Βρισκόμαστε, βεβαίως, ακόμα πολλά χρόνια ή και δεκαετίες μακριά από την ουσιαστική ενσωμάτωση των πληθυσμών που η ανάγκη τούς έφερε στα μέρη μας. Αλίμονο, όμως, αν παραδειγματιζόμαστε από το άνευ αξίας τοπικιστικό παραλήρημα της Καταλονίας κι όχι από το όνειρο να ενισχυθεί η χώρα μας σε κάθε τομέα από τους ανθρώπους με διαφορετικό παρελθόν, αλλά αποφασισμένους να οικοδομήσουν ένα κοινό μέλλον με όσους έτυχε να γεννηθούμε εδώ. Γι' αυτό, άλλωστε, κι ο εθνικισμός είναι τόσο γελοίος, γιατί δεν βασίζεται σε κάποιο ατομικό ή συλλογικό κατόρθωμα αλλά στην τύχη ή στην ατυχία- όπως το δει κανείς- και μόνο σε αυτή να γεννηθεί κάποιος στην Ελλάδα κι όχι στην Τουρκία, στην Κίνα ή στη Νέα Ζηλανδία...
Σε έναν κόσμο που είναι αδύνατο χάρη ή εξαιτίας στις νέες τεχνολογίες να μην είναι παγκοσμιοποιημένος είναι αστείο να παίρνουμε στα σοβαρά αποσχιστικές τάσεις- αμφιβάλλω αν είναι κινήματα- όπως αυτό της Καταλονίας και να πιστεύουμε ότι η σωτηρία μας θα έρθει μέσα από τον απομονωτισμό. Ακόμα κι αν υποθέταμε πως η Ελλάδα είναι οικονομικώς αυτάρκης, που δεν είναι, είναι εθνικό αυτογκόλ να μην αποδέχεσαι επιρροές από άλλους πολιτισμούς, να μην τις ενσωματώνεις και να μην βγαίνεις ισχυρότερος από αυτές. Όποιος φοβάται την απώλεια της εθνικής μας ταυτότητας όταν παντού στον κόσμο γίνεται αποδεκτή η σπουδαιότητα του ελληνικού πολιτισμού υποφέρει από κόμπλεξ κατωτερότητας και καλό είναι να το λύσει με κάποιον ψυχολόγο κι όχι να το μετατρέπει σε εθνικό ζήτημα οπισθοδρόμησης...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου