Καλώς πένεσθαι μάλλον ή πλουτείν κακώς...

Από τις θεμελιώδεις αρχές τής απάνθρωπης ιδεοληψίας τού νεοφιλελευθερισμού, πέρα από το "ο καθένας για την πάρτη του", είναι και το ότι οι φτωχοί φταίνε για τη μοίρα τους. Παραλλαγή του ήταν, άλλωστε, και η επισήμανση Κυρανάκη πως οι νέοι είναι άνεργοι γιατί δεν ξέρουν να φτιάχνουν το βιογραφικό τους και δεν ψάχνουν αρκετά. Εν μέρει οι νεοφιλελεύθεροι έχουν δίκιο. Φταίνε και οι φτωχοί για τη φτώχεια τους γιατί αντί να ρίχνουν από τους θρόνους τους τους πραγματικούς υπαίτιους της δυστυχίας τους επιδίδονται στο αλληλοφάγωμα του κοινωνικού αυτοματισμού και της στοχοποίησης των ακόμα πιο ευάλωτων από τους ίδιους...

Περισσότερο, όμως, ευθύνονται αυτοί που νομοθετούν και ξεπλένουν την αδικία, ιδίως όταν οι ίδιοι είναι παιδιά τού κομματικού σωλήνα που δεν έχουν κολλήσει ούτε ένα ένσημο στη ζωή τους. Αν η οικογένεια, το σχολείο, το κοινωνικό περιβάλλον, τα ΜΜΕ, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης παρέδιδαν μαθήματα κοινωνικής δικαιοσύνης κι όχι μισαλλοδοξίας πολύ δύσκολα θα δινόταν η ευκαιρία στους κυρανάκηδες να μας δείχνουν με το δάχτυλο... 

Το ζήτημα, άλλωστε, δεν είναι μόνο να βρίσκεις δουλειά, αλλά και μια αξιοπρεπή θέση εργασίας που να ανταποκρίνεται στα προσόντα σου και, κυρίως, στις επιθυμίες σου και οι συνθήκες άσκησής της να είναι πολιτισμένες. Σε διαφορετική περίπτωση η δουλειά καταντά δουλεία, όπως συμβαίνει σε πολλές περιπτώσεις...

Δεν είναι εντελώς άστοχη η κριτική των νεοφιλελέδων περί της μανίας τής Αριστεράς με τα επιδόματα. Το ζητούμενο δεν θα έπρεπε να είναι να προμηθεύει το κράτος τους πολίτες του με ψάρια, αλλά να τους μαθαίνει να τα ψαρεύουν και να τους δίνει τη δυνατότητα στη συνέχεια να ψαρεύουν όλοι ισότιμα. Τα επιδόματα θα οφειλόταν να είναι το ελάχιστο που ζητά η Αριστερά, ως δίχτυ ασφαλείας και μόνο, με το μέγιστο να είναι η κοινωνική δικαιοσύνη. Σε διαφορετική περίπτωση καταντά άχρωμη, άοσμη κι άγευστη σοσιαλδημοκρατία. Μόνο που η κοινωνική δικαιοσύνη είναι κι ο μεγάλος εχθρός τού νεοφιλελευθερισμού, ο οποίος έχει επικρατήσει χάρη στη δύναμη του χρήματος και του ελέγχου κρίσιμων επίσημων κι ανεπίσημων θεσμών που τα φράγκα εξασφαλίζουν...