Ο Μητσοτάκης θα πολεμήσει τα ρουσφέτια κι ο Τοτός απορεί πώς δεν το σκέφτηκε...

Αν απολύονταν όλα τα ρουσφέτια τής οικογένειας Μητσοτάκη στο Δημόσιο, θα ζούσαμε τις περισσότερες μαζικές απολύσεις στην ιστορία τού ελληνικού κράτους. Κι όμως, ο υιός Μητσοτάκης, που ως αρμόδιος υπουργός απέλυσε καθαρίστριες και σχολικούς φύλακες γιατί αυτοί μάλλον χρεοκόπησαν το κράτος, έρχεται σήμερα να χρησιμοποιήσει ως ανάχωμα των δικών του μεγάλων ευθυνών για το δυστύχημα στα Τέμπη το κομματικό κράτος και την οικογενειοκρατία! Είναι τόσο ένοχος που ακόμα και οι δικαιολογίες του υποδεικνύουν τον ίδιο ως ένοχο...

Διαρρηγνύει ανοιχτές θύρες όποιος ισχυρίζεται πως για τις διαχρονικές παθογένειες της ελληνικής πολιτείας ευθύνονται οι πελατειακές σχέσεις, ο νεποτισμός, η γραφειοκρατία, η ευθυνοφοβία, η διαπλοκή, η διαφθορά κι ο συντεχνιασμός. Το να υπόσχεται, όμως, να τα πατάξει όλα αυτά ο πολιτικός που είναι κάθε λέξη τους μοιάζει με το να άκουγαν οι Αμερικανοί τη δεκαετία τού ΄30 τον Αλ Καπόνε να τους υπόσχεται πάταξη του οργανωμένου εγκλήματος. Μόνο το θράσος αυτού που μας κυβερνά είναι μεγαλύτερο από τη βρομιά του...

Η εμπειρία τής πρώτης φοράς Αριστεράς απόδειξε ότι οι ρίζες των προβλημάτων είναι πολύ πιο βαθιές από όσο τις θεωρούσαν οι ψευδαισθήσεις της. Κάποια, μάλιστα, όπως τους κομματικούς διορισμούς, τα "πότισε" και η ίδια. 

Αν, όμως, αυτή η χώρα έχει κάποιες πιθανότητες να σωθεί αυτές θα προκύψουν από την υλοποίηση ενός κοινωνικού συμβολαίου στο οποίο λαός και κυβέρνηση θα συμφωνήσουν πως θα γίνουν τομές με πολιτικό κόστος. Αν κάποιοι, άλλωστε, μπορούν να τα καταφέρουν είναι αυτοί με τις λιγότερες εξαρτήσεις κι όχι εκείνοι που είναι γεννήματα της αδικίας, της ανομίας και της διαφθοράς...  

 

Βγάλτε το Κατάρ από το χάρτη και μας μένει ένας αγγελικά πλασμένος κόσμος...

Αν εξαφανιζόταν το Κατάρ από το χάρτη, θα εξαφανιζόταν και η διαφθορά από τον πλανήτη; Οι περισσότεροι, εξάλλου, γνωρίζουμε περιπτώσεις συμπολιτών μας, κυρίως επιστημόνων, οι οποίοι μετακομίζουν σε αραβικές χώρες με πετροδόλαρα όπου τα λεφτά που βγάζουν εκεί είναι πολύ περισσότερα από οποιαδήποτε ευρωπαϊκή, που υποτίθεται πως σέβεται τα εργασιακά δικαιώματα. Εργασιακό δικαίωμα, άλλωστε, δεν είναι μόνο να μην πεθαίνεις από ηλίαση, όπως οι ανειδίκευτοι εργάτες στο Κατάρ, αλλά και να αμείβεσαι και να εργάζεσαι με αξιοπρέπεια. Δεν ξέρω πολλούς στην Ελλάδα που να ισχυρίζονται πως αυτοί οι όροι καλύπτονται στη χώρα μας...

Το Κατάρ δεν είναι πιο διεφθαρμένο από τη Γερμανία, τη Ρωσία ή τις ΗΠΑ. Απλώς έχει περισσότερα φράγκα, γι' αυτό και πήρε, για παράδειγμα, τη διοργάνωση του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Εκτός αν θέλετε να πιστέψω ότι οι Αμερικανοί και οι Βρετανοί δεν έδωσαν τα δικά τους δωράκια στη ΦΙΦΑ, που εκ του αποτελέσματος μάλλον ήταν φτωχότερα. Θα πίστευα, επομένως, περισσότερο την προσπάθεια της ΕΕ για κάθαρση αν ασχολιόταν με τη διαφθορά τού συνόλου των λομπιστών στις Βρυξέλλες, ανεξαρτήτως αν είναι λευκοί ή σκούροι ή μιλούν αγγλικά, γαλλικά και γερμανικά ή αραβικά...

Η διαφθορά είναι σχεδόν αναπόφευκτη όπου υπάρχει εξουσία κι όπου θεός είναι το χρήμα και το κέρδος. Αυτό που προκαλεί μεγαλύτερη ανησυχία στην Ελλάδα είναι ο μιθριδατισμός μας, η ηθική μας αναισθησία απέναντι στην κατάχρηση εξουσίας, ο ωχαδερφισμός τού "όλοι ίδιοι είναι". Σε αυτήν την παθητικότητά μας, άλλωστε, βασίζεται ο Κ. Μητσοτάκης για να τη βγάλει καθαρή. Θα το επιτρέψουμε να μας θεωρεί πρόβατα;...

 

Στη μοναρχία υπάρχει κυβερνησιμότητα, δημοκρατία δεν υπάρχει...

Μόλις πριν μία εβδομάδα στη ΝΔ κατηγορούσαν το ΣΥΡΙΖΑ πως δεν σέβεται την ισοδυναμία τής ψήφου ως προς την ψήφο των Πορτοκάλος και της θείας από το Σικάγο. Αυτήν την εβδομάδα, όμως, νομοθέτησε ότι δήμαρχος εκλέγεται κάποιος από τον πρώτο γύρο όχι με το 50% συν ένα, αλλά με το 43% συν ένα και, μάλιστα, θα παίρνει το 60% των εδρών. Με λίγα λόγια, το τζουκ μποξ τής ΝΔ παίζει ό,τι γουστάρει το αφεντικό, ο αυτοκράτωρ Κυριάκος των Μητσοτακηδών...

Η κυβέρνηση πιπιλίζει την καραμέλα τής κυβερνησιμότητας για την τοπική αυτοδιοίκηση, απαξιώνοντας την αντιπροσωπευτικότητα κι εν τέλει την ίδια τη δημοκρατία. Με το σκεπτικό της θα έπρεπε να αυτοκαταργηθεί, να καταργήσει και τη Βουλή και τις αποφάσεις να λαμβάνει ένα μονοπρόσωπο όργανο, ο πρωθυπουργός, άντε με ένα συμβουλευτικό όργανο "αρίστων"... 

Αντί το πολιτικό μας σύστημα να οδεύει σε πιο αντιπροσωπευτικές τής γνήσιας βούλησης του λαού διαδικασίες μάς επιστρέφει σε ολιγαρχικές αν όχι και μοναρχικές παρεκτροπές. Ο δήμαρχος, ο περιφερειάρχης κι ο πρωθυπουργός- αυτή είναι, άλλωστε, και η σημασία τού επιτελικού κράτους και της υπερσυγκέντρωσης εξουσιών στο Μαξίμου- ξέρουν καλύτερα από όλους μας κι οφείλουμε να τους αφήνουμε απερίσπαστους κι ασύδοτους να καθορίζουν τις τύχες μας...

Είναι λογικό το πολιτικό μας σύστημα, που νομοθετεί προς την κατεύθυνση της αέναης αναπαραγωγής του, να απεχθάνεται την ανόθευτη απλή αναλογική. Η πρόσφατη ιστορία τού τόπου, μάλιστα, απόδειξε ότι η αναποτελεσματικότητα των κυβερνήσεων συνεργασίας είναι μύθος. ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΛΑΟΣ, ΑΝΕΛ, ΔΗΜΑΡ συγκυβέρνησαν ανά διάφορα σχήματα ελέω ανάγκης κι εφάρμοσαν, λίγο έως πολύ, τις προγραμματικές τους συμφωνίες. 

Η κουλτούρα, συνεπώς, συνεργασιών υπάρχει ντε φάκτο και θα ενισχυόταν αν η απλή αναλογική ή, έστω, ένα αναλογικότερο σύστημα από το σημερινό καθίστατο υποχρεωτική μέσω του Συντάγματος. Το μόνο εμπόδιο είναι η μονοκομματική βουλιμία για εξουσία η οποία ενδύεται το χαρακτήρα τής δήθεν κυβερνησιμότητας για να κρύβει, ανάμεσα σε άλλα, και τη λιγούρα της για διαφθορά...

 

Τα success story καταλήγουν σε εκλογές...

Η εθνικιστική ηγεσία τής Καταλονίας μάλλον ήταν πολύ απασχολημένη με τα αυτονομιστικά της ζητήματα και δεν είχε το χρόνο να μελετήσει το ελληνικό 2015. Αν το είχε πράξει, θα είχε συνειδητοποιήσει ότι αν θες να κερδίσεις ένα διπλωματικό μπρα ντε φερ δεν είναι δυνατό ο αντίπαλός σου να γνωρίζει ή να καταλαβαίνει ότι έχεις όρια μέχρι πού θα τεντώσεις το σκοινί. Όπως στην περίπτωση της Ελλάδας η Γερμανία αντιλαμβανόταν ότι το Grexit ήταν "κόκκινη γραμμή" για τον Αλ. Τσίπρα, με τον ίδιο τρόπο κι ο Μ. Ραχόι κατανοεί, ιδίως μετά από την πρόσφατη αλλοπρόσαλλη απόφαση του καταλανικού Κοινοβουλίου, ότι οι καταλανοί δύσκολα θα διακινδυνεύσουν την ανεξαρτητοποίησή τους όταν τα οφέλη της είναι πολύ λιγότερα από τις απώλειες που φέρνει μαζί του ο απομονωτισμός...

Κι αν η Καταλονία είναι ξένος πόνος, το ερώτημα είναι στα καθ' ημάς αν η ελληνική κυβέρνηση είναι διατεθειμένη να αντισταθεί στην αναμενόμενη πίεση από το ΔΝΤ για νέα μέτρα, αν θα πάει σε εκλογές για να αποφύγει την "καυτή πατάτα" ή θα επιχειρήσει αυτό που μόνο ο σημερινός πρωθυπουργός έχει καταφέρει στη μνημονιακή Ελλάδα: να παρουσιάζει κάθε νέα υποχώρηση στο νεοφιλελευθερισμό ως ένα ακόμα βήμα από την απεμπλοκή από την επιτροπεία και τις πολιτικές άγριας λιτότητας...

Το Μαξίμου δικαιολογημένα αμφισβητεί και τις τελευταίες προβλέψεις τού Ταμείου- έχει άλλωστε αποτύχει σε τόσες στο παρελθόν. Φοβάμαι, όμως, πως σε λίγο ούτε οι αριθμοί θα βγαίνουν για την κυβέρνηση, η οποία καλείται από το 2018 να πετυχαίνει το σχεδόν ακατόρθωτο για μια οικονομία η οποία ανακάμπτει δειλά, να φέρνει δηλαδή πρωτογενή πλεονάσματα του ύψους τού 3,5% για σειρά ετών...

Στο Μαξίμου μέχρι σήμερα πορεύτηκαν με αλχημείες- όπως η καθυστέρηση στην έκδοση συντάξεων ή τα κοινοτικά προγράμματα προσωρινής απασχόλησης- για να επιτυγχάνουν τα πρωτογενή πλεονάσματα και να αφηγούνται το δικό τους "success story". Μόνο που η πραγματικότητα βρίσκει πάντοτε τρόπο να σε εκδικείται κι αυτό συμβαίνει τώρα...

Καλά όλα τα περιφερειακά συνέδρια στα οποία πηγαίνει ο πρωθυπουργός, καλές και οι αναπτυξιακές προτάσεις του, ωστόσο στην αγορά εργασίας επικρατεί η ζούγκλα και η κοινωνική δικαιοσύνη μοιάζει με άπιαστο όνειρο, αφού απλώς αλλάζουν τα αφεντικά αλλά όχι και οι τακτικές. Τα βήματα για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, του λαθρεμπορίου και της διαφθοράς είναι αργόσυρτα, την ίδια ώρα που μια νέα διαπλοκή αντικαθιστά την παλιά. Με λίγα λόγια, δεν θα στοιχημάτιζα πολλά χρήματα στο ότι το καλοκαίρι τού 2018 ξεμπερδεύουμε με τα μνημόνια, πολλώ δε μάλλον πως δεν θα έχουν γίνει εκλογές μέχρι τότε...

Ο Ψυχάρης παρασύρει τον Κούλη σε έναν πόλεμο που είναι πολύ βρόμικος για να κερδίσει...

Θέλω να νομίζω, για το καλό τής δημοκρατίας μας, πως ο αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν είναι τόσο αφελής όσο εμφανίζεται να είναι στην υπόθεση Παπαγγελόπουλου. Ο Κούλης έχει στη διάθεσή του πολύ πιο προνομιακά πεδία για να φανεί ο καταλληλότερος πρωθυπουργός από αυτά της διαπλοκής και της διαφθοράς. Γι' αυτό, εξάλλου, κι ο Αλέξης Τσίπρας εκμεταλλεύεται την εμμονή τής ΝΔ στο πρόσωπο του αναπληρωτή υπουργού Δικαιοσύνης για να τη στριμώξει, μέσω της σχετικής συζήτησης στη Βουλή, εκεί που την πονά περισσότερο. Αλήθεια, πιστεύει ο πολιτικός ο οποίος δεν έχει δώσει καμιά απάντηση μέχρι τώρα για τις λίστες Λαγκάρντ και Μπόργιανς, για την οικογενειακή σχέση του με τον Στ. Παπασταύρου η για τη Siemens πως αυτή η ατζέντα τον βολεύει; Ακόμα κι αν υποθέσουμε πως ο αντίπαλός σου είναι βρόμικος, για να παίξεις το χαρτί τού ηθικού πλεονεκτήματος είναι απαραίτητη προϋπόθεση να είσαι εσύ καθαρός.Και ξέρουμε πολύ καλά Κούλη μου πως αν σε γυρίσουμε ανάποδα δεν θα σταματήσουν να πέφτουν στο χώμα σκάνδαλα και σκανδαλάκια σου, όσο κι αν η δικαιοσύνη βαφτίζει, για παράδειγμα, τις μίζες Χριστοφοράκου δωρεές για να μην πληγεί η καριέρα σου...

Ο Κυριάκος δεν είναι αφελής, εγκλωβισμένος είναι από εκείνους που τον εκβιάζουν στο εσωτερικό τού κόμματός του κι από τη διαπλοκή που ψυχορραγεί και η οποία πετά στον ανεμιστήρα ό,τι βρίσκει μπροστά της μήπως και διασωθεί. Αυτός ο πόλεμος είναι του Στ. Ψυχάρη, ο οποίος είναι λογικό να μην αγαπά το βιαστή του, κι όχι του προέδρου τής ΝΔ, μόνο που ο τελευταίος τον έχει υιοθετήσει είτε γιατί έτσι πιστεύει ότι δίνει τα καλύτερα διαπιστευτήρια σε αυτούς που θεωρεί πως πρέπει να τους τα δώσει είτε επειδή τους είναι υποχρεωμένος από τη στιγμή που δίχως αυτούς πιθανότατα δεν θα είχε εκλεγεί ποτέ στην θέση που βρίσκεται σήμερα είτε γιατί ισχύουν και τα δύο...

Η αξιωματική αντιπολίτευση, ιδίως η πολύ ισχυρή καραμανλική της πτέρυγα, αισθάνεται ωστόσο αμηχανία μπροστά στο κυνήγι μαγισσών που έχει στηθεί σε βάρος ενός δικού της παιδιού, όπως είναι ο Δημήτρης Παπαγγελόπουλος. Ο άνθρωπος δεν είναι συριζαίος, αλλά φόλα καραμανλικός. Πώς, επομένως, να βγουν να τον σταυρώσουν οι περισσότεροι στη Συγγρού, ιδίως όταν και οι πέτρες γνωρίζουν ότι η υπόθεση με τις καταγγελίες της νεοδημοκράτισσας εισαγγελέως Τσατάνη μπάζει από παντού; Γι' αυτό, άλλωστε, και το ρόλο τού Ιαβέρη ανάλαβε ο Μ. Βορίδης σε αυτόν τον αχταρμά νεοφιλελεύθερων ακροδεξιών που αποτελεί την ηγετική ομάδα τής αξιωματικής αντιπολίτευσης σήμερα...

Η αμηχανία των υγιών νεοδημοκρατών, άλλωστε, γίνεται ακόμα μεγαλύτερη από τη στιγμή που ηγετική θέση στη σταυροφορία σε βάρος Παπαγγελόπουλου έχουν αναλάβει "μπουμπούκια" όπως ο Β. Βενιζέλος κι ο Ανδρ. Βγενόπουλος. Γιατί, άραγε, ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έχει κάνει τόσες δημόσιες παρεμβάσεις γύρω από το τεχνητό θέμα που έχει προκύψει; Τόσο πολύ νοιάζεται για την προστασία τής διάκρισης των εξουσιών ώστε δεν θέλει καμία παρέμβαση της εκτελεστικής πάνω στη δικαστική εξουσία; Είναι τόσο άγιος ή, μήπως, είναι τόσο αμαρτωλός γι' αυτό και δεν επιθυμεί να ολοκληρώσει το έργο του αυτός που δεν καταχώνιασε, για παράδειγμα, τη λίστα Λαγκάρντ σε κάποιο συρτάρι τού γραφείου του αλλά παρέχει κάθε συνδρομή στις αρμόδιες αρχές ώστε να τη διερευνήσουν σε βάθος; Και ποια είναι η σύνδεση Βενιζέλου-Βγενόπουλου; Μήπως είναι εκ Λιβάνου ορμώμενη κι αρχίζει από Σα και τελειώνει σε φα;...

Δυστυχώς η υπογεννητικότητα συρρικνώνει όλο και περισσότερο τον ελληνικό πληθυσμό, δυσκολεύοντας παραλλήλως όσους θέλουν να κρύβουν πίσω από την ανωνυμία τις πομπές τους. Πόσο θα ήθελε τώρα ο Βαγγέλης να ήταν Κινέζος και να χανόταν μέσα στο πλήθος; Μόνο που κι ο ίδιος δεν φροντίζει να αυτοπροστατεύεται, θαμπωμένος όπως είναι ακόμα από την ψευδαίσθηση του ανύπαρκτου μεγαλείου του. Για όλα αυτά και πολλά περισσότερα το να επιμένουν Κούλης-Βενιζέλος να παλέψουν μέχρις εσχάτων στο γήπεδο της ηθικής ακεραιότητας είναι σαν ο Ολυμπιακός να επιμένει να αγωνιστεί στο Καμπ Νου κόντρα στη Μπαρτσελόνα. Είναι, το λιγότερο, αυτοκαταστροφικό, αν και κάτι παραπάνω από καλοδεχούμενο για τη στριμωγμένη κυβέρνηση της Αριστεράς...

Η πρώτη νίκη ήρθε, αναμένω σημαντικότερες...

Απόψε κερδήθηκε η πρώτη μάχη. Κυρίως ηττήθηκε ο παραλογισμός μιας πενταετίας, σύμφωνα με τον οποίο δεν υπήρχε άλλος δρόμος πέρα από την απόλυτη υποταγή στην τρόικα κι ότι οποιαδήποτε άλλη επιλογή θα έφερνε την καταστροφή. Με λίγα λόγια, από απόψε η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ, τουλάχιστον όπως τα ξέραμε μέχρι σήμερα, είναι δύο κόμματα που δεν έχουν λόγο ύπαρξης. Η τρόικα μας τελείωσε και δεν θα ξαναδούμε την ταπεινωτική εικόνα μεσαίων ξένων αξιωματούχων να μπαινοβγαίνουν στα υπουργεία και στο Μέγαρο Μαξίμου για να δίνουν διαταγές στους υπουργούς και στον πρωθυπουργό τής χώρας. Τέλειωσε και το μνημόνιο, το οποίο αντικαθίσταται από μία σειρά μεταρρυθμιστικών προτάσεων της κυβέρνησης σε κρίσιμους τομείς, όπως η αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς, η αναδιάρθρωση της δημόσιας διοίκησης και τα μέτρα κατά τής ανθρωπιστικής κρίσης, για τις οποίες μάλιστα, και είναι προς τιμή της, ζητά και τη συνδρομή τής αντιπολίτευσης. Σε αυτό το πλαίσιο είναι σημαντικό να περιμένουμε την εξειδίκευση αυτών των προτάσεων μέχρι τη Δευτέρα και, κυρίως, να δούμε να εγκρίνονται από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Είναι, όμως, πολύ σπουδαίο ότι η κυβέρνηση έχει μεταφέρει την ατζέντα τής συζήτησης από τις άκριτες ιδιωτικοποιήσεις μπιρ παρά και τα μέτρα λιτότητας, όπως η μείωση των συντάξεων, η αύξηση συντελεστών ΦΠΑ κα τα υπερβολικά πρωτογενή πλεονάσματα, στα οποία είχε δεσμευτεί η κυβέρνηση Σαχλαμαρά, στις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη ο τόπος εδώ και δεκαετίες προς την κατεύθυνση της κοινωνικής δικαιοσύνης...

