Για τους συνετούς, αμέτοχους νοικοκυραίους την 27η Οκτωβρίου ακολουθεί η 29η...

Απορώ γιατί το καθεστώς επιτρέπει ακόμα τον εορτασμό τής 28ης Οκτωβρίου. Ισως από συνήθεια, ίσως γιατί φροντίζει να μη διδάσκει ή να μην δίνει έμφαση στο Επος της Αλβανίας, που αυτό από μόνο του είναι αρκετό να μας πείσει πως από το 2010 και μετά τα κάναμε όλα λανθασμένα, αλλά στις στρατιωτικές παρελάσεις και στις μαθήτριες με τις μίνι φούστες. Αν υποθέσουμε πως υπάρχει μετά θάνατον ζωή και συναντήσουμε τους ήρωες που έδωσαν τη ζωή τους για να μη γίνει η χώρα μας ιταλική αποικία, αυτούς που έτρωγαν χιόνι αλλά πολεμούσαν ακόμα και δίχως χέρια και πόδια, τί θα τους πούμε; Πως εμείς δειλιάσαμε να πούμε ένα όχι στο μνημόνιο γιατί φοβηθήκαμε πως θα μας διώξουν από το ευρώ; Πώς θα κοιτάξουμε στα μάτια τούς αγωνιστές τής Εθνικής Αντίστασης που αρνήθηκαν να γίνουν γερμανοτσολιάδες και το πλήρωσαν με τη ζωή τους; Ποιά θα είναι η δικαιολογία μας; Πως θυσιάσαμε ό,τι ιερότερο έχει ένας άνθρωπος, την αξιοπρέπειά του δηλαδή, γιατί χεστήκαμε πάνω μας με την ιδέα και μόνο πως θα μας πετάξουν από την Ε.Ε. και θα χρειαστεί να χρησιμοποιούμε διαβατήριο για να πηγαίνουμε τριημεράκια στο Μιλάνο και στο Παρίσι; Πώς θα σταθούμε δίπλα σε εκείνους που άφησαν πίσω τους τα αγαπημένα τους πρόσωπα στην πατρίδα για να πολεμήσουν το φασισμό όταν εμείς τον κάναμε κοινοβουλευτική δύναμη με φιλοδοξία εξουσίας;...

Η 28η Οκτωβρίου είναι καταραμένη ημέρα για τους συνετούς, αμέτοχους νοικοκυραίους. Εκείνοι προτιμούν να θυμούνται συνθηκολογήσεις, λαϊκές ήττες, εθνικές ταπεινώσεις για να μπορούν να δικαιολογούν τη στάση ζωής τους, που ταιριάζει σε δούλους κι όχι σε ελεύθερους πολίτες. Η λογική, άλλωστε, υπαγόρευε και το 1940 να μην πάμε κόντρα στους ισχυρούς τού πλανήτη γιατί θα βγαίναμε χαμένοι. Ποιά ήταν η Ελλαδίτσα για να τα βάλει με μουσολίνηδες και Χίτλερ; Μόνο που τότε δεν υπήρχαν πάγκαλοι και πρετεντέρηδες για να δημιουργούν ενοχές στον ελληνικό λαό με σκοπό να κάτσει στα αβγά του. Η ελίτ δεν είχε διαθέσιμα τα μέσα μαζικής προπαγάνδας που έχει σήμερα στην υπηρεσία της ώστε αντί να μας ξυπνά το φιλότιμο να μας βομβαρδίζει με ένα συνεχόμενο όσο και υποκριτικό "μαζί τα φάγαμε"...

