Ο πόλεμος θα ήταν προδοσία...

Στην Ελλάδα αναζητάμε τους προδότες πριν καν συντελεστεί η προδοσία. Αν δεν είχε κάποιος κάτι καλύτερο να κάνει το τριήμερο και διάβαζε τι γραφόταν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, θα πίστευε ότι οι Τούρκοι είχαν ήδη καταλάβει την Αθήνα, με τους μισούς να κατηγορούν τους άλλους μισούς πως άφησαν την Κερκόπορτα ανοιχτή. Πέρα, όμως, από τη διαχρονική αδελφοφαγία αυτή η στάση μαρτυρά και κάτι άλλο. Μαρτυρά ηττοπάθεια, σαν κανείς μας να μην πιστεύει ότι μπορούμε να κερδίσουμε σε έναν πόλεμο την Τουρκία και ψάχνουμε από τώρα για εξιλαστήρια θύματα και νέα δίκη των εξ...

Ακόμα, όμως, κι αν επικρατήσουμε σε ένα πολεμικό επεισόδιο κι αποτρέψουμε την κατάληψη, για παράδειγμα, του Καστελόριζου μην περιμένετε οι σύμμαχοι να μας παραχωρήσουν ως αντάλλαγμα τη Σμύρνη ή την Κωνσταντινούπολη, όπως πιστεύουν αρκετοί. Αυτό που θα γίνει θα είναι να μας κλείσουν με το ζόρι σε μια αίθουσα για να συμφωνήσουμε υφαλοκρηπίδα κι ΑΟΖ, μπορεί και για το Κυπριακό. 

Δεν είναι, συνεπώς, προτιμότερο από το να χυθεί ξανά αίμα αδίκως να συμφωνήσουμε με την Τουρκία σε ένα συνυποσχετικό για όλα τα ζητήματα που θέλει να θέσει η κάθε πλευρά και να πάμε στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης; Ένας αναπόφευκτος διπλωματικός συμβιβασμός θα είναι πολύ λιγότερο επώδυνος από έναν πολεμικό...

Φυσικά μπορούμε κι εμείς να βάλουμε θέματα στο τραπέζι που τώρα δεν βάζουμε ή για τα οποία δεν επιμένουμε, όπως για τα περιουσιακά τής μειονότητας στην Πόλη, στην Ίμβρο και στην Τένεδο. Έτσι κι αλλιώς και είτε το θέλουμε είτε όχι είμαστε καταδικασμένοι να συνορεύουμε με την Τουρκία στην αιωνιότητα, εκτός αν άλλα αποφασίσει η κλιματική κρίση και μετακινηθούμε γεωγραφικό μήκος και πλάτος... 

Έχει χυθεί ήδη πολύ αίμα για να πιστεύουμε ότι αν χυθεί κι άλλο θα λυθούν τα προβλήματά μας ή θα πάρουμε την ανατολική Θράκη και τον Πόντο. Κι αν αυτό θεωρείται προδοσία, χίλιες φορές προδότης παρά μία φορά ηλίθιος...