Χωρίς πρώτα να απολογηθεί τζάμπα πηγαίνει το rebranding...

Γιατί έφυγαν οι αποστάτες πέρυσι; Για τον Στέφανο Κασσελάκη; Αυτός ήταν, απλώς, η αφορμή, ο άνθρωπος που με την ψήφο, βεβαίως, της βάσης τού ΣΥΡΙΖΑ τους πήρε τη μπουκιά μέσα από το στόμα. Οι αποστάτες, όμως, δεν τα είχαν με τον Κασσελάκη, τουλάχιστον όχι οι περισσότεροι ανάμεσά τους. Τα είχαν με τον Αλ. Τσίπρα. Ναι, πρόκειται για τον ίδιο πολιτικό που παριστάνει τον Βούδα όταν εκείνος έχει τη μεγαλύτερη ευθύνη για την εξαΰλωση του κόμματος του οποίου ηγήθηκε για 15 χρόνια...

Δεν ήταν αυτονόητο πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα γινόταν κυβέρνηση στα χρόνια των μνημονίων με άλλον αρχηγό, ανεξαρτήτως αν ο προοδευτικός χώρος είχε μείνει ορφανός από την απόλυτη νεοφιλελεύθερη μετάλλαξη του ΠΑΣΟΚ κι από το ότι η κωλοτούμπα Σαμαρά διευκόλυνε ώστε ο Τσίπρας να αναδειχθεί στον απόλυτο αντιμνημονιακό ηγέτη. Αν, όμως, η χώρα και οι πολίτες της δεν χρεοκοπούσαν ο Αλέξης θα συνέχιζε να περπατά στους δρόμους τής Γένοβας και να καβαλά ξέγνοιαστος τη μηχανή του χωρίς να μπει ποτέ στον πειρασμό να μας φλομώσει στα ψέματα για τις αγορές και τα νταούλια. Φάνηκε, άλλωστε, από την αδυναμία του να προσαρμοστεί στη μεταμνημονιακή εποχή...

Ο Τσίπρας δεν είναι υποχρεωμένος να απαντήσει στον Κασσελάκη, ακόμα κι αν ήταν εκείνος που τον έσπρωξε προς την ηγεσία τού ΣΥΡΙΖΑ. Οφείλει, όμως, να απολογηθεί κάποια στιγμή στη βάση του, αυτή που τώρα φυλλορροεί και η οποία τον θεωρεί βασικό υπεύθυνο της ξεφτίλας... 

Αν δεν το πράξει με γενναιότητα κανένα rebranding δεν θα τον γλιτώσει από τη μόνιμη πολιτική αποστράτευση. Αν, μάλιστα, θεωρεί πως η επιστροφή του θα γίνει με μία σύνθεση αποτυχημένων μάλλον δεν είναι μόνο άφιλος, δικαιώνοντας επικριτές του όπως ο Γ. Βαρουφάκης κι ο Ζ. Λ. Μελανσόν, αλλά και πολιτικά αφελής. Κι ας μην έχει κάνει τίποτα άλλο στη ζωή του από πολιτική...

 

 

Όσοι τρέχουν το μαραθώνιο σαν κατοστάρι λέγονται λαγοί...

Ο Αλ. Τσίπρας ζητά, έτσι γενικώς κι αορίστως, να αφήσουμε τις αφαιρέσεις και τις διαιρέσεις και να πιάσουμε τις προσθέσεις και τους πολλαπλασιασμούς όπως συνέβη στη Γαλλία. Ο επικεφαλής, ωστόσο, του Νέου Λαϊκού Μετώπου, Ζαν Λικ Μελανσόν, τον έχει αποκηρύξει από το 2015 και την "kolotoumpa", άρα μάλλον δεν κατατάσσει τον πρώην πρωθυπουργό στις προοδευτικές δυνάμεις. Γιατί το αναφέρω; Γιατί το να πάρουμε το γαλλικό μοντέλο και να το "φωτοτυπήσουμε" αυτούσιο στην ελληνική πραγματικότητα μπορεί να εμπεριέχει εκπλήξεις καθόλου ευχάριστες σε όσους αναζητούν να ανασυρθούν από την πολιτική αποστρατεία στην οποία με δικά τους λάθη περιέπεσαν...

Το αποτέλεσμα των γαλλικών ευρωεκλογών έδειχνε μια Λε Πεν επελαύνουσα προς την κατάληψη της εξουσίας. Το αντίστοιχο ελληνικό έναν Μητσοτάκη σε αποδρομή και μια ακροδεξιά ενισχυμένη μεν αλλά με ηγέτες κλόουν που δεν μπορούν να συγκινήσουν την κοινωνική πλειοψηφία. 

Για να μην αναφερθώ στο διαφορετικό εκλογικό σύστημα- πλειοψηφικό με δύο γύρους- στη Γαλλία που καθιστά αναπόφευκτες τις εκλογικές συμμαχίες. Επιπλέον, εκεί έγιναν βουλευτικές εκλογές τρεις εβδομάδες μετά τις ευρωεκλογές, ενώ στην Ελλάδα θα γίνουν σε τρία χρόνια...

Κι αν ο Μητσοτάκης προκηρύξει εκλογές σε 20 ημέρες; Τότε ναι, να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι Κασσελάκης- Ανδρουλάκης- Κωνσταντοπούλου για να καταρτίσουν ένα κοινό πρόγραμμα δέκα σημείων, με κοινό ψηφοδέλτιο και κοινό υποψήφιο πρωθυπουργό. Αλίμονο όμως αν τρέξουμε τα πρώτα μέτρα τού μαραθώνιου σαν να είναι κατοστάρι. Και την εκλογική δυναμική θα απωλέσουμε και σε προχειρότητες θα καταλήξουμε. Εκτός κι αν αυτή είναι η επιδίωξη όσων τους έχει πιάσει ετεροχρονισμένα το μαράζι για την ενότητα της κεντροαριστεράς...   

 

Αυτές τις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ θα τις κερδίσει με το μυαλό, όχι με το συναίσθημα...

 

Αν έπρεπε να επέλεγα ανάμεσα στον Ζ. Λ. Μελανσόν, την Μ. Λε Πεν και τον Εμ. Μακρόν, τότε θα επέλεγα τον πρώτο. Με πολύ βαριά καρδιά, όμως, για έναν πολιτικό που είναι περισσότερο αριστεριστής παρά Αριστερός κι ο οποίος στην Ελλάδα θεωρεί Αριστερά την Ζ. Κωνσταντοπούλου κι όχι τον Αλέξη Τσίπρα. Γενικώς, αν ήμουν Γάλλος θα ένιωθα ακόμα μεγαλύτερη δυσφορία για το κομματικό μου σύστημα από όσο αισθάνομαι τώρα με το ελληνικό...

Σε έναν πλανήτη τη μεγαλύτερη (;) δύναμη του οποίου κυβέρνησε επί τέσσερα χρόνια ο Ντ. Τραμπ θα διερρήγνυα ανοιχτές θύρες αν ισχυριζόμουν πως οι πολίτες αναζητούν αντισυστημικές προσωπικότητες, είτε είναι πράγματι είτε τις υποδύονται. Και στην Ελλάδα το έκαναν οι ψηφοφόροι με το ΣΥΡΙΖΑ το 2015 και θα το έκαναν ξανά με οποιοδήποτε άλλο κόμμα τούς έπειθε ότι δεν είναι μία από τα ίδια κι ότι διαθέτει ένα ριζοσπαστικό, αλλά και ρεαλιστικό σχέδιο ταυτοχρόνως. Οι πολίτες αισθάνονται, καλώς ή κακώς, πως κάηκαν στο χυλό με τον αντιμνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ και φυσάνε τώρα το πιο ώριμο συριζαϊκό γιαούρτι...

Ο Κ. Μητσοτάκης απογοητεύει- δεν θα μπορούσε να συμβεί και διαφορετικώς, αφού είναι ένα επικοινωνιακό κέλυφος χωρίς ουσία-, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ, συμπεριλαμβανομένου του Αλέξη Τσίπρα, δεν συναρπάζει πια. Αυτές τις εκλογές, συνεπώς, η κυβερνώσα Αριστερά δεν θα τις κερδίσει με το συναίσθημα, αλλά με τη λογική, με το να πείσει ότι έμαθε από τα λάθη της, αλλά κι ότι δεν έχει χάσει το ριζοσπαστικό της οίστρο. Η πρόταση νόμου που κατάθεσε για το γάμο ομοφυλόφιλων και τη δυνατότητα να υιοθετούν είναι προς αυτή την κατεύθυνση, έστω κι αν είναι ατιμωτικό για τη χώρα να θεωρούμε τέτοιες αυτονόητες κινήσεις επαναστατικές...

 

Στάμνες σπάζουν και στα ένδοξα Παρίσια...

Έχουν περάσει ακριβώς 20 χρόνια από την πρώτη φορά που η γαλλική ακροδεξιά πέρασε στο β' γύρο των προεδρικών εκλογών, αλλά από τότε το μόνο που έχει πετύχει η πρώην αποικιακή δύναμη είναι να μην την εγκαταστήσει στο μέγαρο των Ηλισίων Πεδίων. Κατά τα άλλα, δύο δεκαετίες τώρα οι εθνικιστικές, μισαλλόδοξες ιδέες της καλά κρατούν σε μια χωρά που οι μισοί κάτοικοί της θέλουν την Λε Πεν για πρόεδρο, αλλά και τους μαύρους ποδοσφαιριστές της να σηκώνουν Παγκόσμια Κύπελλα για την τρικολόρ. Δεν αποδέχομαι το σοβινισμό έτσι κι αλλιώς, αλλά ο σοβινισμός με δύο μέτρα και δύο σταθμά είναι ακόμα πιο επικίνδυνος...

Αν μη τι άλλο, πάντως, στην Ελλάδα είμαστε μαθημένοι στο παραλογισμό. Γιατί τι άλλο από παραλογισμός είναι, για παράδειγμα, να φοβάται ο Μ. Βορίδης την επικράτηση της ακροδεξιάς στη Γαλλία; Είναι σαν να τρέμει ο λύκος μήπως και πληγωθούν τα πρόβατα που θα κατασπαράξει εισβάλοντας στη στάνη... 

Ας αναλογιστεί, ωστόσο, και η πολυδιαιρεμένη γαλλική Αριστερά τις ευθύνες της για το ότι το Εθνικό Μέτωπο έχει πρωταγωνιστικότερο ρόλο από την ίδια. Αντί ο Ζ. Λ. Μελανσόν, για παράδειγμα, να ασχολείται με την αποπομπή τού ΣΥΡΙΖΑ από την Ευρωπαϊκή Αριστερά ίσως θα έπρεπε να επικεντρωθεί στη σύμπτυξη δυνάμεων και με αυτούς που δεν τα βρίσκει σε όλα, αλλά συμφωνεί σε πολλά. Κι αυτό, βεβαίως, έχει εφαρμογή και στο κομμάτι τής ελληνικής Αριστεράς που αναζητά ακόμα και τα πταίσματα των συντρόφων της για να τους αποκλείει αντί να ενωθεί για να αποκτήσει ισχυρότερη φωνή...

