Θα χάσουμε το κρεβάτι, αλλά θα μας έχει μείνει το μαξιλάρι...

Όσο περνούν οι ημέρες, οι εβδομάδες και οι μήνες τόσο πιο πολύ πείθομαι ότι η κυβέρνηση σκοπίμως βαθαίνει την αναπόφευκτη λόγω πανδημίας οικονομική κρίση προκειμένου ο Κ. Μητσοτάκης να νομιμοποιηθεί στην εφαρμογή μνημονιακών πολιτικών, δυνατότητα που του είχε στερήσει η προηγούμενη κυβέρνηση με την έξοδο από τα μνημόνια, οι οποίες ταυτίζονται με τη νεοφιλελεύθερη ιδεοληψία του. Ο νεοφιλελευθερισμός, άλλωστε, του οποίου χαρακτηριστικός πρεσβευτής είναι ο πρωθυπουργός μας, δεν εστιάζει στα συμφέροντα των πολλών, αλλά στων λίγων κι αν, παραδόξως, ευνοηθούν εμμέσως και οι πολλοί έχει καλώς, αλλιώς δεν τρέχει και τίποτα. Γι' αυτό και η κυβέρνηση διατηρεί, μέσω και του εύκολου χάρη στο ταμειακό απόθεμα δανεισμού, το "μαξιλάρι" των 37 δισ. ευρώ σαν να ήταν αυτοσκοπός κι όχι όχημα διάσωσης της κοινωνικής πλειοψηφίας...

Κανείς δεν ισχυρίζεται πως η χώρα πρέπει να ξεμείνει από διαθέσιμα, όπως είχε ξεμείνει τον Ιανουάριο του 2015 προκειμένου να επιτευχθεί η αριστερή παρένθεση. Ούτε εκτιμάται πως θα τελειώσει σύντομα η τραγωδία τής πανδημίας, επομένως είναι συνετό να έχουμε ένα ισχυρό απόθεμα πυρομαχικών. Μόνο που αν το μυαλό μας βρίσκεται στο πώς θα έχουμε γεμάτες αποθήκες κι όχι στο πώς θα σιτιστεί ο πληθυσμός οι άνθρωποι θα πεθαίνουν στους δρόμους από πείνα κι εμείς θα πανηγυρίζουμε για το γεμάτο στοκ μας...

Το παράδειγμα είναι ακραίο, αλλά η λογική του στέρεα. Τα εμπροσθοβαρή μέτρα, που πλέον δεν είναι και τόσο εμπροσθοβαρή, είναι απαραίτητα ούτως ώστε όταν βγούμε στο ξέφωτο να υπάρχει ακόμα κοπάδι για να σιτιστεί. Σε διαφορετική περίπτωση τα 37 δισ. ευρώ από το υστέρημα του λαού θα μοιραστούν στους γνωστούς και φίλους προκειμένου να εδραιωθεί η ολιγαρχία στους θρόνους της. Ποιος, αλήθεια, πιστεύει όμως ότι η χώρα μας έχει περιθώριο για μια νέα χαμένη δεκαετία κι ένα νέο "brain drain";...