Καμμένος, ψεκασμένος, τελειωμένος...

Μόνο οι αρσακειάδες κι όσοι ζουν εκτός Ελλάδας δικαιούνται να εκπλήσσονται από το σκηνικό που έχει στηθεί με αφορμή τις συνομιλίες τού Π. Καμμένου με τον ισοβίτη ναρκέμπορο Γιαννουσάκη. Οι υπόλοιποι απλώς "απολαμβάνουμε" ένα ρεσιτάλ υποκρισίας δίχως όρια από όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές. Τα ερωτήματα είναι κάτι παραπάνω από πολλά όσο, όμως, και ρητορικά: σε ποια σοβαρή χώρα, για παράδειγμα, ο υπουργός Άμυνας θα παραδεχόταν ότι συνομιλεί με ισοβίτη και δεν θα παυόταν από τον πρωθυπουργό του την αμέσως επόμενη στιγμή; Η σημαντικότερη προστασία που μπορεί να δώσει η εκτελεστική εξουσία στη δικαστική είναι να την αφήνει στην ησυχία της. Το ίδιο ισχύει και για τους πολιτικούς και τους κατηγορούμενους...

Κι από την άλλη, πού ακούστηκε η αξιωματική αντιπολίτευση να λειτουργεί ως γραφείο Τύπου εφοπλιστή, οι δραστηριότητες του οποίου ερευνώνται από τις Αρχές; Η ΝΔ κι ο άθλιος Κούλης αποδεικνύουν για μια ακόμα φορά ότι η διαπλοκή δεν είναι επικοινωνιακό πυροτέχνημα, αλλά η θλιβερή πραγματικότητα δεκαετιών...

Όταν σχηματιζόταν για πρώτη φορά η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ η αντιμνημονιακή ταύτιση ήταν ικανή για να παραβλεφθούν σοβαρές ιδεολογικές διαφωνίες τής Αριστεράς με ένα κόμμα που φλερτάρει με τη λάιτ ακροδεξιά. Τότε η διακύβευση ήταν η μάχη για την απεξάρτηση από τα μνημόνια. Σήμερα, όμως, ύστερα κι από την ψήφιση δύο μνημονίων από την παρούσα κυβέρνηση η αντιμνημονιακή ρητορική από την ίδια μοιάζει με περιήγηση χορτοφάγων σε εκτροφείο προβάτων...

Το "αναγκαίο καλό", όπως αυτοδιαφημιζόταν ο Π. Καμμένος, έχει εξελιχθεί σε αναγκαίο κακό για εκείνους που έχουν γλυκαθεί τόσο πολύ από την εξουσία ώστε για να την κρατήσουν δεν διστάζουν να εφαρμόζουν μέτρα που ακόμα κι αυτή η Θάτσερ δεν είχε τολμήσει να επιβάλει. Θα τον χαρακτήριζα βαρίδι για το ΣΥΡΙΖΑ αν κι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε καταντήσει βαρίδι στον αγώνα για κοινωνική δικαιοσύνη...

Τώρα πια που έχουμε μπλέξει τόσο πολύ τα μπούτια μας και δυσκολευόμαστε να ξεχωρίσουμε τους Αριστερούς από τους δεξιούς θα ήταν πολύ πιο έντιμο τόσο για τον Αλ. Τσίπρα όσο και για την Φ. Γεννηματά- γιατί όχι και για τον Β. Λεβέντη- να πάψουν να παριστάνουν ότι τους χωρίζει άβυσσος, να τα βρουν και να σχηματίσουν κυβέρνηση με πολύ περισσότερα ιδεολογικά κοινά από αυτά των σημερινών συγκυβερνώντων. Είναι αστείο, άλλωστε, να ζυγίζουμε ποια μνημόνια ήταν βαρύτερα από άλλα. Είναι σαν να ζητάς από τον βάτραχο να σου ξεχωρίσει αν είναι χειρότερο να τον πατά βουβάλι ή ελέφαντας...

Αν, άλλωστε, πράγματι όλες αυτές οι πολιτικές δυνάμεις πολεμούν το νεοφιλελευθερισμό ιδού πεδίο δόξης λαμπρό να συσπειρωθούν δίχως ηγεμονισμούς για να αποτρέψουν τον ερχομό στην εξουσία τού άθλιου Κούλη, του πιο αυθεντικού δηλαδή πολιτικού εκφραστή τής διαιώνισης των κοινωνικών ανισοτήτων στη χώρα μας. Έτσι κι αλλιώς ο ιστορικός κύκλος των καμένων και ψεκασμένων έχει κλείσει...