Όποιος Αριστερός προτιμά την Λε Πεν από τον Μακρόν να ζητήσει και την επαναλειτουργία τού Νταχάου...

Η γαλλική Αριστερά στο πρόσωπο του Ζαν Λικ Μελανσόν απώλεσε μια ιστορική ευκαιρία να μπει στο β' γύρο των προεδρικών εκλογών και να τις κερδίσει. Δεν συμμερίζομαι, επομένως, απόψεις σύμφωνα με τις οποίες πήγε πολύ καλά και πως το μέλλον τής ανήκει. Ποιος ξέρει, άλλωστε, πώς θα έχουν διαμορφωθεί οι πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες στη Γαλλία και στην Ευρώπη ύστερα από πέντε χρόνια, όταν και θα διεξαχθούν οι επόμενες εκλογές, προκειμένου να εξάγει κανείς συμπεράσματα από τώρα;...

Όπως κι αν έχει, έμεινε αναπάντητο το ιστορικό πλέον ερώτημα του πώς θα μπορούσαν να είχαν εξελιχθεί τα πράγματα αν ο Ζαν Λικ Μελανσόν είχε συνεργαστεί με τους Σοσιαλιστές και δεν επέμενε στο δρόμο τής ιδεολογικής καθαρότητας, που είναι πιθανό να του δώσει μια θέση στον παράδεισο, αλλά τον άφησε έξω από το προεδρικό μέγαρο των Ηλυσίων Πεδίων. Υπό αυτήν την έννοια, κατά ειρωνικό όμως τρόπο για τον ίδιο, επιβεβαιώθηκε η δήλωση Μελανσόν πως δεν είναι Αλέξης Τσίπρας. Τουλάχιστον ο τελευταίος εισέβαλε στα "χειμερινά ανάκτορα" κι αν καταλήξει στην κόλαση θα φταίνε οι ψευδαισθήσεις κι όχι τα απωθημένα του...

Και τώρα στα δύσκολα: όλοι θα επιθυμούσαμε να επιλέγαμε από το καλό το καλύτερο. Μόνο που η ζωή δεν μας παρέχει πάντοτε αυτήν την πολυτέλεια. Στη συγκεκριμένη περίπτωση οι Γάλλοι καλούνται να επιλέξουν ανάμεσα σε έναν σοσιαλφιλελεύθερο και σε μια φασίστρια. Με λίγα λόγια, ανάμεσα στη Σκύλλα και στη Χάρυβδη. Μόνο που για τους απανταχού Αριστερούς είναι προσβλητική η στάση Μελανσόν να μην στηρίξει δημοσίως τον Εμ. Μακρόν στο β' γύρο. Κι αυτό γιατί ο νεοφιλελευθερισμός είναι μια οικονομική ιδεοληψία που αν οι λαοί είναι ενωμένοι μπορούν να αντιμετωπίσουν με πολιτικά επιχειρήματα κι αγωνιστικές δράσεις. Από την άλλη, ωστόσο, ο φασισμός είναι κάτι ακόμα χειρότερο από ιδεοληψία, αφού δεν απευθύνεται στην ανθρώπινη λογική, αλλά στο θυμικό. Γαργαλά τα χυδαιότερα των ανθρώπινων ενστίκτων και συμπεριφέρεται στο διαφορετικό όχι μόνο με λεκτική κακοποίηση, αλλά και με σωματική βία. Το να καταργηθεί, για παράδειγμα, ο κατώτατος μισθός στο όνομα της ανταγωνιστικότητας συνιστά ταξική βία. Το να απελαύνεις, όμως, ανθρώπους με βάση την καταγωγή ή το θρήσκευμά τους λέγεται ναζισμός...

Ο Εμ. Μακρόν είναι ένας άγνωστος Χ κι αυτό γιατί κατά τη μακρά και νέου τύπου προεκλογική του καμπάνια φρόντισε να υποσχεθεί μεταρρυθμίσεις που κάνουν ευτυχισμένους τόσο τους μεγαλοεπιχειρηματίες- όπως, για παράδειγμα, η απελευθέρωση των απολύσεων- όσο και τους λιγότερο προνομιούχους- ενίσχυση χαμηλότερων εισοδημάτων, μείωση φόρων. Αν πιστεύαμε, εξάλλου, τις προεκλογικές δεσμεύσεις των υποψήφιων τότε ο Φρ. Ολάντ δεν θα είχε καταργήσει το φόρο 75% στους υπερπλούσιους, τον οποίο μάλιστα ο ίδιος εισήγαγε, και στα μέρη μας ο Αλέξης Τσίπρας θα είχε σκίσει τα δύο πρώτα μνημόνια και δεν θα υπόγραφε ποτέ το τρίτο...

Αντιθέτως, όμως, η Μ. Λε Πεν είναι γνωστή και μη εξαιρετέα: η ατζέντα της περιλαμβάνει εθνικισμό, απομονωτισμό, μισαλλοδοξία, ιδεοληψίες δηλαδή που ανθίζουν στην Ευρώπη τής οικονομικής, θεσμικής κι εν τέλει κοινωνικής κρίσης. Δεν είμαι σε θέση, επομένως, να φανταστώ πώς ένας Αριστερός θα μπορούσε να της δείξει έστω κι ανοχή. Και για να το κάνω ακόμα πιο λιανά, αν έπρεπε να διάλεγα στην Ελλάδα ανάμεσα στον άθλιο Κούλη και στους χιμπαντζήδες με τα μαύρα θα επέλεγα, με παγωμένη καρδιά βεβαίως, τον πρώτο, με τον οποίο μπορώ να αντιπαρατεθώ στο πλαίσιο της δημοκρατίας, από εκείνους που χρησιμοποιούν πιστόλια και μαχαίρια για να επιβάλουν τα χιτλερικά τους ιδεώδη. Κι ας λειτουργεί πολλές φορές ο νεοφασισμός ως το μακρύ χέρι τού νεοφιλελευθερισμού σε ένα ταγκό από το οποίο κινδυνεύουμε να επιστρέψουμε στο μεσαίωνα...