Αν ο εργασιακός μεσαίωνας ήταν η απάντηση, η Coca Cola θα είχε μετακομίσει στο Πεκίνο...

Στους μεγαλύτερους μύθους τού νεοφιλελευθερισμού συγκαταλέγεται το ότι η μείωση των μισθών και η κατάργηση κερδισμένων με αίμα εργασιακών δικαιωμάτων συνιστούν απαραίτητη προϋπόθεση για την αύξηση της ανταγωνιστικότητας και τη μείωση της ανεργίας. Αφήνω στην άκρη το ότι η αύξηση της ανταγωνιστικότητας δεν έχει καμία αξία για το λαό αν δεν συνοδεύεται από κοινωνική δικαιοσύνη. Κι αυτό όχι γιατί δεν το θεωρώ σημαντικό- το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει-, αλλά γιατί επιλέγω να αντιπαρατεθώ με το νεοφιλελευθερισμό στο πεδίο που είναι προνομιακό του, στον κυνισμό δηλαδή...

Γιατί, πάντως, να αισθάνομαι  υπερήφανος για το ότι οι Έλληνες εφοπλιστές, για παράδειγμα, είναι οι πλουσιότεροι στην κατηγορία τους στον κόσμο αν από αυτό οι εργαζόμενοι στη ναυτιλία εισπράττουν το ένα εκατομμυριοστό και με τα δικαιώματά τους συνεχώς να συρρικνώνονται; Και πώς είναι δυνατό εν έτει 2017 οι μισθοί και οι συντάξεις- φιλοδωρήματα να θεωρούνται έστω κι επιχρυσωμένο χάπι και να μην παραπέμπουν απευθείας στην εποχή τής δουλείας;...

Όπως κι αν έχει, αν η επιστροφή στον εργασιακό μεσαίωνα αποτελούσε πανάκεια, τότε χώρες όπως το Μπαγκλαντές ή η Κίνα θα θεωρούνταν η Μέκκα των εργαζόμενων κι όλοι θα επιθυμούσαν τη μετανάστευσή τους σε αυτές προκειμένου να βιώσουν εκ του σύνεγγυς τι σημαίνει παράδεισος. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά και πολυεθνικές όπως η Coca Cola θα μετέφεραν εκεί τα κεντρικά τους γραφεία, θα απόλυαν τους καταρτισμένους, αλλά "ακριβοπληρωμένους" Ευρωπαίους, Αμερικανούς ή Αυστραλούς υπαλλήλους τους και θα προσλάμβαναν στην θέση τους ανειδίκευτους Μπαγκλαντεσιανούς και Κινέζους τους οποίους θα τραβούσαν από τους ορυζώνες και θα τους έντυναν με κοστούμια...

Δεν τα κάνουν όλα αυτά όχι βεβαίως από ρατσισμό, πατριωτισμό ή κοινωνική συνείδηση, αλλά απλούστατα γιατί δεν τους συμφέρει. Προτιμούν ακόμα και να πληρώνουν υψηλότερους φόρους σε κράτη με σταθερούς, ανοιχτούς κι ανταποδοτικούς πολιτικούς θεσμούς όπως η Γερμανία ή η Μεγάλη Βρετανία από το να μπλέξουν με τη γραφειοκρατία, την ανομία και τη διαφθορά χωρών που μας τις πλασάρουν σαν εργασιακά και φορολογικά μοντέλα, όπως η Βουλγαρία στην Ευρώπη...

Για όλα αυτά και για πολλά περισσότερα η προστασία κι ενίσχυση των εργασιακών δικαιωμάτων δεν αποτελούν ιδεοληψίες τής Αριστεράς, αλλά, όσο αντιφατικό κι αν διαβάζεται, αναγκαία προϋπόθεση επιβίωσης του καπιταλισμού. Ο τελικός στόχος για κάθε σοσιαλιστή δεν μπορεί να είναι άλλος από τη δημιουργία τής κοινωνίας των ίσων, όπου ο καθένας θα αμείβεται με βάση την προσφορά του, αλλά μέχρι να φτάσουμε εκεί είναι υποχρέωσή μας να παλεύουμε για τον εξανθρωπισμό τού καπιταλιστικού τέρατος. Γι' αυτό και είναι ντροπιαστικό κόμματα τα οποία υποτίθεται πως είναι κεντροαριστερά- όπως το ΠΑΣΟΚ και η Ένωση Κεντρώων- να μην ψηφίζουν την καθιέρωση της Πρωτομαγιάς ως αργίας αντί να επαφίεται κάθε χρόνο η αναγνώρισή της σε υπουργική απόφαση...

Μακάρι να ζούσαμε σε εποχές όπου οι εργατικοί αγώνες θα αφορούσαν μόνο τους ιστορικούς και τα μουσεία. Συμβαίνει, ωστόσο, ακριβώς το αντίθετο κι όσοι δεν το αντιλαμβάνονται στην κεντροαριστερά προσφέρουν, για μια ακόμα φορά, τις καλύτερες υπηρεσίες στο νεοφιλελεύθερο- ακροδεξιό σκοταδισμό. Και, φυσικά, κρίνονται αυστηρώς (και) γι' αυτό από τον ελληνικό λαό...