Είναι αλήθεια ότι το προεκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ κάνει λόγο για την άμεση εφαρμογή μέτρων αντιμετώπισης ανθρωπιστικής κρίσης τα οποία, όπως έχει προκύψει από τη διαπραγμάτευση, δεν πρόκειται να εφαρμοστούν όλα μέσα στις επόμενες 100 ημέρες. Είναι, επίσης, αλήθεια ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μιλούσε προεκλογικώς για διαγραφή κι όχι για "έξυπνη απομείωση" του δημόσιου χρέους, η οποία στην ουσία θα βαρύνει, εφόσον επιτευχθεί, τις επόμενες γενιές Ελλήνων. Είναι, όμως, λογικό σε μία διαπραγμάτευση να μην τα κερδίζεις όλα, όπως είναι επίσης λογικό το επιχείρημα Βαρουφάκη πως η κυβέρνηση δεν εκλέχθηκε για να εφαρμόσει το σύνολο του προγράμματός της μέσα στους επόμενους τέσσερις μήνες αλλά σε τέσσερα χρόνια. Είναι, επομένως, αναγκαίο βραχυπρόθεσμα να ψηφιστούν τα νομοσχέδια, για παράδειγμα, που αφορούν τα "κόκκινα" δάνεια και τη ρύθμιση των χρεών και μακροπρόθεσμα τόσο να εφαρμοστεί το σύνολο του προγράμματος της Αριστεράς όσο, κυρίως, να διαγραφεί μέρος τού δημόσιου χρέους και να εφαρμοστεί ρήτρα ανάπτυξης για το υπόλοιπο. Σε διαφορετική περίπτωση δεν θα πάψουμε ποτέ να είμαστε εγκλωβισμένοι από την έγκριση των δανειστών μας στην άσκηση εθνικών πολιτικών...  

Με την αίρεση ότι θα γίνουν αποδεκτά τα μέτρα που θα προτείνει η κυβέρνηση τη Δευτέρα και τα οποία δεν θα περιλαμβάνουν άγρια λιτότητα αλλά κοινωνική δικαιοσύνη, ξεκινά ένα πολύ κρίσιμο όσο και δημιουργικό, θέλω να νομίζω, τετράμηνο, το οποίο και θα κρίνει και το κατά πόσο ο Αλέξης Τσίπρας, ο Γιάνης Βαρουφάκης και οι υπόλοιποι υπουργοί θα μπορέσουν να εφαρμόσουν στην πράξη τη δική τους φιλοσοφία διακυβέρνησης και στη συνέχεια, μέσω του κοινωνικού συμβολαίου. Προφανώς ζητήματα όπως η καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς, η αναδιάρθρωση της δημόσιας διοίκησης και η δυναμική ανόρθωση της πραγματικής οικονομίας δεν πρόκειται να επιλυθούν μέχρι το τέλος Ιουνίου. Είναι, όμως, σημαντικό να τεθούν οι βάσεις ώστε και να επιβεβαιωθεί η κυβερνητική βούληση για ριζικές ανατροπές προς όφελος των πολλών, αλλά κι έτσι ώστε οι καλές προθέσεις να γίνουν πράξη. Οπως κι αν έχει, ο πρωθυπουργός κι ο υπουργός Οικονομικών απόδειξαν ότι μπορείς να κερδίζεις μόνο όταν κατεβαίνεις στη μάχη για τη νίκη κι όχι για να χάνεις με μικρό σκορ. Περιμένω σημαντικότερες νίκες για να μπορώ να γράφω με περισσότερη σιγουριά για το μέλλον. Αναγνωρίζω, όμως, ότι αυτή η κυβέρνηση προσπαθεί να τις πετύχει και με την καρδιά αλλά και με το μυαλό. Επιτρέψτε μου, επομένως, ένα μικρό χαμόγελο, όσο πρόωρο κι αν είναι αυτό...