Στην... Καλύβα της δεξιάς χίλιοι μύθοι χωράνε

Με αφορμή όσα συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες με τους συμβασιούχους τής ΠΟΕ- ΟΤΑ και στα πανεπιστήμια αναμασιέται το μύθευμα πως τα τελευταία 40 χρόνια δεν κυβερνούσαν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, αλλά πως στην ουσία τα κλειδιά τής εξουσίας βρίσκονταν στην Αριστερά. Πόσες φορές δεν έχετε ακούσει πως όταν πήγαινε να γίνει μια σοβαρή μεταρρύθμιση στον τόπο, αυτή παρακωλυόταν από τους αναρχοάπλυτους; Αρκετές φορές, μάλιστα, είναι οι ίδιοι που αναπολούν το μετεμφυλιακό απαρτχάιντ και μαγεύονται από τα γραπτά δήθεν ιστορικών τύπου Στ. Καλύβα, οι οποίοι εκπαιδεύτηκαν στα αμερικανικά πανεπιστήμια για να διαδώσουν τον αντικομμουνισμό στα πέρατα της οικουμένης, επιλέγοντας από τις ιστορικές πηγές μόνο τις πιο βολικές στο αναθεωρητικό τους αφήγημα και, μάλιστα, αποσπασματικώς...

Η Αριστερά έχει, αναμφιβόλως, τη δική της ιστορική ευθύνη για τη χρεοκοπία τής χώρας. Φταίει για το ότι στήριξε κάθε ανεξαιρέτως συντεχνιακό συμφέρον, δίχως να υπολογίζει πως αυτό αποδομεί το γενικότερο κοινωνικό. Πόσο γενναίο είναι, ωστόσο, να κατηγορεί ο καπετάνιος τούς ενίοτε αντιδραστικούς ναυτικούς του για το ότι το καράβι έπεσε σε ξέρα;...

Καλώς ή κακώς την Ιστορία τη γράφουν οι νικητές κι από όσο γνωρίζω αυτή δεν ήταν η κομμουνιστική Αριστερά, ώστε να μπορεί να καταγράψει στα σχολικά βιβλία τα γεγονότα τής Εθνικής Αντίστασης, του εμφυλίου ή της δικτατορίας κατά πώς τη βόλευαν. Όταν γραφόταν αυτή η Ιστορία οι Αριστεροί στήνονταν στα εκτελεστικά αποσπάσματα, φυλακίζονταν ή εξορίζονταν. Λιγάκι δύσκολο μου φαίνεται την ίδια ώρα να καθόριζαν τη γενική πολιτική τού κράτους, εκτός αν σε όλα τα άλλα η δήθεν "εθνική παράταξις" τους καταλογίσει και μαζοχισμό. Ακόμα κι ο Μπ. Κλίντον είχε απολογηθεί για το ρόλο των Αμερικανών πριν και κατά τη διάρκεια της χούντας, αλλά η δεξιά τού Κυρίου τιμά ακόμα τους νεκρούς της αποστάτες σαν ήρωες πολέμου αντί να ψελλίσει μια μισή έστω συγγνώμη για τα αμαρτήματά της...

Αν ο πάλαι ποτέ δικομματισμός ήθελε να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις, θα τις είχε κάνει. Η αποδοχή του, άλλωστε, από τον ελληνικό λαό πλησίαζε ή σε ορισμένες περιπτώσεις ξεπερνούσε το 80%. Θα ήταν προτιμότερο, επομένως, να εξαντλήσει πρώτα την αυτοκριτική του πριν δείξει με το δάχτυλο το 20% ή εκείνους που κυβερνούν σήμερα με πολύ μικρότερη λαϊκή αποδοχή. Το κομματικό κράτος, το χαριστικό σε συγκεκριμένες κατηγορίες τού πληθυσμού ασφαλιστικό σύστημα, το μπάχαλο στη δημόσια Παιδεία και Υγεία, η διεφθαρμένη δικαιοσύνη συνιστούν κληροδοτήματα του παλιού δικομματισμού, τα δικά του "νόθα" παιδιά που ποτέ δεν αναγνώρισε ως δικά του...

Κι αν η Αριστερά τούς έκανε πλάτες στις σκανδαλιές τους, οι γονείς είναι πρωτίστως που ευθύνονται για τη διαπαιδαγώγησή τους κι όχι οι καλόβολοι ή υστερόβουλοι γείτονες. Το κράτος μας, επομένως, δεν είναι σοβιετικό, όπως αρέσκονται να παπαρολογούν οι πασοκονεοδημοκράτες, αλλά δικός τους άσωτος υιός για τον οποίο τώρα κατηγορούν τους θετούς του γονείς...