Την ίδια ώρα, εξάλλου, που ο Τ. Ερντογάν έχει πρώτο τραπέζι πίστα στη γεωπολιτική σκακιέρα, εμείς κρυβόμαστε πίσω από τον ίσκιο τού Τ. Μπάιντεν, πιστεύοντας ότι τη δύσκολη ώρα δεν θα μετακινηθεί και θα μας προστατεύσει. Πώς τα καταφέρνει ο πρόεδρος της Τουρκίας; Είναι μόνο η γεωστρατηγική σημασία τής χώρας του, η οποία θα υπάρχει και μετά από αυτόν; Ή, μήπως, είναι και το ότι, σε αντίθεση με εμάς που είμαστε αρχοντόβλαχοι κι απαξιώνουμε τα ανατολίτικα παζάρια, δεν συναινεί σε όλα εκ των προτέρων, αλλά διεκδικεί;...
Σε αυτό το πλαίσιο, δεν χρειάζεται να αντιμετωπίζουμε τυχόν από κοινού προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης ούτε φοβικά ούτε με ηττοπάθεια, αλλά να θέσουμε κι εμείς τα δικά μας ζητήματα, πέραν της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ. Γιατί να μην ζητήσουμε, για παράδειγμα, αποζημιώσεις για τις περιουσίες των Ελλήνων που εκδιώχθηκαν με σωματική ή ψυχολογική βία από τις αλησμόνητες πατρίδες; Ιδού ένα πεδίο σύγκλισης λαού και πολιτικών δυνάμεων που θα έστελνε κι ένα ισχυρό μήνυμα εθνικής ενότητας στην άλλη πλευρά τού Αιγαίου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου