Το μέλλον τού Τσίπρα δεν ταυτίζεται πλέον με αυτό της κοινωνικής πλειοψηφίας που του χάρισε την εξουσία...

Αν έπρεπε να βάλω έναν κοινότοπο τίτλο για το Eurogroup της Μάλτας, αυτός θα ήταν "Καλό είναι και το 2-0 από το 7-0", αναφερόμενος βεβαίως στη νέα οριζόντια μείωση των συντάξεων και του αφορολόγητου. Βλέπετε, δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι το επίδομα στέγασης ή τα παραπάνω δωρεάν σάντουιτς για τα παιδιά στα σχολεία εξισορροπούν τις απώλειες για τους συνταξιούχους- από τους οποίους εξαρτώνται ολόκληρες οικογένειες- και το ότι θα πληρώνουν φόρο και οι πλέον χαμηλόμισθοι γιατί σε αυτήν τη ρημάδα τη χώρα δεν έχουμε καταφέρει ακόμα να χτυπήσουμε στα σοβαρά τη φοροδιαφυγή και τη φοροαποφυγή...

Το μόνο πραγματικά θετικό κομμάτι τής συμφωνίας αφορά τα εργασιακά- κυρίως η επαναφορά από το 2018 των συλλογικών διαπραγματεύσεων-, αν και πολύ φοβάμαι πως ό,τι γλιτώσαμε τώρα με τις ομαδικές απολύσεις ή το λοκ άουτ θα αποτελέσει την επόμενη θυσία για να κλείσει η τρίτη αξιολόγηση. Σιγά μην αφήσει το ΔΝΤ τόσο εύκολα την ευκαιρία που του δίνει μια αριστερή κυβέρνηση να κινεζοποιήσει την Ευρώπη...

Το ότι, άλλωστε, οι μειώσεις των συντάξεων και του αφορολόγητου πηγαίνουν για το 2019 και το 2020 αντιστοίχως απλώς επιβεβαιώνει ότι η κυβέρνηση δεν έχει τη λαϊκή νομιμοποίηση για να λάβει μέτρα λιτότητας που υπερβαίνουν το τρίτο μνημόνιο. Ούτε μπορεί να είναι πλέον αρκετό να βλέπουμε τον πόνο κάθε φορά τού πρωθυπουργού και των υπουργών του και να αισθανόμαστε παρηγοριά για το ότι εκείνοι τουλάχιστον προσπάθησαν για κάτι καλύτερο σε σύγκριση με τους προηγούμενους...

Δουλευόμαστε και μεταξύ μας αν πιστεύουμε ότι τους τελευταίους μήνες η αξιολόγηση δεν καθυστέρησε όχι για κανένα άλλο λόγο παρά για να μείνει ικανοποιημένο το πόπολο ότι του κόβονται "μόνο" οι συντάξεις και το αφορολόγητο. Κι αν τώρα κατά κάποιο τρόπο μας έσωσαν το Brexit, οι γαλλικές και οι γερμανικές εκλογές ή η νέα κλιμάκωση του πολέμου στη Συρία, τι θα γίνει όταν οι δανειστές αισθανθούν πιο σίγουροι στα πόδια τους; Θα δώσουμε και κυριολεκτικώς το σαρκίο μας για να παραμείνουμε Ευρωπαίοι;...

Δεν θα κλείσω, ωστόσο, απαισιόδοξα κι αυτό όχι γιατί έτσι πρέπει, αλλά γιατί ακόμα και με τα νέα δεδομένα το "ματσάκι" μπορεί να γυρίσει. Κομβικό σημείο είναι δυνατό θα αποδειχθεί η ένταξη της χώρας στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ, το οποίο μπορεί να προσφέρει φθηνό χρήμα στην πραγματική οικονομία. Αν, μάλιστα, αυτό συνδυαστεί με επιστροφή τής Ελλάδας στις αγορές το 2018, τότε από το "πουθενά" προκύπτουν δύο παράγοντες που μπορούν να μας κάνουν να χαμογελάσουμε μετά από εφτά χρόνια...

Ο ήλιος, άλλωστε, δεν θα ξαναβγεί με αντίμετρα αναδιανομής τής φτώχειας, αλλά με μέτρα παραγωγής νέου πλούτου με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης. Από το τελευταίο, εξάλλου, θα εξαρτηθεί και το πολιτικό μέλλον τού Αλέξη Τσίπρα, το οποίο ωστόσο δεν είναι δυνατό να ταυτίζεται πλέον με το αντίστοιχο της κοινωνικής πλειοψηφίας που του χάρισε την εξουσία όσο ο πρωθυπουργός δεν αποστασιοποιείται στην πράξη από πολιτικές που πολύ ευχαρίστως θα υιοθετούσε κι ο άθλιος Κούλης...