Οι Σμυρνιοί, οι Κύπριοι και οι Καλυμνιώτες ακόμα περιμένουν τον έκτο στόλο...

Όταν η μετεμφυλιακή δεξιά είχε ανεβεί σύσσωμη στο αμερικανικό άρμα είχε και μερικές καλές δικαιολογίες. Οι ΗΠΑ μας είχαν δώσει χρήματα στο πλαίσιο του σχεδίου Μάρσαλ, το οποίο ξεζούμισαν οι δωσίλογοι της Κατοχής, και ήταν μία από τις δύο υπερδυνάμεις τής εποχής. Σήμερα, όμως, οι ΗΠΑ μας παίρνουν λεφτά, είτε για πολεμικούς εξοπλισμούς είτε για υγροποιημένο φυσικό αέριο, και είναι απλώς μία από τις περισσότερες από δύο μεγάλες δυνάμεις τής εποχής...

Τι κερδίζουμε, συνεπώς, από το να είμαστε προβλέψιμος και δεδομένος σύμμαχος, σε βαθμό που να κυκλοφορούμε μπροστά της με κατεβασμένα τα βρακιά, για μία μόνο από τις μεγάλες δυνάμεις; Ακούσατε μήπως τον Τ. Μπάιντεν να δηλώνει πως θα τραβήξει το αφτί τού Τ. Ερντογάν; Κι αν ακόμα το δήλωνε ποιος πιστεύει ότι οι Αμερικανοί θα στείλουν τον έκτο στόλο στο Αιγαίο ή στη νοτιοανατολική Μεσόγειο για να υπερασπιστούν τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας και της Κυπριακής Δημοκρατίας; Οι Σμυρνιοί τον περιμένουν από το 1922, οι Κύπριοι από το 1974 και οι Καλυμνιώτες από το 1996...

Ο Κ. Μητσοτάκης μίλησε στο Κογκρέσο σαν να ήταν Αμερικανός κι εδώ τα γιουσουφάκια του πανηγυρίζουν για τους ύμνους που γράφονται για τον πρωθυπουργό στην άλλη όχθη τού Ατλαντικού. Την επομένη, βεβαίως ο ΥΠΕΞ των ΗΠΑ συνάντησε τον ομόλογό του της Τουρκίας πίσω από κλειστές πόρτες, κάνοντας το ανατολίτικο παζάρι που οι πορφυρογέννητοι σνομπάρουν αλλά είναι κι αυτό που φέρνει αποτελέσματα στην εξωτερική πολιτική. Ο κόσμος μας ανακατατάσσεται, αν δεν βρίσκεται και στα πρόθυρα ενός τρίτου παγκοσμίου πολέμου, κι εμείς άδουμε για χάντρες και καθρεφτάκια...