Προσωπικώς, η κοινοβουλευτική δημοκρατία δεν μου αρκεί. Ό,τι ήταν καινοτόμο κι επαναστατικό τον 17ο αιώνα δεν μπορεί να θεωρείται σήμερα το τέλος τού ταξιδιού για δημοκρατία χωρίς μεσάζοντες. Για να μην πάμε μακριά, Ελλάδα και Τουρκία παίζουν επικίνδυνα πολεμικά παιχνίδια (και) αυτή την εποχή γιατί οι κυβερνήσεις τους δεν πολιτεύονται με βάση το εθνικό συμφέρον και την ειρηνική συνύπαρξη των λαών, αλλά τις επερχόμενες εκλογές και στις δύο χώρες. Το πολιτικό κόστος και οι συνέπειες από τη μη ανάληψή του είναι μία από τις σοβαρότερες παθογένειες της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας...
Η εκλογή από τη βάση των προέδρων των τριών μεγαλύτερων κομμάτων είναι θετική, το ζητούμενο ωστόσο δεν είναι οι πρόεδροι που προέρχονται από αυτήν τη διαδικασία να λειτουργούν ως ηγεμόνες εντός των κομματικών τειχών. Η δημοκρατία για να λειτουργεί προς όφελος των πολλών απαιτεί μόρφωση, ενημέρωση, δραστηριοποίηση, συμμετοχή στη λήψη αποφάσεων όλων ανεξαιρέτως. Δίχως όλα αυτά μαζί κι όχι διαζευκτικά φτιάχνουμε αδειανά κελύφη για να νομιμοποιούμε σύγχρονης κοπής βασιλιάδες. Κι αυτό αφορά τους πάντες, δεξιούς κι Αριστερούς...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου