Δυτικά της Τεχεράνης...

Είναι συγκλονιστικό, αν όχι υποκριτικό, πόσο νοιάζονται για την "αγέννητη ζωή" οι ίδιοι υπερσυντηρητικοί που δεν ενδιαφέρονται καθόλου για τη γεννημένη ζωή αν αυτή αφορά κάποιον που δεν τον θεωρούν ισάξιό τους, όπως έναν εγκληματία, έναν Τούρκο, έναν Αριστερό ή έναν ομοφυλόφιλο. Και είναι ακόμα πιο εντυπωσιακό πώς η ανθρωπότητα κάνει δύο βήματα μπροστά, αλλά εξακολουθεί να κάνει κι ένα βήμα πίσω όποτε ζαλίζεται από φόβο για το μέλλον. Όλοι μας, άλλωστε, άλλος λιγότερο κι άλλος περισσότερο, αναζητάμε κατά καιρούς καταφύγιο σε έναν παρελθοντικό παράδεισο που δεν υπάρχει παρά μόνο στη φαντασία μας...

Τον ίδιο παράδεισο εντοπίζουν οι απανταχού φιλελεύθεροι- νεοφιλελεύθεροι στις ΗΠΑ κι ας μιλάμε για τη χώρα που ακόμα και τη δεκαετία τού '60 οι λευκοί και οι μαύροι δεν είχαν καν νομικώς τα ίδια δικαιώματα, όπου η οπλοχρησία θεωρείται must κι εσχάτως οι αμβλώσεις βγαλμένες από την κόλαση. Στην  πραγματικότητα οι ΗΠΑ είναι καλύτερες από το Ιράν γιατί στην Τεχεράνη δεν μπορείς να διαμαρτυρηθείς για την απαγόρευση των αμβλώσεων και γιατί το ιρανικό μάρκετινγκ είναι πολύ κατώτερο του αμερικανικού. Αν αυτά σας αρκούν, δικαίωμά σας, επιτρέψτε μου όμως να προσπεράσω...

Ένα παιδί δεν έχει μόνο μητέρα, έχει και πατέρα, συνεπώς δεν προσυπογράφω το επιχείρημα περί αυτοδιάθεσης του σώματος. Από την άλλη, όμως, η γυναίκα είναι εκείνη που κυοφορεί, γεννά και, κακά τα ψέματα, αναλαμβάνει τις περισσότερες ευθύνες για ένα νεογέννητο. Γι' αυτό κι έχει κάθε δικαίωμα να αποφασίζει εκείνη κατά βάση κι αν θα φέρει στον κόσμο μια νέα ζωή. Και μόνο, όμως, που τον Ιούνιο του 2022 αναγκάζομαι να υπερασπίζομαι τα αυτονόητα αποδεικνύει ότι οι κοινωνίες μας είναι προβληματικές, πολύ προβληματικές...