Τόσο ο Μίκης Θεοδωράκης όσο κι ο Μανώλης Γλέζος δεν πρόκειται να ολοκληρώσουν το δημόσιο βίο τους από εκεί που τον ξεκίνησαν κομματικά. Και οι δυο τους άλλαξαν αρκετές παρατάξεις και πολιτικές συμπάθειες κατά τη διάρκεια του πλούσιου από συγκινήσεις βίου τους. Ανεξαρτήτως, όμως, του αν κάποιος διαφωνεί με κάποιες από τις επιλογές τους- ανάμεσά τους κι ο γράφων- οφείλουμε να αναρωτηθούμε γιατί αυτά τα δύο ιερά τέρατα της τέχνης, της πολιτικής και των αγώνων για ελευθερία, δημοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη αποθεώνονται από τους πολίτες σε κάθε δημόσια εμφάνισή τους σαν να μην έκαναν ούτε ένα λάθος στη ζωή τους, την ίδια ώρα που άλλους τους θεωρεί, και δικαίως πολλές φορές, τυχοδιώκτες...
Στις σπουδαίες προσωπικότητες ο λαός διαθέτει το ένστικτο να συγχωρεί ακόμα και τα μεγάλα τους σφάλματα. Ποιου ανθρώπου, άλλωστε, η ζωή είναι παντελώς αψεγάδιαστη; Εκείνο που ενώνει τους Θεοδωράκη- Γλέζο στην κοινή- παράλληλη πορεία τους στην Ελλάδα των τελευταίων 70 και βάλε χρόνων και τους καθαγιάζει δεν είναι η κομματική, αλλά η ιδεολογική τους συνέπεια. Αυτό δεν σημαίνει ότι σήμερα πιστεύουν ακόμα και στις ψευδαισθήσεις τής νιότης τους, ορισμένες από τις οποίες γκρεμίστηκαν παταγωδώς, αλλά ότι δεν έχουν μετακινηθεί από τον πυρήνα των ιδεών τους, οι οποίες πρότασσαν το συμφέρον των πολλών έναντι των ολίγων...
Γι' αυτό κι αυτοί οι άνδρες που πέρασαν μέσα από τη φωτιά και το σίδερο αδυνατούν να συγχωρήσουν τους σύγχρονους ηγέτες τής κυβερνώσας Αριστεράς, που μετέτρεψαν μια τακτική ήττα σε στρατηγική γιατί φοβήθηκαν το ίδιο το δίκιο τους. Εκείνοι που έφαγαν ξύλο, φυλακίστηκαν κι εξορίστηκαν γιατί αρνήθηκαν να ξεπλύνουν μια βρόμικη εξουσία με συγχωροχάρτια είναι αδύνατο να συναινέσουν σε "Αριστερούς" η βασική έγνοια των οποίων είναι πλέον να μην χάσουν τις καρέκλες τους, τουλάχιστον όχι μέχρι το φθινόπωρο του 2019, γι' αυτό και κάνουν τώρα ανοίγματα συνεργασίας σε αυτούς τους οποίους στις εκλογές τού Σεπτεμβρίου 2015 ταύτιζαν με το χθες και καλούσαν το λαό να τους τελειώσει...
Ο λαός γνωρίζει όλα τα παραπάνω, γι' αυτό και τους καταχειροκρότησε την προηγούμενη εβδομάδα στο Καλλιμάρμαρο. Η νιότη τού πνεύματος, εξάλλου, δεν συνδέεται με το τι γράφει η ληξιαρχική πράξη γέννησης. Όταν βλέπεις κάποιον με σοβαρά προβλήματα υγείας και στα 92 του χρόνια να διευθύνει έστω και για λίγο μια χορωδία με το πάθος τής πρώτης φοράς κι έναν 95χρονο να μην χαρίζει κάστανα σε εκείνους τους οποίους στήριξε αλλά αισθάνθηκε πως τον πρόδωσαν, καταλαβαίνεις τι ξεχωρίζει τους αετούς από τα φίδια...
Ακόμα κι όταν ο πολιτικός τους λόγος γίνεται παραληρηματικός ή στείρος καταγγελτικός νιώθεις πως αυτός δεν πηγάζει από μια προσπάθεια ταύτισης με τις τάσεις τής εποχής, αλλά πορεύεται από πολύ πιο μακριά. Προέρχεται από την πεποίθηση ανθρώπων τού διαμετρήματος ενός Θεοδωράκη ή ενός Γλέζου ότι πρώτα και κύρια δεν συνδιαλέγονται με τους συγχρόνους τους, αλλά με την Ιστορία αυτού του τόπου, τους διαχρονικούς αγώνες των λαών και το απώτερο μέλλον το οποίο δεν θα δουν, ωστόσο έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να είναι δικαιότερο από το παρελθόν. Κι αν σήμερα εξουσιάζουν οι νάνοι είναι γιατί οι γίγαντες δεν χωρούσαν ποτέ σε Μέγαρα Μαξίμου και λοιπά μέγαρα που προκαλούν την αυταπάτη σε όσους κατοικούν σε αυτά προσωρινώς πως αποτελούν τη μόνιμη κατοικία τους...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου