Αντίο Σόιμπλε, οι λαοί της Ευρώπης δεν σε ευγνωμονούν...

Η αποτυχία τού ΣΥΡΙΖΑ να σκίσει τα μνημόνια έχει δώσει πάτημα σε διάφορους αναθεωρητές τής πρόσφατης ιστορίας ώστε να δικαιώσουν εκ των υστέρων πρωταγωνιστές μιας περιόδου από την οποία μόνο άσχημες αναμνήσεις έχουμε. Το μεγαλύτερο ίσως από όλα τα παραμύθια ήταν πως αν δεν γίνονταν εκλογές τον Ιανουάριο του 2015 θα είχαμε βγει πολύ νωρίτερα από την επιτροπεία. Το θεμελιώδες, βεβαίως, ερώτημα που δεν μπορούν να απαντήσουν όσοι υποστηρίζουν αυτήν την άποψη είναι γιατί εφόσον ίσχυε κάτι τέτοιο ο Αντ. Σαμαράς επίσπευσε την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας για το Δεκέμβριο του 2014 όταν θα μπορούσε να είχε γίνει το Μάρτιο του 2015 κι αφού είχε λήξει η σύντομη παράταση του β' μνημονίου που είχε ζητήσει για να προκαλέσει την αριστερή παρένθεση, η οποία σε λίγο θα μοιάζει με ολόκληρο κεφάλαιο της Ιστορίας αυτού του τόπου...

Θα μπορούσε, δηλαδή, αν ίσχυε το "success story" του να είχε πάει στις εκλογές ως ο πρωθυπουργός που έβγαλε τη χώρα από τα μνημόνια. Πιθανότατα και πάλι θα τις έχανε γιατί ο λαός ήθελε αλλαγή, αλλά τουλάχιστον θα είχε προσφέρει πολλούς πόντους στην υστεροφημία του και θα είχε στέρεα επιχειρήματα για να ξαναγίνει διεκδικητής τού Μαξίμου. Το μόνο που έκανε, ωστόσο, ο Αντ. Σαμαράς ήταν να στήνει παγίδες για τον επελαύνοντα Αλ. Τσίπρα, χρησιμοποιώντας ως όπλο μια αναιμική έστω επιστροφή στην ανάπτυξη που προκλήθηκε ακριβώς από το ότι είχε σταματήσει να εφαρμόζει το μνημόνιο γιατί είχε χάσει τη λαϊκή επιδοκιμασία. Σκεφτείτε, επομένως, πόσο ισχυρότερη και διαρκέστερη θα ήταν η ανάπτυξη αν αντί για μνημόνιο εφαρμοζόταν, για παράδειγμα, το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης κι αν ο Β. Σόιμπλε δεν είχε επιχειρήσει να τορπιλίσει με κάθε τρόπο τις εναλλακτικές που του πρότεινε ο πρώην υπουργός Οικονομικών, Γιάνης Βαρουφάκης...

Αντί, συνεπώς, ο νυν πρόεδρος της γερμανικής Βουλής να περιφέρεται συνεντευξιαζόμενος για να υπερασπιστεί τις πολιτικές του και να απαιτεί να του στήσουμε κι άγαλμα θα ήταν προτιμότερο να αναλάβουν ο ίδιος και τα εγχώρια γιουσουφάκια του τη μεγάλη ευθύνη που τους αναλογεί για το ότι χορηγήθηκαν στον ασθενή θεραπείες οι οποίες επιδείνωναν την κατάσταση της υγείας του. Αφήστε που τα υπερκέρδη τής Γερμανίας- νόμιμα και παράνομα (βλ. Siemens) τη δεκαετία τού 2000 με την εισαγωγή τού ευρώ, τα υπέρογκα πλεονάσματα και τις μίζες της συνηγορούν στο ότι έπαιξε καταλυτικό ρόλο και στο να αρρωστήσει ο σημερινός ασθενής...

Στην εξίσωση των ευθυνών ο Β. Σόιμπλε δεν έπαιξε το ρόλο τού διασώστη τής Ελλάδας, ούτε καν της Ευρωζώνης, αλλά της χώρας του στο πλαίσιο του "live and let die". Για όλα αυτά και για πολλά άλλα η Ευρώπη δεν έχασε έναν σπουδαίο πολιτικό, αλλά έναν παρ' ολίγον δήμιο της...