Υπερευαίσθητοι με αναισθησίες...

Οι περισσότεροι είμαστε πολύ ανεκτικοί με τα δικά μας πάθη, αλλά ακάματοι υπερασπιστές τής ιουδαιοχριστιανικής ηθικής όταν πρόκειται για τα πάθη των άλλων. Πάνω στα μεγάλα μεράκια τής ευαισθησίας μας, μάλιστα, υποκύπτουμε συχνά και στο αμάρτημα της υποκρισίας. Στενοχωριόμαστε, για παράδειγμα, για τον χιμπατζή που εκτελέστηκε, κρατώντας ταυτοχρόνως στα χέρια μας το εισιτήριο για επίσκεψη στο Αττικό Πάρκο το προσεχές Σαββατοκύριακο ή καταβροχθίζοντας μια μπριζόλα...

Δεν υπάρχουν μονάδες μέτρησης της ευαισθησίας μας στα ζώα, φαίνεται όμως πως κάποιοι ζωόφιλοι τις έχουν εφεύρει και κρίνουν αφ' υψηλού τους υπόλοιπους θνητούς. Αποδέχομαι τα υψηλά στάνταρ από τους χορτοφάγους και τους vegan, από τους κρεατοφάγους ωστόσο τα κηρύγματα μάλλον περισσεύουν. Κι αν όλοι μας οφείλουμε να είμαστε απέναντι στο βασανισμό των ζώων, στο δίλημμα "άνθρωπος ή ζώο" όταν μπορούμε να σώσουμε μόνο τον ένα, τότε η απάντηση "άνθρωπος" θα έπρεπε να είναι στα χείλη όλων μας γιατί αδυνατώ να πιστέψω ότι οποιοδήποτε άλλο θηλαστικό διαθέτει την αντιληπτική ικανότητα του homo sapiens...

Η υπερευαισθησία σε έναν τομέα κρύβει αναισθησία σε άλλους. Πολύ θα ήθελα, για παράδειγμα, όσοι συγκλονίστηκαν, και καλώς συγκλονίστηκαν, από την θανάτωση του χιμπατζή να είχαν συγκλονιστεί το ίδιο κι από την θανάτωση μεταναστών στο Μαρόκο ή τους πνιγμούς τους στο Αιγαίο. Όπως, επίσης, πολύ θα ήθελα να γίνονταν συγκεντρώσεις κι από τη μη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα για την ισότητα στο δικαίωμα στο γάμο και στην υιοθεσία ή, έστω, κατά της κερδοσκοπίας με πολιτικές πλάτες που βιώνουμε στις τσέπες μας. Φυσικά ο καθένας έχει και το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης των ευαισθησιών του. Αρκεί, όμως, να μην δαχτυλοδείχνει με την ίδια συχνότητα με την οποία υποκρίνεται τον απαλλαγμένο από τα ανθρώπινα πάθη...