Μου αρκεί και η υποκειμενική αξιολόγηση για τους τεμπέληδες...

Δεν ξέρω αν εκείνοι στους οποίους απευθύνθηκε ο Εμ. Μακρόν προτρέποντάς τους να βρουν κάποια εργασία αντί να τα κάνουν όλα μπουρδέλο είναι πράγματι κατατρεγμένοι εργάτες ή συνδικαλιστές- αεριτζήδες. Γνωρίζω, όμως, ότι στην Ελλάδα αρκετοί ανήκουν στην τελευταία κατηγορία, ιδίως στο δημόσιο τομέα λόγω εξασφαλισμένης μονιμότητας, κι αυτή είναι η μεγάλη τραγωδία τής εργατικής τάξης και των μικρομεσαίων: υποτίθεται πως τους υπερασπίζονται άνθρωποι οι οποίοι έχουν ξεχάσει τι σημαίνει δουλειά, αν το είχαν μάθει ποτέ...

Όταν δεν κοπροσκυλιάζουν, διοργανώνουν απεργίες για να μην αξιολογούνται με το εύκολο επιχείρημα πως η αξιολόγηση δεν θα είναι αντικειμενική. Δεν είναι δυνατό να γίνεται για πολύ καιρό ακόμα ανεκτό να επισπεύδεται, για παράδειγμα, η απονομή συντάξεων για να μην χαθεί η υποδόση των 800 εκατομμυρίων ευρώ. Όποιος χρειάζεται μπαμπούλες για να κάνει τη δουλειά του να μας αδειάσει τη γωνιά. "Αγαπητοί" μου εργατοπατέρες, η απόλυτη αντικειμενικότητα δεν ανήκει σε αυτόν τον κόσμο, αλλά αν είναι κάποιοι να βιδώνονται σε μια θέση από τα 25 μέχρι τα 65 τους ανεξαρτήτως της προσφοράς τους, μου αρκεί και η υποκειμενική αξιολόγηση...

Οι Έλληνες δημόσιοι υπάλληλοι δεν έχουν χαλασμένο DNA και οι ιδιωτικοί ανώτερο. Πολλοί, άλλωστε, που εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα μια χαρά θα αποδέχονταν μια θέση στο Δημόσιο αν τους προσφερόταν στο πιάτο. Όλοι τους, ωστόσο, είναι θύματα μιας παγιωμένης νοοτροπίας τής ήσσονος προσπάθειας με τα μεγαλύτερα δυνατά οφέλη...

Αρκεί και μόνο να σκεφτείτε πόσοι ανάμεσά σας θα εξακολουθούσατε να εργάζεστε αν σας πρόσφεραν μηνιαίως ένα ποσό που θα σας εξασφάλιζε μια πολύ άνετη διαβίωση. Γι' αυτό και είναι καταστροφική η νεοφιλελεύθερη επιλογή να ταυτίζει τις ακαδημαϊκές γνώσεις αποκλειστικώς με την αγορά εργασίας δίχως να υπολογίζει πως ο άνθρωπος δεν μπορεί να είναι μια μηχανή που παράγει σε αντάλλαγμα για πενταροδεκάρες, αλλά έχει κι άλλες ανησυχίες, κι ας είναι λιγότερο επικερδείς...

Όλα, εξάλλου, καταλήγουν σε μια απαίτηση που δεν είναι λαϊκή, αλλά μακροπρόθεσμα θα  ωφελούσε το λαό πολύ περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο αίτημά του: να ληφθούν αποφάσεις που θα αψηφούν το πολιτικό κόστος, όχι σε ένδειξη επιβολής όπως παλιότερα έκανε η Μ. Θάτσερ ή ενδεχομένως σήμερα να επιχειρεί ο Εμ. Μακρόν, αλλά γιατί μόνο αν χτυπηθούν ο μικροκομματισμός κι ο συντεχνιασμός θα μπορέσουν να αναπνεύσουν ελεύθερα οι υγιείς δυνάμεις τού τόπου...

Σε διαφορετική περίπτωση η δημόσια συζήτηση θα συνεχίσει να περιστρέφεται γύρω από αστειότητες, όπως το δημοψήφισμα που ζητά το Άγιο Όρος για την ταυτότητα φύλου, που μας γυρίζουν πίσω στο μεσαίωνα. Αν φύγαμε ποτέ από αυτόν...