Ο Μεταξάς, σαν άλλος ρεζίλης των Παπανδρέου, πολύ θα ήθελε να υπογράψει ένα αντίστοιχο μνημόνιο με τη Ρώμη και να πει ένα "και τί να έκανα;". Μόνο που θα είχε να αντιμετωπίσει ένα λαό που δεν ήταν αποχαυνωμένος από το ναρκωτικό τής καλοπέρασης κι από το χυδαίο συμβιβασμό που λέγεται μεσαία τάξη. Αντί για την τρομοκράτηση των δελτίων των οκτώ οι έλληνες άκουγαν μέσα τους τη φωνή τού Λεωνίδα να τους καλεί να μιμηθούν το δικό του "μολών λαβέ". Και υπάκουσαν στην ιστορική τους ευθύνη γι' αυτό και σήμερα όλοι θα πρέπει να γονατίζουμε ενώπιον του αίματος που έχυσαν αυτοί οι άνθρωποι που η Ιστορία τούς έκανε τη χάρη να γίνουν ήρωες. Οχι γιατί κέρδισαν στους Αγιους Σαράντα και στο Τεπελένι, αλλά γιατί δεν κιότεψαν να δώσουν τη μάχη. Ηξεραν ότι το πιθανότερο ήταν να γυρίσουν νεκροί στα σπίτια τους κι όμως χαμογελούσαν. Κι εμείς τα δειλά, καλομαθημένα, χειραγωγήσιμα, ψοφοδεή ανθρωπάκια ακόμα τρέμουμε μήπως χάσουμε και τις τελευταίες μας τραπεζικές καταθέσεις...

Είναι αλήθεια ότι όσοι αποφεύγουν τις μάχες ζουν περισσότερο. Του φευγάτου η μάνα, άλλωστε, δεν έκλαψε ποτέ. Το έχει κάνει κι ο γράφων επανειλημμένως και ύστερα δεν μπορεί να κοιμηθεί από τις τύψεις. Τί νόημα έχει, όμως, να φτάσεις τα εκατό, γερός, δυνατός, επιτυχημένος, πάντοτε πρόθυμος να υπηρετείς τα αφεντικά σου, να περιφρονείς τους μια φόρα κι έναν καιρό φίλους σου, να το παίζεις ουδέτερος όταν τα γεγονότα σε καλούν να σταθείς με κάποιους και να εναντιωθείς σε άλλους, όταν θα πεθάνεις έτσι κι αλλιώς και η παρουσία σου σε αυτόν τον πλανήτη δεν θα είναι παρά μια σταγόνα στον ωκεανό; Σέβομαι τους ιδεολογικούς μου αντιπάλους που χρησιμοποιούν επιχειρήματα αντί για ύβρεις για να στηρίζουν τις θέσεις τους. Μπορώ να κατουρήσω, ωστόσο, δίχως να το μετανιώσω πάνω στα άνευρα, άψυχα, πρόωρα γερασμένα μυαλά ανδρείκελων που δεν ζώνονται φυσεκλίκια όταν βλέπουν τον εχθρό να πλησιάζει, αλλά πιάνουν στασίδι στην εξέδρα για να παρακολουθήσουν από απόσταση τη μάχη και στο τέλος να πανηγυρίσουν με την πλευρά των νικητών.

Και δεν αναφέρομαι μόνο σε εκείνους που διαβάλλουν και υπονομεύουν προκειμένου να μη χάσουν τα κεκτημένα τους, αλλά και σε αυτούς που δεν θέλουν να αναμειγνύονται όταν πιστεύουν ότι η φωτιά δεν τους αφορά. Πάντοτε έρχεται, όμως, εκείνη η ημέρα για τα ετερόφωτα, εθελόδουλα μηδενικά που η πυρκαγιά κυκλώνει και το δικό τους σπίτι. Και τότε δεν υπάρχει κανένας εκεί γύρω να τους γλιτώσει, πόσω μάλλον αυτοί στους οποίους υποτάχθηκαν και οι οποίοι γνωρίζουν πόσο αναλώσιμες είναι οι μετριότητες που κάποια στιγμή μπορεί να μπέρδεψαν τη σκιά τους με το μπόι τους. Αλίμονο, οι νεκροί τού Επους της Αλβανίας και της Εθνικής Αντίστασης πρέπει να λησμονηθούν το γρηγορότερο, έχουμε κι ένα τρίτο μνημόνιο να περάσουμε άλλωστε...