Δύο πονηρούληδες συμφωνούν στο τέλος ο ένας να φάει τη χώρα του άλλου...

Αφού ο Κ. Μητσοτάκης είναι με τη "σωστή πλευρά τής Ιστορίας" γιατί ντρέπεται τόσο πολύ για την εξωτερική πολιτική που ασκεί και την κρατά κρυφή; Γιατί δεν διατυμπανίζει ότι στέλνουμε ακόμα και τεθωρακισμένα από το ανατολικό Αιγαίο στην Ουκρανία στο πλαίσιο της εξωτερικής πολιτικής "αρχών κι αξιών", τις οποίες όμως ξεχνάμε όταν είναι να δώσουμε Πάτριοτ στο "φιλειρηνικό" και "προοδευτικό" καθεστώς τής Σαουδικής Αραβίας; Κι από πότε έχουμε γίνει αμερικανικό έδαφος ώστε να εφαρμόζουμε κυρώσεις σε βάρος τού Ιράν που δεν εφαρμόζουν η ΕΕ παρά μόνο οι ΗΠΑ;...

Η πραγματικότητα είναι πως ο Κ. Μητσοτάκης αξιοποιεί την θέση που κατέχει προκειμένου να προωθήσει τα προσωπικά του συμφέροντα και φιλοδοξίες. Παίζει το παιχνίδι των Αμερικανών και των Γερμανών σαν να μην υπάρχουν άλλες μεγάλες και περιφερειακές δυνάμεις στον πλανήτη. Η Κίνα, η Ρωσία, το Ιράν, για παράδειγμα, είναι τόσο αμελητέες ποσότητες ώστε να αδιαφορούμε για την εύνοιά τους ή, μήπως, έχουμε λυμένα όλα μας τα εθνικά θέματα ώστε να παριστάνουμε α λα καρτ τους "δικαιωματιστές" στην εξωτερική πολιτική;...

Δεν ξέρω αν έχει ανοίξει η όρεξη Ερντογάν βλέποντας τα καμώματα Πούτιν, αν είναι αντιπερισπασμός του γιατί η οικονομική κρίση τον πιέζει κι έχει εκλογές τού χρόνου ή αν στη συνάντηση στην Κωνσταντινούπολη με Μητσοτάκη συμφώνησαν να δώσει χείρα βοηθείας ο ένας στον άλλο για να διασωθούν πολιτικώς. Ό,τι κι αν ισχύει από τα τρία είναι πολύ επικίνδυνο και το πιο επικίνδυνο από όλα είναι ότι Ελλάδα και Τουρκία κυβερνώνται σήμερα από δύο αριβίστες των οποίων η ηθική είναι, στην καλύτερη περίπτωση, μακιαβελική. Η Ιστορία έχει αποδείξει, άλλωστε, ότι οι συμμαχίες πονηρούληδων είναι πρόσκαιρες γιατί πάντοτε ο ένας αποδεικνύεται πιο πονηρούλης από τον άλλο και φοβάμαι πως αυτός εν προκειμένω δεν μιλά ελληνικά...