Δεν συμμερίζομαι τη βεβαιότητα πολλών ότι ο Εμ. Μακρόν θα είναι ο νικητής των εκλογών. Κι αυτό όχι μόνο γιατί όταν η στάμνα πηγαίνει πολλές φορές στη βρύση κάποια στιγμή θα σπάσει, αλλά και γιατί είναι άγνωστο πόσοι από τους ψηφοφόρους τής Αριστεράς συγκλονίζονται από ιδέες όπως η κοινωνική δικαιοσύνη και δεν την επιλέγουν γιατί την θεωρούν "απλώς" ως μια ακόμα αντισυστημική δύναμη. Γιατί αν όσοι ψήφισαν Αριστερά στον πρώτο γύρο το έπραξαν στέλνοντας ένα μήνυμα στο κατεστημένο, μάλλον προς την Λε Πεν θα στραφούν, ως λούμπεν προλεταριάτο και πρεκαριάτο, παρά στον "Μανώλη". Έτσι κι αλλιώς, αν γυρίσεις το φασισμό από την άλλη όψη του, το νεοφιλελευθερισμό θα δεις...

 
 

Όποιος Αριστερός προτιμά την Λε Πεν από τον Μακρόν να ζητήσει και την επαναλειτουργία τού Νταχάου...

Η γαλλική Αριστερά στο πρόσωπο του Ζαν Λικ Μελανσόν απώλεσε μια ιστορική ευκαιρία να μπει στο β' γύρο των προεδρικών εκλογών και να τις κερδίσει. Δεν συμμερίζομαι, επομένως, απόψεις σύμφωνα με τις οποίες πήγε πολύ καλά και πως το μέλλον τής ανήκει. Ποιος ξέρει, άλλωστε, πώς θα έχουν διαμορφωθεί οι πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες στη Γαλλία και στην Ευρώπη ύστερα από πέντε χρόνια, όταν και θα διεξαχθούν οι επόμενες εκλογές, προκειμένου να εξάγει κανείς συμπεράσματα από τώρα;...

Όπως κι αν έχει, έμεινε αναπάντητο το ιστορικό πλέον ερώτημα του πώς θα μπορούσαν να είχαν εξελιχθεί τα πράγματα αν ο Ζαν Λικ Μελανσόν είχε συνεργαστεί με τους Σοσιαλιστές και δεν επέμενε στο δρόμο τής ιδεολογικής καθαρότητας, που είναι πιθανό να του δώσει μια θέση στον παράδεισο, αλλά τον άφησε έξω από το προεδρικό μέγαρο των Ηλυσίων Πεδίων. Υπό αυτήν την έννοια, κατά ειρωνικό όμως τρόπο για τον ίδιο, επιβεβαιώθηκε η δήλωση Μελανσόν πως δεν είναι Αλέξης Τσίπρας. Τουλάχιστον ο τελευταίος εισέβαλε στα "χειμερινά ανάκτορα" κι αν καταλήξει στην κόλαση θα φταίνε οι ψευδαισθήσεις κι όχι τα απωθημένα του...

Και τώρα στα δύσκολα: όλοι θα επιθυμούσαμε να επιλέγαμε από το καλό το καλύτερο. Μόνο που η ζωή δεν μας παρέχει πάντοτε αυτήν την πολυτέλεια. Στη συγκεκριμένη περίπτωση οι Γάλλοι καλούνται να επιλέξουν ανάμεσα σε έναν σοσιαλφιλελεύθερο και σε μια φασίστρια. Με λίγα λόγια, ανάμεσα στη Σκύλλα και στη Χάρυβδη. Μόνο που για τους απανταχού Αριστερούς είναι προσβλητική η στάση Μελανσόν να μην στηρίξει δημοσίως τον Εμ. Μακρόν στο β' γύρο. Κι αυτό γιατί ο νεοφιλελευθερισμός είναι μια οικονομική ιδεοληψία που αν οι λαοί είναι ενωμένοι μπορούν να αντιμετωπίσουν με πολιτικά επιχειρήματα κι αγωνιστικές δράσεις. Από την άλλη, ωστόσο, ο φασισμός είναι κάτι ακόμα χειρότερο από ιδεοληψία, αφού δεν απευθύνεται στην ανθρώπινη λογική, αλλά στο θυμικό. Γαργαλά τα χυδαιότερα των ανθρώπινων ενστίκτων και συμπεριφέρεται στο διαφορετικό όχι μόνο με λεκτική κακοποίηση, αλλά και με σωματική βία. Το να καταργηθεί, για παράδειγμα, ο κατώτατος μισθός στο όνομα της ανταγωνιστικότητας συνιστά ταξική βία. Το να απελαύνεις, όμως, ανθρώπους με βάση την καταγωγή ή το θρήσκευμά τους λέγεται ναζισμός...

Ο Εμ. Μακρόν είναι ένας άγνωστος Χ κι αυτό γιατί κατά τη μακρά και νέου τύπου προεκλογική του καμπάνια φρόντισε να υποσχεθεί μεταρρυθμίσεις που κάνουν ευτυχισμένους τόσο τους μεγαλοεπιχειρηματίες- όπως, για παράδειγμα, η απελευθέρωση των απολύσεων- όσο και τους λιγότερο προνομιούχους- ενίσχυση χαμηλότερων εισοδημάτων, μείωση φόρων. Αν πιστεύαμε, εξάλλου, τις προεκλογικές δεσμεύσεις των υποψήφιων τότε ο Φρ. Ολάντ δεν θα είχε καταργήσει το φόρο 75% στους υπερπλούσιους, τον οποίο μάλιστα ο ίδιος εισήγαγε, και στα μέρη μας ο Αλέξης Τσίπρας θα είχε σκίσει τα δύο πρώτα μνημόνια και δεν θα υπόγραφε ποτέ το τρίτο...

Αντιθέτως, όμως, η Μ. Λε Πεν είναι γνωστή και μη εξαιρετέα: η ατζέντα της περιλαμβάνει εθνικισμό, απομονωτισμό, μισαλλοδοξία, ιδεοληψίες δηλαδή που ανθίζουν στην Ευρώπη τής οικονομικής, θεσμικής κι εν τέλει κοινωνικής κρίσης. Δεν είμαι σε θέση, επομένως, να φανταστώ πώς ένας Αριστερός θα μπορούσε να της δείξει έστω κι ανοχή. Και για να το κάνω ακόμα πιο λιανά, αν έπρεπε να διάλεγα στην Ελλάδα ανάμεσα στον άθλιο Κούλη και στους χιμπαντζήδες με τα μαύρα θα επέλεγα, με παγωμένη καρδιά βεβαίως, τον πρώτο, με τον οποίο μπορώ να αντιπαρατεθώ στο πλαίσιο της δημοκρατίας, από εκείνους που χρησιμοποιούν πιστόλια και μαχαίρια για να επιβάλουν τα χιτλερικά τους ιδεώδη. Κι ας λειτουργεί πολλές φορές ο νεοφασισμός ως το μακρύ χέρι τού νεοφιλελευθερισμού σε ένα ταγκό από το οποίο κινδυνεύουμε να επιστρέψουμε στο μεσαίωνα...  

Δεν εξηγεί η Ελλάδα ούτε τους Μελανσόν ούτε τις Λε Πεν...

Δεν αμφιβάλλω πως η Ελλάδα αποτελεί μια ξεχωριστή περίπτωση εντός τής ΕΕ. Η χώρα μας αντιμετωπίζει ζητήματα όπως η διαφθορά, η γραφειοκρατία ή η αναξιοκρατία που στα περισσότερα από τα υπόλοιπα κράτη- μέλη, τουλάχιστον αυτά της δυτικής Ευρώπης, έχουν επιλυθεί σε σημαντικό βαθμό. Γι' αυτό, άλλωστε, και η δημοσιονομική προσαρμογή που απαιτήθηκε από τους Έλληνες, μολονότι ήταν άστοχη τόσο σε ποιότητα όσο και σε ποσότητα και σε σημαντικό βαθμό άδικη, ήταν πολύ μεγαλύτερη σε σύγκριση με άλλες χώρες που εφάρμοσαν μνημόνια ή τέθηκαν υπό επιτροπεία...

Τα παραπάνω εξηγούν γιατί η Ελλάδα δεν έχει βγει ακόμα από την κρίση σχεδόν ακριβώς εφτά χρόνια μετά από την ψήφιση του πρώτου μνημονίου- με την ευθύνη να βαραίνει τόσο τους δανειστές όσο και τους δανειζόμενους-, καθώς και την άνοδο της Αριστεράς στην εξουσία. Δεν εξηγούν, ωστόσο, και γιατί ριζοσπαστικοποιούνται οι περισσότεροι ευρωπαϊκοί λαοί, είτε με θετικό είτε με αρνητικό πρόσημο...

Γιατί, για παράδειγμα, την Πορτογαλία κυβερνά ένας αριστερός συνασπισμός; Γιατί οι Podemos στην Ισπανία ανάπτυξαν μια τέτοια δυναμική; Γιατί στη Γαλλία ο Ζαν Λικ Μελανσόν έχει πιθανότητες να μπει στο β' γύρο των προεδρικών εκλογών και γιατί στη Μεγάλη Βρετανία οι Εργατικοί έχουν για ηγέτη τους έναν μαρξιστή;...

Κι από την άλλη, την πιο σκοτεινή πλευρά, γιατί στην ανατολική Ευρώπη έχει αναζωπυρωθεί ο εθνικισμός, γιατί στη Γερμανία το ακροδεξιό AfD αυξάνει τις δυνάμεις του και γιατί στη Γαλλία η Μ. Λε Πεν είναι φαβορί για να περάσει στο β' γύρο; Για όλα αυτά προφανώς δεν φταίει η Ελλάδα ή, έστω, δεν φταίει η χώρα μας σε σημαντικό βαθμό. Η Ευρώπη νοσεί βαριά και γι' αυτό δεν ευθύνονται τα άσωτα "παιδιά" της, αλλά οι αποτυχημένες πολιτικές των "γονέων" τους...

Κατανοώ ότι η ήπειρός μας καλείται να ανταγωνιστεί αναδυόμενες οικονομίες για τις οποίες όροι όπως εργατικά δικαιώματα, κοινωνικό κράτος πρόνοιας ή δίκαιη φορολόγηση είναι παντελώς άγνωστοι. Πώς οφείλει, όμως, να αντιμετωπίσει η Ενωμένη Ευρώπη μια δυστοπία; Υποκύπτοντας σε αυτή με το να κινεζοποιήσει την οικονομία της ή να γίνει πρωτοπόρος στο να καθιερωθούν παγκοσμίως κοινοί κανόνες σε βασικά ζητήματα όπως η προστασία των εργαζόμενων και του περιβάλλοντος και η καταπολέμηση των φορολογικών παραδείσων; Τι νόημα θα έχει, εξάλλου, η κοινή ευρωπαϊκή αγορά αν αυτή μετατραπεί σε ανταλλαγή σκλάβων κι αν τα παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών μας θα διαβιώνουν σε συνθήκες που θα θυμίζουν την εποχή πριν τη βιομηχανική και τη γαλλική επανάσταση;...

Αυτοί που ηγεμονεύουν την Ευρώπη δεν αντιλαμβάνονται ότι παίζουν κορώνα γράμματα τα αξιώματά τους με το να προσφέρουν γη και ύδωρ στο νεοφιλελευθερισμό; Αν δεν τους νοιάζει για τους ψηφοφόρους τους, τουλάχιστον ας αφυπνιστούν για να προστατεύσουν τις θεσούλες τους από όσους αξιοποιούν ή εκμεταλλεύονται- διαλέγετε και παίρνετε- τα συμπτώματα των καιρών για να τους τις αρπάξουν...