Τα success story καταλήγουν σε εκλογές...

Η εθνικιστική ηγεσία τής Καταλονίας μάλλον ήταν πολύ απασχολημένη με τα αυτονομιστικά της ζητήματα και δεν είχε το χρόνο να μελετήσει το ελληνικό 2015. Αν το είχε πράξει, θα είχε συνειδητοποιήσει ότι αν θες να κερδίσεις ένα διπλωματικό μπρα ντε φερ δεν είναι δυνατό ο αντίπαλός σου να γνωρίζει ή να καταλαβαίνει ότι έχεις όρια μέχρι πού θα τεντώσεις το σκοινί. Όπως στην περίπτωση της Ελλάδας η Γερμανία αντιλαμβανόταν ότι το Grexit ήταν "κόκκινη γραμμή" για τον Αλ. Τσίπρα, με τον ίδιο τρόπο κι ο Μ. Ραχόι κατανοεί, ιδίως μετά από την πρόσφατη αλλοπρόσαλλη απόφαση του καταλανικού Κοινοβουλίου, ότι οι καταλανοί δύσκολα θα διακινδυνεύσουν την ανεξαρτητοποίησή τους όταν τα οφέλη της είναι πολύ λιγότερα από τις απώλειες που φέρνει μαζί του ο απομονωτισμός...

Κι αν η Καταλονία είναι ξένος πόνος, το ερώτημα είναι στα καθ' ημάς αν η ελληνική κυβέρνηση είναι διατεθειμένη να αντισταθεί στην αναμενόμενη πίεση από το ΔΝΤ για νέα μέτρα, αν θα πάει σε εκλογές για να αποφύγει την "καυτή πατάτα" ή θα επιχειρήσει αυτό που μόνο ο σημερινός πρωθυπουργός έχει καταφέρει στη μνημονιακή Ελλάδα: να παρουσιάζει κάθε νέα υποχώρηση στο νεοφιλελευθερισμό ως ένα ακόμα βήμα από την απεμπλοκή από την επιτροπεία και τις πολιτικές άγριας λιτότητας...

Το Μαξίμου δικαιολογημένα αμφισβητεί και τις τελευταίες προβλέψεις τού Ταμείου- έχει άλλωστε αποτύχει σε τόσες στο παρελθόν. Φοβάμαι, όμως, πως σε λίγο ούτε οι αριθμοί θα βγαίνουν για την κυβέρνηση, η οποία καλείται από το 2018 να πετυχαίνει το σχεδόν ακατόρθωτο για μια οικονομία η οποία ανακάμπτει δειλά, να φέρνει δηλαδή πρωτογενή πλεονάσματα του ύψους τού 3,5% για σειρά ετών...

Στο Μαξίμου μέχρι σήμερα πορεύτηκαν με αλχημείες- όπως η καθυστέρηση στην έκδοση συντάξεων ή τα κοινοτικά προγράμματα προσωρινής απασχόλησης- για να επιτυγχάνουν τα πρωτογενή πλεονάσματα και να αφηγούνται το δικό τους "success story". Μόνο που η πραγματικότητα βρίσκει πάντοτε τρόπο να σε εκδικείται κι αυτό συμβαίνει τώρα...

Καλά όλα τα περιφερειακά συνέδρια στα οποία πηγαίνει ο πρωθυπουργός, καλές και οι αναπτυξιακές προτάσεις του, ωστόσο στην αγορά εργασίας επικρατεί η ζούγκλα και η κοινωνική δικαιοσύνη μοιάζει με άπιαστο όνειρο, αφού απλώς αλλάζουν τα αφεντικά αλλά όχι και οι τακτικές. Τα βήματα για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, του λαθρεμπορίου και της διαφθοράς είναι αργόσυρτα, την ίδια ώρα που μια νέα διαπλοκή αντικαθιστά την παλιά. Με λίγα λόγια, δεν θα στοιχημάτιζα πολλά χρήματα στο ότι το καλοκαίρι τού 2018 ξεμπερδεύουμε με τα μνημόνια, πολλώ δε μάλλον πως δεν θα έχουν γίνει εκλογές μέχρι τότε...