Χίλια "όχι" θα 'λεγα και πάλι για να καλύψουν κάποτε τη ντροπή τού "ναι"...

Εκείνοι που δεν έχουν αγωνιστεί για τίποτα που να υπερβαίνει τον εαυτούλη τους ή την οικογένειά τους σαρκάζουν με κάθε ευκαιρία όσους ψήφισαν "όχι" στο δημοψήφισμα αλλά τους βρήκε τρίτο και τέταρτο μνημόνιο. "Και τι καταλάβατε;" είναι η επωδός αυτών που παίρνουν αδιαμαρτύρητα ό,τι τους δίνουν στα χέρια, ακόμα κι αν αυτά είναι σκατά...

Σε όλους αυτούς απαντώ πως και τώρα αν στήνονταν κάλπες για το πέμπτο, το έκτο ή το έβδομο μνημόνιο πάλι "όχι" θα ψήφιζα αν κινούνταν στο "πρότυπο" των προηγούμενων, δηλαδή νεοφιλελεύθερη άγρια λιτότητα για τους πολλούς και σοσιαλιστική ευδαιμονία για λίγους. Το ότι εκείνοι που μας κυβερνούν μετέτρεψαν μια τακτική οπισθοχώρηση σε στρατηγική δεν σημαίνει ότι είχαν άδικο όσοι δεν αποδέχθηκαν να είναι αποικία των ολιγαρχών μέχρι την ημέρα που θα πεθάνουν...

"Κληρονομιά" από το θυελλώδες καλοκαίρι τού 2015 μας έχουν μείνει τα "capital controls", τα οποία προφανώς και δεν είναι ευλογία για την ελληνική οικονομία. Διαπράττουν, ωστόσο, ένα ακόμα μεγάλο έγκλημα εξαπάτησης του ελληνικού λαού όσοι σκοπίμως τα διαλαλούν ως αποκλειστικώς υπεύθυνα για τη συρρίκνωση των εισοδημάτων τού μέσου Έλληνα προκειμένου να αποσείσουν από πάνω τους τις δικές τους ευθύνες για δεκαετίες κακοδιαχείρισης που μας οδήγησαν στα μνημόνια, καθώς και για το περιεχόμενο αυτών των μνημονίων...

Αν δεν είχαμε χρεοκοπήσει κι αν δεν είχαμε υπογράψει μια σειρά επαχθών συμφωνιών, δεν θα επιβάλλονταν ποτέ οι κεφαλαιακοί έλεγχοι. Όπως, επομένως, η κρίση έφερε τα μνημόνια κι όχι το αντίστροφο έτσι και τα μνημόνια έφεραν τα capital controls...

Ο Αλ. Τσίπρας, σε αντίθεση με τον Γιάνη Βαρουφάκη που πίστεψε ότι το δημοψήφισμα θα χρησιμοποιείτο πράγματι ως το ύστατο όπλο κόντρα στους εκβιαστές, πιθανότατα μας οδήγησε στην κάλπη τής 5ης Ιουλίου 2015 για να κρατηθεί στην εξουσία, όπως μαρτυρούν τα γεγονότα που ακολούθησαν κι άνθρωποι που τα έζησαν εκ του σύνεγγυς. Αλίμονο, όμως, αν πετάξουμε στα σκουπίδια, τα οποία έτσι κι αλλιώς δεν μαζεύει κανείς τις τελευταίες ημέρες, την κληρονομιά ενός περήφανου "όχι" που εκστόμισε ο ελληνικός λαός σε βάρος των καταπιεστών του, έστω κι αν αυτό προδόθηκε στην πορεία...

Υπόλογοι απέναντι στην Ιστορία, άλλωστε, είναι οι προδότες κι όχι οι προδομένοι, όσοι συμβιβάζονται με την καταστροφή τους κι όχι όσοι παλεύουν για ένα δικαιότερο μέλλον, οι ρεαλιστές τού μηδενικού ρίσκου κι όχι οι οραματιστές. Δεν επικρίνω συνεπώς εκείνους που μας κυβερνούν για τα capital controls, αλλά γιατί δεν στάθηκαν στο ύψος των ιστορικών περιστάσεων κι εν τέλει υποτάχθηκαν σε ό,τι υπόσχονταν ότι θα γκρέμιζαν...