Πριν από λιγότερο από δύο χρόνια δεκάδες χιλιάδες έβγαιναν στους δρόμους διαμαρτυρόμενοι για το ότι η γείτονα χώρα που ονομαζόταν Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας και στο εσωτερικό της Δημοκρατία της Μακεδονίας θα ξαναβαφτιζόταν έναντι όλων Βόρεια Μακεδονία. Θα υποχρεώναμε, δηλαδή, μια άλλη χώρα, η οποία δεν διακατέχεται από επεκτατισμό σε βάρος μας και δεν έχει και τα μέσα για να τον επιτύχει έτσι κι αλλιώς, να αλλάξει ονομασία, Σύνταγμα, βιβλία και πινακίδες και τον εναέριο χώρο της να τον φυλάσσουν ελληνικά αεροσκάφη κι αυτό θεωρήθηκε εθνική προδοσία. Οι τότε μακεδονομάχοι σήμερα εμφανίζονται, στις δημοσκοπήσεις τουλάχιστον, να αποδέχονται διάλογο με την σαφώς πιο επεκτατική κι επιθετική Τουρκία, που μπορεί να οδηγήσει και σε απώλεια κυριαρχικών μας δικαιωμάτων στο Αιγαίο και στην ανατολική Μεσόγειο...
Κανείς δεν επιθυμεί να καταφτάνουν σε καθημερινή βάση στα αεροδρόμια της χώρας δεκάδες φέρετρα με την ελληνική σημαία κι ο γράφων δεν είναι από αυτούς που πιστεύουν ότι η Ελλάδα μπορεί ή και δικαιούται να διεκδικεί μια τεράστια ΑΟΖ μόνο και μόνο γιατί διαθέτει ένα μικρό νησάκι, το Καστελόριζο, στην ανατολική Μεσόγειο. Ούτε διαφωνώ με την ενίσχυση των δικαιωμάτων τής μουσουλμανικής μειονότητας στη Θράκη- έστω κι αν αυτό είναι ελληνικό κι όχι τουρκικό ζήτημα- ούτε με την αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του Αιγαίου, αν και η Τουρκία αποσύρει την επιθετικότητά της. Διαφωνώ, ωστόσο, καθέτως κι οριζοντίως με τη σαλαμοποίηση ζητημάτων που δήθεν θα επιλυθούν υπό την αιγίδα κρατών και διεθνών οργανισμών για τους οποίους προτεραιότητα είναι τα συμφέροντά τους κι όχι η δίκαιη επίλυση χρονιζουσών διαφορών...
Ο διεθνισμός δεν αναιρεί απαραιτήτως τον πατριωτισμό ούτε το αντίστροφο. Όπως κάποιος μπορεί να αγαπά την μητέρα του και μια άλλη γυναίκα ταυτοχρόνως, το ίδιο μπορεί να συμβαίνει και στη σχέση μας με την πατρίδα που γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε κι αυτές στις οποίες γεννήθηκαν και μεγάλωσαν άλλοι. Χειρότεροι, εξάλλου, από τους γνήσιους ιδεοληπτικούς εθνικιστές είναι οι πατριδοκάπηλοι ελλαδέμποροι για τους οποίους η αγάπη για το εθνόσημο είναι συγκυριακή και καιροσκοπική. Είναι θεμιτό, συνεπώς, τώρα ο Κ. Μητσοτάκης να επιζητά εθνική συναίνεση για τον ελληνοτουρκικό διάλογο. Αν δεν τη βρει, ωστόσο, μπορεί να αναζητήσει τα αίτια της αποτυχίας του και στην εθνολαϊκιστική αντιπολίτευση που άσκησε στη Συμφωνία των Πρεσπών...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου