Αν έπρεπε να επέλεγα ανάμεσα στον Ζ. Λ. Μελανσόν, την Μ. Λε Πεν και τον Εμ. Μακρόν, τότε θα επέλεγα τον πρώτο. Με πολύ βαριά καρδιά, όμως, για έναν πολιτικό που είναι περισσότερο αριστεριστής παρά Αριστερός κι ο οποίος στην Ελλάδα θεωρεί Αριστερά την Ζ. Κωνσταντοπούλου κι όχι τον Αλέξη Τσίπρα. Γενικώς, αν ήμουν Γάλλος θα ένιωθα ακόμα μεγαλύτερη δυσφορία για το κομματικό μου σύστημα από όσο αισθάνομαι τώρα με το ελληνικό...
Σε έναν πλανήτη τη μεγαλύτερη (;) δύναμη του οποίου κυβέρνησε επί τέσσερα χρόνια ο Ντ. Τραμπ θα διερρήγνυα ανοιχτές θύρες αν ισχυριζόμουν πως οι πολίτες αναζητούν αντισυστημικές προσωπικότητες, είτε είναι πράγματι είτε τις υποδύονται. Και στην Ελλάδα το έκαναν οι ψηφοφόροι με το ΣΥΡΙΖΑ το 2015 και θα το έκαναν ξανά με οποιοδήποτε άλλο κόμμα τούς έπειθε ότι δεν είναι μία από τα ίδια κι ότι διαθέτει ένα ριζοσπαστικό, αλλά και ρεαλιστικό σχέδιο ταυτοχρόνως. Οι πολίτες αισθάνονται, καλώς ή κακώς, πως κάηκαν στο χυλό με τον αντιμνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ και φυσάνε τώρα το πιο ώριμο συριζαϊκό γιαούρτι...
Ο Κ. Μητσοτάκης απογοητεύει- δεν θα μπορούσε να συμβεί και διαφορετικώς, αφού είναι ένα επικοινωνιακό κέλυφος χωρίς ουσία-, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ, συμπεριλαμβανομένου του Αλέξη Τσίπρα, δεν συναρπάζει πια. Αυτές τις εκλογές, συνεπώς, η κυβερνώσα Αριστερά δεν θα τις κερδίσει με το συναίσθημα, αλλά με τη λογική, με το να πείσει ότι έμαθε από τα λάθη της, αλλά κι ότι δεν έχει χάσει το ριζοσπαστικό της οίστρο. Η πρόταση νόμου που κατάθεσε για το γάμο ομοφυλόφιλων και τη δυνατότητα να υιοθετούν είναι προς αυτή την κατεύθυνση, έστω κι αν είναι ατιμωτικό για τη χώρα να θεωρούμε τέτοιες αυτονόητες κινήσεις επαναστατικές...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου