Πας Αρκάς βάρβαρος για τους ταλιμπάν τού τσιπρισμού...

Δεν συμφωνώ με την όψιμη... αντιεξουσιαστική κι αντιλαϊκιστική στάση που κρατά ο σκιτσογράφος Αρκάς, με την οποία επιρρίπτει όλα τα δεινά τής χώρας στο ΣΥΡΙΖΑ και στον "ανόητο" λαό που τον ψήφισε. Ο Αλ. Τσίπρας δεν είναι ο πρώτος ούτε ο χειρότερος πολιτικός που είπε ψέματα για να εκλεγεί ούτε η σημερινή κυβέρνηση η πρώτη άστοχη επιλογή τού ελληνικού λαού ούτε η χειρότερη. Δεν θυμάμαι, ωστόσο, ποτέ άλλοτε τον Αρκά να στιγματίζει με την πένα του πρακτικές που καλώς πράττει και στιγματίζει τα τελευταία δυόμισι χρόνια...

Ενδεχομένως αυτό να οφείλεται στην ωρίμανση του σκιτσογράφου, η οποία είναι η καλή εκδοχή για εκείνον. Δεν θα ήθελα να συνδέσω με εμπάθεια κάποιον ο οποίος με έχει κάνει να γελάσω πολλές φορές στο παρελθόν κι ενίοτε το πετυχαίνει και σήμερα. Όπως κι αν έχει, και το χιούμορ είναι υποκειμενική υπόθεση και κάποια στιγμή στερεύει από την πολλή επανάληψη κι αυτοαναφορικότητα...

Αλίμονο, ωστόσο, αν του απαγόρευα να σκιτσογραφεί για πολιτικά ζητήματα, όπως επιθυμούν κάποιοι ταλιμπάν τού αριστερού κυβερνητισμού, οι οποίοι τον καλούν να επιστρέψει σε πιο λάιτ θέματα. Οποιοδήποτε κι αν είναι το κίνητρο πίσω από τις γελοιογραφίες του- ίσως και η απογοήτευση για την κατάντια τής Αριστεράς- αυτό είναι προσωπική υπόθεση του γελοιογράφου, η οποία από τη στιγμή που αποκτά δημοσιότητα μπορεί να κριθεί κι από την κοινή γνώμη...

Ακόμα, όμως, κι αν βρίσκεται στο "pay roll" της ΝΔ- το θέτω ως παράδειγμα και δεν το βασίζω σε κάποια προσωπική γνώση- ο Αρκάς εξακολουθεί να έχει το δικαίωμα σε μια δημοκρατία να γελοιογραφεί. Δεν είναι δυνατό οι ίδιοι άνθρωποι που υπερασπίζονται τη σάτιρα θρησκευτικών ή εθνικών συμβόλων να την απαγορεύουν όταν έρχεται η σειρά τού Αλ. Τσίπρα να σατιριστεί. Η ελευθερία έκφρασης δεν είναι "α λα καρτ" ούτε στέκεται σούζα μπροστά σε αριστερά είδωλα...

Κατανοώ ότι η πρωτοφανής μιντιακή επίθεση σε εκλεγμένη κυβέρνηση η οποία διεξάγεται τα τελευταία δυόμισι χρόνια είναι λογικό να δημιουργεί αυξημένα αμυντικά αντανακλαστικά αν βρίσκεσαι από την άλλη πλευρά. Είναι, ωστόσο, αδιανόητο στο όνομα της πάση θυσία παραμονής στην εξουσία να αποκηρύσσεις κοσμοθεωρίες τις οποίες είχες κάνει λάβαρο όταν ήσουν στην απέξω. Γιατί, για παράδειγμα, ο Λαρισαίος Λ. Λαζόπουλος να δικαιούται να κάνει τηλεοπτικό προσηλυτισμό στο ΣΥΡΙΖΑ και να απαγορεύεται στον Αρκά να πράττει το ίδιο για τον άθλιο Κούλη;...

Στρατευμένη τέχνη πάντοτε υπήρχε και πάντοτε θα υπάρχει κι αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό. Χαρακτηριστικότερο ελληνικό παράδειγμα αποτελεί ο Μίκης Θεοδωράκης, ο οποίος έχει την ευτυχία να ζει πολλά χρόνια και να έχει βιώσει τόσο την απόρριψη όσο και την αποδοχή τής πλειοψηφίας. Το ζήτημα είναι αν ο καλλιτέχνης "τοκίζει" το ταλέντο του για τις ιδέες του ή για το χρήμα και την εξουσία. Φοβάμαι πως πολλοί από εκείνους που συνιστούν τη σημερινή πνευματική ηγεσία τού τόπου δεν επιλέγουν στρατόπεδα με βάση όσα τους υπαγορεύει η συνείδησή τους, αλλά η τσέπη τους...