Ε, όχι, Αλέξη μου, το Αιγαίο δεν ανήκει ούτε στην Τουρκία ούτε στα ψάρια του αλλά στην Ελλάδα...

Δεν έχω αντίρρηση να χαμογελάσω μαζί με τον Αλέξη και τον Αχμέτ για τις συμφωνίες που υπόγραψαν κι αφορούν, για παράδειγμα, την αεροπορική σύνδεση Αθήνας-Άγκυρας, την ακτοπλοϊκή Θεσσαλονίκης-Σμύρνης ή τη σιδηροδρομική Ηγουμενίτσας-Κωνσταντινούπολης. Ας υποθέσουμε, επίσης, πως όλα αυτά τα δρομολόγια ξεκινούσαν από σήμερα. Τα οικονομικά οφέλη θα είναι, καλώς εχόντων των πραγμάτων, σημαντικά. Μόνο που πλησιάζω τα 40 κι έχω βαρεθεί τα μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης, όπως κι αν βαφτίζονται κάθε φορά, μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, τα οποία ωστόσο μένουν κολλημένα σε θέματα χαμηλής πολιτικής. Θα μου πείτε πως στη Σμύρνη επαναβεβαιώθηκε η συμφωνία επανεισδοχής παράτυπων μεταναστών από τη γείτονα. Όταν, όμως, κάτι χρειάζεται επαναβεβαίωση σημαίνει, αν μη τι άλλο, ότι μέχρι τώρα δεν λειτουργούσε. Κι αυτό είναι το διαχρονικό πρόβλημα με την Τουρκία: η υπογραφή της σε διεθνείς συμφωνίες έχει τόση αξία όση το χαρτί υγείας μετά από τη χρήση του...

Δεν εμπιστεύομαι πως και τώρα η τουρκική κυβέρνηση θα τηρήσει τις δεσμεύσεις της. Πόσω μάλλον όταν και στη Σμύρνη ο Αχ. Νταβούτογλου δικαιολόγησε τις παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου, ακόμα και το casus belli. Και είναι, επίσης, λυπηρό το ότι ο Αλέξης Τσίπρας δέχθηκε να μοιράσει τριαντάφυλλα σε τουρκάλες δημοσιογράφους για την Ημέρα της Γυναίκας όταν την ίδια ώρα ο Ρ.Τ. Ερντογάν ισχυριζόταν πως τα δυτικά πρότυπα αλλοιώνουν το ρόλο τού ωραίου φύλου, που δεν είναι άλλος από το να μαγειρεύει και να μεγαλώνει παιδιά. Ο Έλληνας πρωθυπουργός συμμετείχε σε ένα τουρκικό επικοινωνιακό σόου κι αποδέχθηκε, επίσης, να υπογραφούν συμφωνίες συνεργασίας με το τουρκικό πρακτορείο ειδήσεων ενώ μόλις πριν μερικές μέρες μια από τις μεγαλύτερες τουρκικές εφημερίδες, η "Zaman", από αντιπολιτευόμενη έγινε συμπολιτευόμενη "κατόπιν άνωθεν εντολών". Και σαν να μην έφταναν αυτά τα ατοπήματα, ο Αλέξης Τσίπρας αποκάλεσε το Αιγαίο θάλασσα των Ελλήνων και των Τούρκων. Ε, όχι, Αλέξη μου, το Αιγαίο δεν ανήκει ούτε στην Τουρκία ούτε στα ψάρια του, αλλά στην Ελλάδα. Αν, μάλιστα, χόρευες και ζεϊμπέκικο, θα ήσουν φτυστός ο ρεζίλης των Παπανδρέου. Και είδαμε πού κατάληξε και η πολιτική ελληνοτουρκικής φιλίας του, αλλά κι ο ίδιος...

Κατανοώ ότι κυρίως η Ελλάδα αλλά και η υπόλοιπη Ευρώπη έχουμε ανάγκη την Τουρκία για τον περιορισμό των προσφυγικών-μεταναστευτικών ροών. Από αυτό, ωστόσο, μέχρι του να τα βλέπουμε όλα ειδυλλιακά στη γείτονα απέχει έτη φωτός. Να μην λησμονούμε, για παράδειγμα, πως σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο καμιά χώρα δεν μπορεί να "επιστρέψει" πρόσφυγες ή μετανάστες σε κάποια άλλη η οποία δεν θεωρείται ασφαλής. Αλήθεια, πόσο ασφαλές είναι σήμερα ένα κράτος στα νοτιοανατολικά τού οποίου μαίνεται πόλεμος με τους Κούρδους και στο οποίο όσοι αντιπολιτεύονται τον "σουλτάνο" παίζουν το κεφάλι τους κυριολεκτικώς κορώνα γράμματα; Αν η Ευρώπη ήταν τόσο πολιτισμένη όσο θέλει να δείχνει στον έξω κόσμο πως είναι δεν θα καταδεχόταν τα ανατολίτικα παζάρια με τους Τούρκους, αλλά θα μοίραζε στα εδάφη της τους ανθρώπους που έρχονται από εμπόλεμες περιοχές, τις οποίες και η ίδια δημιούργησε ή υπέθαλψε. Αντί γι' αυτό, όμως, μετατρέπει την Ελλάδα σε αποθήκη ψυχών την ίδια στιγμή που στο οικονομικό πεδίο την προετοιμάζει για νέο κύμα λιτότητας. Κάτι μου λέει πως στο τέλος στην Ειδομένη η κοινωνική έκρηξη θα πραγματωθεί από Έλληνες, Σύριους, Αφγανούς και λοιπούς πρόσφυγες σε αγαστή συνεργασία απέναντι σε μια Ευρώπη που πιθηκίζει τις χειρότερες στιγμές τής Ιστορίας της...