Κι αυτή η στάχτη είναι αρκετή...

Σουρουπώνει το ξημέρωμα, σκοτεινιάζει η αυγή, νυχτώνει στο καταμεσήμερο.

Στιλβώνει η θύμηση το σκοτάδι, γλυκαίνει η μορφή σου την αγωνία.

Ζωή γίνονται και τα κλειστά μάτια, πιο όμορφη από αυτή που βρίσκουν όταν ανοίγουν.

Ιστορίες ευτυχίας πλάθουν τα όνειρα δίνοντας όρκο για την αλήθεια τους.

Τα πιστεύεις και τα πιστεύω, δεν έχει νόημα αλλιώς.

Κι αν μας γελάνε με την πρώτη ηλιαχτίδα μάς αποζημιώνουν όταν βραδιάζει.

Και ξανά από την αρχή, Σίσυφοι από αμέλεια, νοσταλγοί από δόλο.

Κλειδαμπαρωμένες οι πόρτες της λησμονιάς, να μην εύρει διέξοδο η λήθη.

Κι αν έφυγε το σώμα μένει η ανάμνησή του κι αν απέδρασε η ύλη σκόνταψε στη μνήμη.

Όποιος έγραψε πως η αγάπη πεθαίνει, αγράμματος λογίζεται 

κι όποιος πιστός της μένει ζει πιο πολύ κι από την αιωνιότητα.

Εκεί που θα ξαναβρεθούμε στάχτη στον άνεμο θα είμαστε.

Κι αυτή η στάχτη είναι αρκετή...