Καλού κακού ας ετοιμαζόμαστε να υποδεχθούμε το χάος ξεβράκωτοι...

Οι αποφάσεις τού Eurogroup στο σύνολό τους δεν είναι ούτε θετικές ούτε αρνητικές. Ο σχολιασμός τους εξαρτάται από το πόσο φιλικώς βλέπει κανείς την κυβέρνηση ή όχι. Θα εκταμιευτεί, για παράδειγμα, μεγαλύτερη δόση από την αρχικώς υπολογισμένη, αλλά το μεγαλύτερο κομμάτι της θα επιστρέψει στους δανειστές ως αποπληρωμή δανείων. Συμφωνήθηκαν, επίσης, ρήτρα ανάπτυξης για το χρέος, συνδρομή για την έξοδο στις αγορές κι αναπτυξιακή τράπεζα, αλλά κανένα εξειδικευμένο μέτρο- όπως ήταν η υποτιθέμενη ελληνική "κόκκινη γραμμή"- και με πρωτογενή πλεονάσματα ύψους 3,5% μέχρι το 2022 και 2% περίπου μέχρι το 2060. Ό,τι μας δίνουν, δηλαδή, με το ένα χέρι μάς το παίρνουν με το άλλο...

Μόνο το μέλλον θα κρίνει αν οι αποφάσεις τού χθεσινού Eurogroup ή ακόμα και η συμφωνία με Ισραήλ και Κύπρο για τον αγωγό "EastMed" συνιστούν την αρχή τού τέλους των μνημονίων, όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση, ή προοιωνίζονται νέα μέτρα λιτότητας, όπως διατείνεται η αντιπολίτευση. Κλειδιά θα αποτελέσουν η ένταξη ή μη της χώρας στην ποσοτική χαλάρωση της ΕΚΤ και, βεβαίως, η επιστροφή της στις αγορές. Αν αυτοί οι στόχοι επιτευχθούν, τότε πράγματι δημιουργούνται σοβαρές προϋποθέσεις για την επιστροφή στην κανονικότητα, εξέλιξη που θα αποτρέψει κι άλλες αιματηρές θυσίες από τον ελληνικό λαό. Αν, ωστόσο, δεν μπούμε στο QE και συνεχίσουμε να έχουμε την ανάγκη των σημερινών πιστωτών μας για να μην χρεοκοπήσουμε, τότε θα έχουμε ξανακάνει μια τρύπα στο νερό...

Με βάση όλα τα παραπάνω το ερώτημα που προκύπτει αβίαστα είναι πόσες αντοχές έχουν ακόμα οι πολίτες για να περιμένουν να επιστρέψουν από την άβυσσο. Το ζήτημα είναι πολύ βαθύτερο από το περιθώριο που δίνεται στη σημερινή κυβέρνηση για να γυρίσει τον τροχό, το οποίο άλλωστε αφορά κυρίως εκείνους που έχουν γλυκαθεί από την εξουσία και προτιμούν να αποχωριστούν τις ιδέες τους από τις καρέκλες τους. Σχετίζεται κατά βάση με την κοινωνική συνοχή, η οποία θα δοκιμαστεί περισσότερο όσο φουντώνει η παραφιλολογία για το τέλος των δύσκολων ημερών και μαζί της η προσμονή...

Η απογοήτευση της ελληνικής κοινωνίας από το μη σκίσιμο των μνημονίων από εκείνους που το υποσχέθηκαν μεταφράζεται τη δεδομένη χρονική περίοδο σε αμηχανία και πάγωμα. Αυτό, ωστόσο, δεν πρόκειται να κρατήσει για πάντα, επομένως οι επόμενοι μήνες δεν θα κρίνουν μόνο το πολιτικό μέλλον τού Αλ. Τσίπρα, αλλά κυρίως τη δημοκρατική σταθερότητα, η οποία κρέμεται από μια κλωστή. Αν αυτή αποδειχθεί γερή, όλα καλά κι όλα ωραία. Αν, όμως, σπάσει ας ετοιμαζόμαστε να υποδεχθούμε το χάος ξεβράκωτοι...