Έπρεπε, ωστόσο, να περάσουν δύο δεκαετίες από τότε που του έκοψαν το μπάσκετ για να τον τιμήσει όπως του αξίζει η αγαπημένη του ομάδα, ο Άρης, ενώ ακόμα κάποιοι συζητούν για το αν θα έπρεπε το κλειστό τού ΟΑΚΑ να λάβει το όνομα του σημαντικότερου και πιο επιδραστικού Έλληνα αθλητή των τελευταίων 100 χρόνων. Ο "γκάνγκστερ" μπήκε και στο "Hal of Fame"- υπέρτατη τιμή για έναν μπασκετμπολίστα-, αλλά στο Ελλαδιστάν ακόμα ορισμένοι αναρωτιούνται για το πόσο σπουδαίος είναι...
Βγήκε κι ο υφυπουργός Αθλητισμού να μας πει πόσο τιμητική είναι και για τον ελληνικό αθλητισμό η βράβευση του Νίκου Γκάλη από τους Αμερικανούς. Μπούρδες! Ο Νικ δεν αποτέλεσε προϊόν τού όποιου ελληνικού αθλητικού εκπαιδευτικού συστήματος ούτε τα κατάφερε χάρη σε αυτό. Για την ακρίβεια, πέτυχε παρόλο που είχε να κάνει με ερασιτέχνες, προπονούμενος πολύ περισσότερες ώρες από πολύ χειρότερους από τον ίδιο αθλητές, όντας προσηλωμένος στην καριέρα του κι όχι στους πειρασμούς που συνοδεύουν τη ζωή ενός επαγγελματία αθλητή...
Και ήταν τέτοια η "ευγνωμοσύνη" ανθρώπων που δίχως τον Νίκο Γκάλη δεν θα τους ήξερε ούτε ο θυρωρός τής πολυκατοικίας τους που του συμπεριφέρθηκαν σαν να ήταν τελειωμένος. Πάνω από 20 χρόνια, ωστόσο, μετά από την τελευταία εμφάνισή του στο παρκέ, τον Γκάλη τον σταματούν στο δρόμο και του ζητούν αυτόγραφο ακόμα κι άνθρωποι που ήταν αγέννητοι όταν μεσουρανούσε. Την ίδια ώρα, εκείνοι που τον πολέμησαν δεν είναι πλέον τίποτα άλλο από ανυπόληπτοι συνταξιούχοι...
Φυσικά ο Νίκος Γκάλης δεν είναι το μοναδικό παράδειγμα Έλληνα που η πατρίδα του προσπάθησε να τον "φάει ζωντανό". Απλώς είναι ένα από τα πλέον χτυπητά σε μια χώρα που πρώτα σε φτύνει κατάμουτρα πριν αποφασίσει να σε τιμήσει για το ότι δεν την σιχάθηκες αρκετά για αρνηθείς το χάδι της. Αυτό είναι, ωστόσο, κι ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά σπουδαίων, αυτόφωτων προσωπικοτήτων όπως ο Γκάλης: μολονότι μετριότητες τους έχουν σούρει τα μύρια όσα, εκείνοι δεν μπαίνουν στη διαδικασία να χαμηλώσουν στο επίπεδό τους για να τους απαντήσουν όπως ίσως θα τους έπρεπε...
Η Ελλάδα συνεχίζει να τρώει τα παιδιά της, μόνο που μερικά από αυτά αποδεικνύονται δύσκολα στην κατάποση, επιμένοντας να παλεύουν για το μεγαλείο μιας πατρίδας που συμπεριφέρεται στους γκάληδες σαν σκουπίδια για να μπορούν να αναπνέουν ελεύθερα οι καρανίκες και τα υπόλοιπα παιδιά τού όποιου χρώματος κομματικού σωλήνα. Και την ίδια στιγμή τα πιο φωτισμένα μυαλά της φεύγουν για το εξωτερικό προς άγραν μιας υποτυπώδους έστω αξιοκρατίας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου