Η Χάγη δεν θα έχει μόνο υφαλοκρηπίδα-ΑΟΖ κι αυτό δεν είναι προδοτικό, είναι ρεαλιστικό...

Η κατόπιν εορτής αφαίρεση του επίθετου "ιστορική" για τη Συμφωνία των Πρεσπών από το κοινό ανακοινωθέν Ελλάδας- ΗΠΑ γελοιοποιεί τη χώρα, πέρα βεβαίως από τον πρωθυπουργό της, μεταφέροντας στη σχέση μας με την υπερδύναμη την αδυναμία τού Κ. Μητσοτάκη να επιβληθεί επί των βουλευτών του, που είτε πίστεψαν τις προεκλογικές του ασυναρτησίες για το Μακεδονικό είτε αδυνατούν και οι ίδιοι να πείσουν τους ψηφοφόρους τους για τα φούμαρα που τους πούλησαν. Αν επιθυμεί ο Κ. Μητσοτάκης να βγει από τη δύσκολη θέση, ας μιλήσει κι εκείνος, όπως κι ο προκάτοχός του για τα μνημόνια, για ψευδαισθήσεις. Κι ας ήξερε πολύ καλά ο ίδιος τόσο τη σπουδαιότητα της Συμφωνίας όσο και πως δεν θα μπορούσε να επιτύχει κάτι καλύτερο στην θέση τού Αλέξη Τσίπρα...

Η αντιπολίτευση της ΝΔ στη Συμφωνία των Πρεσπών έχει ήδη πάρει την θέση της στην Ιστορία ως θλιβερό παράδειγμα εθνολαϊκισμού. Μήπως, όμως, κι ο ΣΥΡΙΖΑ με την αντιπολίτευση που ασκεί στα ελληνοτουρκικά μιμείται, έστω σε πιο ήπιους τόνους, τη χυδαία αντιπολίτευση που του ασκήθηκε στις Πρέσπες; Μήπως, δηλαδή, οι αναγκαίοι συμβιβασμοί που έγιναν στο Μακεδονικό είναι απαραίτητοι και στο Αιγαίο ούτως ώστε να περιορίσουμε, αν όχι να εξαλείψουμε, τον εξ ανατολών κίνδυνο;...

Το σύνολο των κοινοβουλευτικών μας κομμάτων οφείλει να πει την αλήθεια στο λαό: οι διερευνητικές συζητήσεις με την Τουρκία πολύ δύσκολα θα καταλήξουν σε συμφωνία και θα πρέπει να θεωρούμε ουτοπικό η Άγκυρα να συναινέσει για κοινή προσφυγή με την Αθήνα στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης μόνο για την υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ, όπως θέλουμε εμείς. Επομένως, είτε θα δεχθούμε να μπει κι άλλο ή άλλα ζητήματα στο τραπέζι είτε θα περάσουμε το υπόλοιπο του βίου μας με απειλές, εξοπλισμούς ή και πολεμικές εμπλοκές... 

Συνεπώς, κι ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να βγάλει τις περικεφαλαίες στο Αιγαίο, οι οποίες άλλωστε λειτουργούν ως βαρίδια για όποιον θέλει να κολυμπήσει σε αυτό, και να παραδεχθεί δημοσίως ότι ακόμα και η αποστρατιωτικοποίηση των Δωδεκανήσων, για παράδειγμα, ή οι τουρκικές διεκδικήσεις ελληνικών νησιών πρέπει να φτάσουν έως τη Χάγη αν θέλουμε να καταλήξουμε κάποια στιγμή σε βιώσιμη λύση. Όταν, άλλωστε, ισχυριζόμαστε πως έχουμε το διεθνές δίκαιο με το μέρος μας, που το έχουμε σε σημαντικό βαθμό, μήπως είναι ηττοπαθές να φοβόμαστε την απόφαση ενός διεθνούς δικαστηρίου που θα βασιστεί ακριβώς σε αυτό; Κι αν, πάλι, δεν πιστεύουμε στην αξιοπιστία τού δικαστηρίου, τότε, ελλείψει άλλης ορατής λύσης, θεωρούμε περισσότερο αξιόπιστο έναν πόλεμο που σχεδόν αναπόφευκτα θα φέρει κι άλλους πολέμους και νεκρούς;...