κυλώντας στη λάσπη, που είναι άλλωστε κι ο μόνος τρόπος για να αλλάξεις τα πράγματα. Το να ρίχνεις πετρούλες σε ένα κάστρο, έχοντας ήσυχη τη συνείδησή σου πως είσαι ενεργός πολίτης και πολεμάς το κατεστημένο, δεν είναι διόλου ηρωικότερο από την απάθεια με την οποία αντιμετωπίζει τη ζωή κάποιος που την περνά στον καναπέ μπροστά από την τηλεόρασή του...
Τα τρία τέταρτα όσων έχω κάνει στη ζωή μου είναι λάθη κι αμαρτίες. Ακόμα, ωστόσο, κι αν υπάρχει κάποιος Αναμάρτητος Κριτής και χρειαστεί μια ημέρα να του δώσω λογαριασμό, δεν θεωρώ πως θα χαρακτηρίσει κάποιο από αυτά ως ασυγχώρητο. Στη μέχρι τώρα διαδρομή μου έχω πληγώσει και θα πληγώσω ανθρώπους θέλοντας και μη γιατί αυτός είναι ένας από τους πιο ισχυρούς άγραφους κανόνες τού βίου μας. Κι ο γράφων, εξάλλου, έχει πληγωθεί και μόνο το τελικό ισοζύγιο θα δείξει προς τα πού θα γείρει η πλάστιγγα. Έχω διαλέξει, όμως, να κρατώ ο ίδιος τα γκέμια τής ζωής μου κι ας μην μοιάζει με την τέλεια δική σας, να πράττω ως επί το πλείστον με βάση ό,τι με προτρέπει το κεφάλι μου πως είναι ορθό, ακόμα κι αν δεν είναι κοινωνικώς αποδεκτό. Κι αν δεν μπορείτε να με συγχωρήσετε γι' αυτό, μικρό το κακό. Ποτέ δεν ζήτησα τη συγχώρεσή σας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου