Λογικό οι σκοταδιστές να μισούν το Λονδίνο...

Δεν έχω ταξιδέψει σε όλες τις γωνιές τού πλανήτη, αλλά από όσες έχω επισκεφθεί το Λονδίνο παραμένει η αγαπημένη μου. Αυτό που μου αρέσει περισσότερο στη βρετανική πρωτεύουσα δεν είναι τα θέατρα, οι παμπ ή τα μεγάλα ποδοσφαιρικά κλαμπ, αν και τίποτα από όλα αυτά δεν με αφήνει ασυγκίνητο, αλλά ο γνήσιος κοσμοπολιτισμός της...

Αποδώστε τον, αν θέλετε, στο ότι η Μεγάλη Βρετανία υπήρξε αποικιοκρατική δύναμη επί αιώνες, αλλά όπως κι αν έχει η λονδρέζικη πολυπολιτισμικότητα είναι αξιοθαύμαστη. Αξιοθαύμαστη για όλους εκτός από εκείνους που υποθάλπουν ή τρέφονται από το σκοταδισμό. Και δεν αναφερόμαι μόνο στους τζιχαντιστές, αλλά και σε χριστιανούς τύπου Τραμπ, οι οποίοι δεν χάνουν ευκαιρία για να μας θυμίζουν πως η ρητορική τους έρχεται κατευθείαν από το μεσαίωνα...

Δεν είναι τυχαίο για όλα αυτά και για πολλά άλλα ότι το Λονδίνο αποτελεί την <αγαπημένη> πόλη των απανταχού φονταμενταλιστών. Τους είναι ακατανόητο να βλέπουν χριστιανούς, μουσουλμάνους, ινδουιστές, βραχμάνους, εβραίους, άθεους να περπατούν στους ίδιους δρόμους δίχως να βρίζουν, πολλώ δε μάλλον να σφάζουν ο ένας τον άλλο. Αν υπάρχει ένα ζωντανό παράδειγμα του ότι η συνύπαρξη των πολιτισμών δεν αλλοιώνει, αλλά εμπλουτίζει την εθνική ταυτότητα αυτό δεν είναι άλλο από το Λονδίνο...

Από την προσωπική μου εμπειρία 15 χρόνων που πηγαινοέρχομαι στο Νησί δεν έχω διαπιστώσει καμία υποταγή των Βρετανών στους <ξένους> κι εξαφάνισή τους από το χάρτη λόγω της παρουσίας πολλών ανθρώπων που είτε οι ίδιοι είτε οι γονείς τους δεν γεννήθηκαν στη Μεγάλη Βρετανία. Το φλέγμα και η ψυχραιμία τους παραμένουν αναλλοίωτα...

Φυσικά και το Λονδίνο δεν είναι ο επί γης παράδεισος: οι ταξικές, θρησκευτικές και φυλετικές ανισότητες είναι παρούσες, σε διαφορετική περίπτωση δεν θα βρίσκονταν κάθε τρεις και λίγο κάποιοι μανιακοί να σκορπίζουν τον θάνατο. Αυτές, ωστόσο, δεν θα αντιμετωπιστούν ούτε με το Brexit ούτε με το κλείσιμο των συνόρων ούτε με το να μετατραπεί μια μητρόπολη σε ένα τεράστιο στρατόπεδο. Δεν υποτιμώ την αξία των μέτρων ασφαλείας, αλίμονο όμως αν πιστεύουμε ότι ο φανατισμός καταπολεμάται πρωτίστως με τα όπλα. Θα ήταν πολύ βολικό, αλλά είναι επίσης και ουτοπικό...

Τον ιδεολογικό εχθρό σου τον αντιμετωπίζεις με επιχειρήματα και, κυρίως, φροντίζεις πρώτα εσύ ο ίδιος να είσαι συνεπής σε όσα διακηρύσσεις. Οταν μιλάς, για παράδειγμα, για δημοκρατία, ελευθερία και ισότητα οφείλεις πρωτίστως να τις εφαρμόζεις στη δική σου γεωγραφική επικράτεια πριν τις εξάγεις ως προκάλυμμα του ιμπεριαλισμού σου. Σε διαφορετική περίπτωση δίνεις πάτημα στους δολοφόνους να ισχυρίζονται πως με την τρομοκρατία πολεμούν την αδικία κι αυτός ο ισχυρισμός τους να πιάνει τόπο σε ευρύτερα στρώματα του πληθυσμού από τους λούμπεν και τους θρασύδειλους...