Σκοταδελλάδα...

Η ζωή μου θα ήταν πολύ πιο απλή αν ήμουν σκοταδιστής. Δεν θα χρειαζόταν να κρίνω κάθε άνθρωπο ξεχωριστά, αλλά θα τους τσουβάλιαζα όλους σε κατηγορίες- κατά βάση σε καλούς και κακούς- κι αναλόγως θα πορευόμουν. Όλοι οι "γύφτοι", για παράδειγμα, σκοτώνουν παιδιά, εμπορεύονται ναρκωτικά και ζουν μέσα στη βρόμα. Κανένας άλλος άνθρωπος- αν υποθέσουμε πως ένας σκοταδιστής συμπεριλαμβάνει τους ρομά στο ανθρώπινο είδος- δεν σκοτώνει παιδιά, δεν εμπορεύεται ναρκωτικά και δεν ζει μέσα στη βρομιά...

Παρομοίως, όποια γυναίκα κάνει έκτρωση είναι τουλάχιστον πουτάνα και δολοφόνος- ανεξαρτήτως του λόγου για τον οποίο προβαίνει σε αυτή την ενέργεια. Και, "φυσικά", κάθε "αδερφή" ζει μέσα στην ανωμαλία κι αποτελεί κακό παράδειγμα για τα παιδιά των νοικοκυραίων, για την ανατροφή των οποίων φαίνεται πως οι τελευταίοι έχουν μόνο παρεμπίπτουσα αρμοδιότητα...

Δεν θα μπω στη διαδικασία να μετρήσω πόσοι Έλληνες πιστεύουν τα παραπάνω κι ακόμα χειρότερα. Αν κρίνω, πάντως, από όσα διαβάζω στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν είναι και λίγοι. Όπως κι αν έχει, κι ένας να πιστεύει εν έτει 2017 ότι η ομοφυλοφιλία είναι αμάρτημα ή να διάγει το βίο του με στερεότυπα όπως αυτά που αφορούν τους ρομά είναι αρκετός για να μας κάνει να αναρωτιόμαστε τι πηγαίνει στραβά (και) στην ελληνική κοινωνία...

Βεβαίως κι ο καθένας μας μπορεί να πιστεύει σε ό,τι θέλει και να το επικοινωνεί χρησιμοποιώντας κάθε θεμιτό μέσο. Σε μια εποχή, ωστόσο, που οι ατομικές ελευθερίες θυσιάζονται ολοένα και περισσότερο στο βωμό μιας ουτοπικής ασφάλειας δεν βοηθάμε τον κόσμο να γίνει ειρηνικότερος διακρίνοντας τους ανθρώπους όχι με βάση την ατομική τους αξία, αλλά το χρώμα, τη ράτσα ή το σεξουαλικό τους προσανατολισμό...

Μερικοί, μάλιστα, βλέπουν τη γελοιότητα πάντοτε στους άλλους κι όχι όταν κοιτούν τον καθρέφτη τους. Βρίσκω, για παράδειγμα, γκροτέσκο το θέαμα του "gay pride", αλλά το ίδιο κωμικό βρίσκω και μερικές χιλιάδες να ακολουθούν μια εικόνα και να τη φιλούν σαν να φιλούσαν τα παιδιά τους. Καθείς, επομένως, και οι ορέξεις του κι αλίμονο αν βάλουμε όριο στο πώς επιθυμεί να τις εκφράσει, εφόσον δεν φτάνει έως τη βία...

Το μέτρο ενδεχομένως να χάνεται όταν ένας άνδρας φορά φτερά και πούπουλα γιατί με αυτά αισθάνεται πιο άνετα με τη σεξουαλικότητά του ή όταν ένας πιστός σταυροπροσκυνά τα κόκαλα ενός αγίου. Τα δικαιώματά μας, όμως, δεν κινδυνεύουν από τέτοιου είδους υπερβολές, αλλά μόνο όταν προσπαθούμε να επιβάλλουμε το γούστο μας- είτε είναι πλειοψηφικό είτε όχι- στους γύρω μας. Κι αν η κόλαση είναι οι άλλοι, η μισαλλοδοξία που παράγουμε πρώτα τη δική μας κρίση θολώνει πριν σκοτεινιάσει την κοινωνία μας...