Με αφορμή εμφυλιοπολεμικές γιορτές μίσους στο Γράμμο και στο Βίτσι έχει ξεκινήσει μια συζήτηση και για το αν η Αριστερά οφείλει να σταματήσει επετειακές εκδηλώσεις που παραπέμπουν στα μαύρα χρόνια τής μετεμφυλιακής Ελλάδας. Κατά το αντίστοιχο της ταύτισης της μισάνθρωπης ιδεοληψίας τού φασισμού με την ανθρωποκεντρική τού κομμουνισμού ή της θεωρίας των δύο άκρων στην ελληνική εκδοχή, γίνεται προσπάθεια αποσιώπησης του τι ακολούθησε την Εθνική Αντίσταση, δηλαδή του εμφύλιου που βαφτίστηκε συμμοριτοπόλεμος, των εκτελέσεων, των διώξεων, των φυλακίσεων και των εκτοπίσεων. Η δεξιά παράταξη, η οποία κυβέρνησε ως επί τον πλείστον τη χώρα τα τελευταία 100 χρόνια, αντί να ζητήσει συγγνώμη για τη βίαιη περιθωριοποίηση σημαντικής μερίδας τού πληθυσμού που ζητούσε έναν καλύτερο κόσμο, ξεπλένει τις τύψεις της είτε με ανιστόρητες θεωρίες είτε με politically correct συμψηφισμούς και διακηρύξεις περί εθνικής ενότητας κι αποφυγής τού διχασμού...
Όταν η άρχουσα τάξη ζητά εθνική ενότητα την ταυτίζει με την υποταγή των χαμηλότερων οικονομικώς στρωμάτων στα συμφέροντά της. Το αποτέλεσμα, για παράδειγμα, του δημοψηφίσματος του 2015 απόδειξε ότι δεν υπήρχε εθνικός διχασμός, αλλά συντριπτική στήριξη των πολιτών στις αντιμνημονιακές πολιτικές, μολονότι όσοι κυβέρνησαν από το 2010 μέχρι το 2015, με τα μιντιακά τους φερέφωνα και τους επιχειρηματίες, τραπεζίτες κι εφοπλιστές χορηγούς τους απαιτούσαν από τους πολίτες να μην διαμαρτύρονται στη βίαιη φτωχοποίησή τους για να μην προκαλείται διχασμός. Οι σημερινοί κυβερνώντες μάς ζητούν για μια ακόμα φορά να βάλουμε πλάτη και να ανεχθούμε νεοφιλελεύθερες πολιτικές, ξανά στο όνομα της εθνικής ενότητας από την οποία μερικές οικογένειες έχουν γίνει τόσο πλούσιες που δεν ξέρουν τι έχουν...
Η εθνική ενότητα που δεν στηρίζεται στην ιστορική αλήθεια και στα συμφέροντα της πλειονότητας των πολιτών είναι ψευδεπίγραφη. Μπορούν, για παράδειγμα, οι Γερμανοί να ισχυρίζονται πως είναι μια γροθιά κι έχουν διδαχθεί από τα λάθη τους αν πάψουν να μνημονεύουν το Άουσβιτς και να τιμούν τη μνήμη των θυμάτων τού Ολοκαυτώματος; Το ίδιο συμβαίνει και στη χώρα μας. Η Μακρόνησος, για παράδειγμα, πρέπει να αναδειχθεί σε μουσείο μνήμης τού έως πού μπορεί να κατρακυλήσει ο άνθρωπος όταν αρχίσει να πιστεύει ότι ο ιδεολογικός του αντίπαλος ανήκει σε άλλο είδος τού ζωικού βασιλείου κι αυτή η απανθρωπιά ενδύεται την κρατική εντολή...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου