Τετάρτη 7 Ιουνίου 2017

Η χώρα δεν έχει την πολυτέλεια να κρατά τον Γιάνη στον πάγκο...


Δεν ξέρω πότε θα έρθει αυτή η στιγμή, αλλά όταν κάποτε επιχειρήσουμε την αξιολόγηση της πρωθυπουργίας Τσίπρα θα πρέπει να σταθούμε στο κομβικό της σημείο, ανεξαρτήτως πάλι του πότε αυτό έφτασε. Αφορά την απόφαση του πρωθυπουργού να συμβιβαστεί με τους δανειστές όχι ως τακτική, αλλά ως στρατηγική υποχώρηση...

Οι Γερμανοί και το ΔΝΤ θα συνεχίζουν να απαιτούν κι άλλα μέτρα κι άλλα τόσα όσο γνωρίζουν ότι στην Αθήνα βρίσκεται μια κυβέρνηση η οποία δεν προτίθεται πλέον- αν υπήρχε κι αρχικώς αυτή η πρόθεση- να έρθει σε ρήξη μαζί τους. Όταν είσαι ο Ολυμπιακός ή ο Παναθηναϊκός και κατεβαίνεις να παίξεις με τη Ρεάλ Μαδρίτης με το σκεπτικό να βάλεις ένα γκολ και ύστερα να κλειστείς στην άμυνα, δίχως να έχεις αποφασίσει πώς θα αντιδράσεις στο πιθανότερο σενάριο, στο να 'φας', δηλαδή, πρώτος γκολ, είναι λογικό να φύγεις από το γήπεδο με πεντάρα στην πλάτη σου...

Ο Αλ. Τσίπρας μπορεί να είναι πολύ χρήσιμος για τους δανειστές γιατί περνά μέτρα που υπό άλλες κυβερνήσεις θα προκαλούσαν κοινωνική αναστάστωση, ωστόσο έχει απολέσει και δικαίως την εμπιστοσύνη τού ελληνικού λαού, η απογοήτευση του οποίου για εκείνον είναι έκδηλη. Κι αν δεν είχε την ιστορική τύχη βασικός πολιτικός του αντίπαλος να ήταν κάποιος όπως ο άθλιος Κούλης, με τόσους σκελετούς στη ντουλάπα του, η αποκαθήλωσή του θα ήταν βέβαιη και γρήγορη...

Για την πλειονότητα των πολιτών, ακόμα κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ ξαναβγεί πρώτο κόμμα, ο Αλ. Τσίπρας δεν έφερε τη νέα μεταπολίτευση, αλλά συνεχίζει την παλιά, παίζοντας εκών άκων το παιχνίδι με τους όρους τής ελίτ. Στο Μαξίμου και στην Κουμουνδούρου χτίζουν κράτος στο 'πρότυπο' του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, που υποτίθεται πως είχαν κλειστεί στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας...

Ο μόνος που συμμετείχε σε αυτήν την κυβερνητική περιπέτεια της Αριστεράς κι ο οποίος θα μπορούσε να αλλάξει τα δεδομένα μοιάζει να μην έχει αποφασίσει τι θέλει να κάνει ακριβώς. Αναφέρομαι στον Γιάνη Βαρουφάκη, ο οποίος παρά την προφανή του αυταρέσκεια κι έμφαση στη δραματοποίηση είναι ο μόνος που μπορεί να καυχιέται πως διατηρεί το ηθικό πλεονέκτημα που άλλοι έχουν από καιρό απολέσει. Οφείλει, ωστόσο, να βάλει για λίγο στην άκρη το ναρκισσισμό του και να συνειδητοποιήσει ότι καλά είναι τα ευρωπαϊκά κινήματα κατά της λιτότητας, όπως το δικό του DiEM 25, αλλά η μάχη στην Ελλάδα θα κερδηθεί εδώ κι όχι σε συνέδρια στο Βερολίνο...

Αναγνωρίζοντας κι ο ίδιος τα διαπραγματευτικά του λάθη το 2015, τα οποία είναι λογικά για κάποιον που δεν είχε ιδέα για το πώς παίζεται το πολιτικό παίγνιο, καλείται να παίξει το ρόλο του στα ελληνικά πράγματα, όχι ως ο μεσσίας που κατάληξε απωλωλός πρόβατο, αλλά ως ο οικονομολόγος που ήταν από τους λίγους που ανέλυσαν σωστά το πρόβλημα από την αρχή κι ο οποίος διαθέτει ρηξικέλευθες προτάσεις για την αντιμετώπισή του. Η χώρα δεν έχει την πολυτέλεια να κρατά τον Γιάνη Βαρουφάκη στον πάγκο ούτε εκείνος να αρνείται να ξαναφορέσει φανέλα βασικού γιατί την πρώτη φορά έγινε αλλαγή...

 

Δεν υπάρχουν σχόλια: